LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Dít ook nog.

      “Ek dag jy wil halfvyf ry?” kom Tiaan se stem weer van agter die deur.

      Die dêm wekker se battery het ingegee! “Ag, have a heart!” roep sy uit.

      “Kan ek solank iets in die motor laai?”

      “Die groot kan met die sop in. Daar is ’n ekstra plug by die munisipaliteit se kantore, sodat ons kan inplug en die kan warm hou. Maar vandag moet die kleintjies maar tevrede wees met lou sop!”

      “Ek gaan haal die kan solank.”

      “Ek is nou daar.”

      Girly trek in ’n japtrap aan. Gelukkig het sy nie krullers in haar hare nie – asof die straatkinders sou omgee hoe sy lyk! Solank sy hulle net sop kan gee, iets meer substansieel as hul laaste tik-fix, nyaope en die volgende dosis CAT.

      ’n Paar minute later maak sy die deur oop.

      Tiaan staan daar in ’n sweetpak. “Alles is in die motor.” Hy glimlag en vryf sy hande soos ’n atleet wat gereed maak om weg te spring. Daar is baie energie in hierdie man. Maar wag, Gert was ook so energiek voor die bottel-blonde hom weggeraap het. Sy hoop daardie merrie stik aan haar eie lipstick wat sy so dik oor haar lippe geplak het.

      “Ek moet net gou die brood ook kry. Mens kan nie vir die klomp sop gee sonder brood nie!”

      Sy druk by Tiaan verby en draf na die spens waar sy die brode optel wat sy ekstra goedkoop by die supermark kry.

      “Gee, ek help.”

      Dan is hy nog behulpsaam ook. Sy het hom nou wel nie geken voordat hy tronk toe is nie, maar dit lyk nie of die plek hom skade aangedoen het nie. Inteendeel.

      Hulle klim in Tiaan se motor. Hy skakel die enjin aan en trek weg.

      En nes in die bioskoopprente, skakel ’n blou motor ’n entjie weg ook sy ligte aan en kom aan die beweeg.

      Tiaan en Girly ry deur Newlands se stil strate.

      Na ’n rukkie kyk sy om. Die blou motor ry ’n entjie agter hulle. Toe hulle links draai, doen hy dieselfde. Toe Tiaan die flikkerlig aansit om regs te draai, draai die motor ook regs.

      Na ’n rukkie is die motor egter nie meer te sien nie, en Girly besluit om niks daaroor te sê nie. Dalk verbeel sy haar maar net.

      Hulle ry tot by Binnelandse Sake in Strijdompark.

      Sy sien mans met allerhande sportmonderings op fietse met flikkerende rooi liggies – manne wat iewers heen snel waar hulle die ouderdom kan agterlaat. Party van hulle ry langs mekaar en gee ’n middelvinger wanneer Tiaan toet omdat hy nie kan verbykom nie.

      Toe raak Girly weer bewus van die blou motor agter hulle. Tiaan kyk ook een of twee keer in die truspieëltjie.

      Duskant Malibongwe-rylaan staan klompies-klompies mense geduldig vir ’n taxi en wag. Twee vroue met kiertsklein einabroekies draf met ’n hond langs die grondpad. Hul boudjies skud gesellig. Dié tyd van die oggend! Party mense soek ook na ’n ding!

      Girly en Tiaan ry tot by die munisipale terrein waar daar reeds ’n lang tou kinders staan. Tiaan sê niks, loer net kort-kort of die kan sop nog regop is, want dit dreig om af te skuif. Sy weet egter dat hy ook bekommerd is oor die motor agter hulle.

      ’n Minuut later hou hy stil, en die motor ry verby.

      Waar sy gewoonlik twee kleintjies moet nader hark om haar met die kan te help, dra Tiaan dit sommer alleen. Sy sien hoe die spiere op sy arms bult. Sterk man, maar ongelukkig kwaad vir die lewe, al wys hy dit nie ooglopend nie. Hy is gedetermineerd om met ’n nuwe lewe te begin, kan sy sien. Hy staan in die wegspringblokke.

      Hulle loop tot by die ystertafels waar stukke koerant lê wat as ’n verflenterde tafeldoek dien.

      Tiaan druk die groot sopkan se kragprop in ’n muursok en skakel dit aan.

