ТОП просматриваемых книг сайта:
Woestynwysheid. Ronell Bezuidenhout
Читать онлайн.Название Woestynwysheid
Год выпуска 0
isbn 9780796318213
Автор произведения Ronell Bezuidenhout
Жанр Религия: прочее
Издательство Ingram
Daarom het ek ’n persoonlike besluit vir my eie lewe geneem dat ek, nadat ek ’n boek gelees het, of terwyl ek dit lees, moet begin om te interpreteer.6 As ek lees, moet ek nadink, met mense daaroor praat. In my gedagtes met myself. Met God. Ek moet teruggaan – ’n paar maande nadat ek ’n boek gelees het – en myself toets: Het daar diepte gekom in die paar maande? Of moet ek dalk die boek weer lees? Nog langer met die boek sit?
So het ek met my ritueel van “stoepkuiers” begin. Dit is wat ek my vroegoggende se meditasietyd noem. Dit is my tyd van lees, nadink en mediteer. Dit is die tyd waar ek my Johannes kans gee om my Petrus en my Paulus aan te vul.
Ek wil jou nooi na my stoepkuiers: Dit is waar hierdie boek vorm aangeneem het. By die tafel op my stoep, met die kerse aangesteek, want menige oggend is dit nog donker wanneer ek gaan aanskuif saam met ’n skrywer van ’n boek; omring deur God, met ’n pen in my hand op my notaboek. So begin my dag.
Trek vir jou ’n stoel nader. Ek laat jou lees aan sommige gedagtes waaroor ek in my lewe nadink. Dan word jy ’n getuie van my lewe en kan ons mekaar medeverantwoordelikes van ons lewensreis maak. Dalk word iets in jou wakker gemaak om met jou eie reis-na-binne te begin: die nadenke oor jou eie lewe; die soeke na jou eie diepgang.
Stoepkuiers
Ek haal hier ’n paar dae se inskrywings aan, my nadenke oor wat ek geleer het by Kerkvader Irenaeus en die teoloog Walter Brueggemann.
“God word verheerlik wanneer iemand werklik leef.”
Koffie op die stoep, ongemaklik warm, selfs al is dit so vroeg in die oggend. Dit moet begin reën. Alles is droog.
Ek dink deesdae baie oor wat ek by Brueggemann leer. Of ons nou wil of nie, ons word “geskryf”. Die kultuur waarin ons leef, skryf ons storie. Ons word soos die “dominante storie” wat ons geskryf het.
Al wat die dominante storie kan uitdaag, skryf Brueggemann, is ’n alternatiewe storie.
Wat sou die “oorspronklike storie” wees? Seker dat God ’n verhoudings-God wil wees. Net soos God, skep ons verhoudings om mee te leef. Ons manier en God se manier verskil egter. Ons skep vir ons stories om ons gebrokenheid te kamoefleer. Ons skep stories met ons eie reëls, ons vergeet van God s’n. Ons bou verhoudings om ons, ja, (omdat ons – as God se beeld – die vermoë daartoe het) maar ons verhoudings is mure, dit is nie deure nie. Ons het voorwaardes oor wie deel van daardie verhoudings mag wees.
Wat is die voorwaardes wat ek stel in die verhoudings waaraan ek bou? Wie sluit ek uit? Op watter manier koop ek in op die “dominante storie”? Op watter manier daag ek die storie uit?
Ek kan nie slaap nie!
Brueggemann hou my kop besig. Hy sê ons word soos die gemeenskap waarbinne ons leef. Wat ’n gedagte!
Ek kyk na die voorblaaie van tydskrifte en dit ontnugter my. Ons bemark volmaaktheid. Ons is gefassineer met die ideale: plooiloos, jeugdig; vetloos; suksesvol, dinamies. Sien mens ooit op ’n interieur-tydskrif ’n shack? Gestremdheid word net op ’n voorblad van ’n tydskrif “gevier” as dit ’n Olimpiese “blade runner”-ster is. Andersins voel die meeste van ons te ongemaklik met gebrokenheid. Ons skep vir ons illusies van volmaaktheid – wat gewoonlik teen ’n asemsnakkende prys uit ’n botteltjie bemark word.
Dit is die gemeenskap waarbinne ek leef. En hierdie gemeenskap het ’n invloed op my: Dit vorm my, so suutjies en subtiel dat ek dit nie eers agterkom nie. Wat nog van bevraagteken.
Hoe ontmasker ons hierdie valsheid?
Daar is veral een plek waar ons die “ideale” prentjie wil voorhou, dit is in ons geloof. Ons wil darem so graag die ideale en gelukkige prentjie voorhou; diepgelowige mense, en ons maak ons eie standaarde van wat ons as diep beskou. So sien ons nie kans om eerlik oor ons twyfel en ongeloof te gesels nie. Gemaskerdes. Êrens het ek gelees dat die woordjie vir persoon of persoonlikheid dieselfde woord in Latyn vir “masker” is. Toneelspelers het destyds maskers gedra. Nie veel anders as die meeste van ons nie. Ons neem verskillende rolle aan, na gelang van wat die situasie van ons vra.
Mensig, dit is diep goed hierdie. Agter watter maskers voel ek veilig?
Ek is lui op die oggende wanneer ek later kantoor toe gaan. Wens ek kan my eie dissiplines meer gedissiplineerd inoefen …
Noudat ek daaraan dink, dit is juis een van ons (my?) probleme. Ons wil so goed wees. Hoekom? Wie wil ons beïndruk? Great pretenders de luxe. (Invoeging: Ek het later die woorde van Freddie Mercury – of is dit eerder The Platters – se “The Great Pretenders” ingeplak aan die kant van die dag se inskrywing.)
Oh yes I’m the great pretender
Pretending I’m doing well
My need is such I pretend too much
I’m lonely but no one can tell
…
Oh yes I’m the great pretender
Just laughing and gay like a clown
I seem to be what I’m not (you see)
I’m wearing my heart like a crown
Pretending that you’re still around
Volmaaktheid is eintlik ver-ont-mens-liking. Dit degradeer ons menswees. Dit is oneg. As volmaaktheid ’n illusie voorhou van die ideale menswees, hoe moet die “alternatiewe” storie (soos God dit bedoel het) tot sy reg kom?
Hoe sal my gedrag wees as dit regtig vanuit egtheid geleef word?
Ek was gister Sediba toe. By Prashant gaan kuier. (Invoeging: Ek verwys hier na ’n Katolieke retraitesentrum en na die priester wat daar gewoon het; hy is ’n paar jaar gelede oorlede. Vir ’n geruime tyd was hy my geestelike begeleier.) Ek het vir Prashant vertel van die nuwe boek wat ek van John de Gruchy gelees het (Being Human … Confessions of a Christian humanist). Dit is toe dat hy drie ander boeke gaan haal. Al drie boeke het een ding gemeen: die lewe en hoe om eg mens te wees.
In al hierdie boeke lees ek is daar een gedeelde aanhaling. Dit was so opsigtelik, ek kon dit bloot nie miskyk nie. In al drie boeke lees ek die kerkvader Irenaeus se woorde raak: “The glory of God is a human being fully alive.” Toevallig? Drie verskillende boeke, een aanhaling? Ek het met Prashant daaroor gesels. Wat in my onbewuste maak dat ek by dié sin vashaak? Dat ek oral waar ek lees daarmee gekonfronteer word? Ek glo dit is betekenisvol as daar sulke gedagtes oor en oor in ’n mens se kop maal, of op jou pad kom. Prashant sê: “Don’t fear death, fear a life not fully lived.” Hy sê ek moet oor dié sin mediteer totdat ek weer na hom toe gaan.
Hoe lyk voluit leef? Leef ek voluit? Sekerlik nie. Hoekom sal ek dan so huiwerig wees om hieroor te skryf? Wat weerhou my? Wat sien Prashant raak wat nog vir my verbloem is?
Daar is twee bosloeries wat nes gemaak het in die koorsboom. Die een is erg nuuskierig. Hy probeer sien wat ek hier op die stoep doen. Skuif ek my lyf uit sy sig, spring hy op ’n ander tak. Ek is mal oor die voël.
Die eerste maand van die jaar