      Die kinders dring hulle oudergewoonte aan Girly op, maar toe die jong man met sy groot skouers nader gestap kom, skarrel hulle terug na die groeiende tou toe. Hy hoef nie eers iets te sê nie, een kyk is genoeg om hulle op hul plek te hou.

      Van waar sy staan, sien sy die trollie-aasvoëls Malibongwe-rylaan toe stroom met hul waentjies vol wit sakke met oorskiet wat hulle in Randburg geaas het. Sommige ry op daardie einste trollies teen die afdraand af.

      Daar is nou te veel motors en ’n groot samedromming. Sy kan nie in die menigte die blou motor gewaar nie.

      ’n Ruk later begin Girly sop in die bakkies skep waarmee die kinders aangestap kom. Sommige het verrinneweerde polistireenbakkies wat hulle iewers in ’n vullisdrom moes gekry het. Ander dra stukkende bakkies soos maskers op hul gesigte. Dit is dieselfde bakkies as waarmee hulle by verkeersligte bedel. Vir dié sonder bakkies gee sy goedkoop plastiekhouertjies wat sy by die supermark kry – houertjies wat geen ander nut het nie.

      Dit is toe dat Girly bewus word van ’n man wat onder ’n bloekomboom na hulle staan en kyk. Dit is ’n wit man, groot gebou met ordentlike klere aan. Hy leun gemaklik teen die boomstam.

      Daar is egter nie nou tyd om haar aan hom te steur nie. Die honger kindertjies neem al haar en Tiaan se aandag in beslag. Handjies, bakkies, stomende sop, brood wat net so in die staan verorber word, en nog bakkies wat uitgehou word. Sy sit ook altyd twee flesse grondboontjiebotter op die tafel neer en vee ’n blerts oor die brood. Die kinders probeer telkens hul vingers in die flesse druk.

      Sy staan later vinnig op haar tone om beter te kan sien.

      Die man dra ’n bofbalpet. Hy staan nou nader, voor ’n taxi wat ’n klomp mense oplaai. Hy trek vir oulaas aan ’n sigaret en gooi dit dan op die grond.

      Girly hou niks van die manier waarop hy die stompie doodtrap nie.

      Tiaan stap eenkant toe om nog brood te kry en Girly sien hoe die man met die pet hom aankyk. Hy lyk op die punt om na Tiaan toe te stap toe dié terugkom met die brood. Nou raak die man daarvan bewus dat sy hom opgemerk het.

      Hy verdwyn tussen die mense.

      Girly kyk vinnig na Tiaan, maar hy sê niks.

      Weer drom die kinders om haar saam. Dit laat haar dink aan ’n brander wat kort-kort dreig om oor haar te breek, maar Tiaan handhaaf ’n mate van orde.

      Toe ’n straatkind haar iets toesnou, tree hy na vore, sê iets in Sotho en neem dreigend stelling in sodat die rammetjie-uitnek die aftog blaas.

      Nou het sy haar eie bodyguard! Darem ’n ou ligpuntjie.

      Kort duskant die einde van die tou staan ’n opgeskote seun van seker so sewentien. Hy het sagte oë en bruin hare. Of dit wás bruin voordat dit so vuil geraak het. Die seun kyk kort-kort oor sy skouer en toe hy by Girly aankom, kan sy sien aan die skaam manier waarop hy na haar kyk dat hy uit ’n goeie huis kom. Sy wonder of hy ’n kans vat, want sy klere, hoewel dit net so vuil soos sy haredos is, lyk nie oud nie.

      Haar oë soek weer na die man met die bofbalkeps, maar hy is nie meer daar tussen die mense nie.

      “En wie is jy?” vra sy terwyl sy vir die seun sop inskep. Sy oë kyk honger na die vloeistof wat in die plastiese bakkie stroom.

      “My naam is Ricky, tannie.”

      “Wat maak jy hier?”

      “Ek is maar net hier, tannie.”

      Tiaan tree tussenbeide. “Hoekom is jy nie by die huis nie?”

      “Want my pa en my ma het my uitgeskop.” Hy kyk reguit in Tiaan se oë.

      “Hoekom?”

      Ricky kyk net voor hom.

      “Toe. Wat’s die probleem? Jy nie ’n stem nie?” vra Tiaan.

      Weer kyk die seun oor sy skouer asof hy bang is iemand hoor. Hy sug, en toe hy praat, kom die woorde moeilik oor sy gebarste lippe. “Want ek is gay, tannie, en my pa sê dis sonde. Oukei?”

      Van

Скачать книгу