LITMIR.BIZ

Скачать книгу

lewe beheer nie.”

      Maar hy het volgehou. Kop geskud. Haar flirtasies probeer ignoreer, want dit het hom ongemaklik gemaak. Sy was immers sy beste vriend se ma. Hy het voor haar grootgeword.

      Tot daardie aand wat hulle weer laat gewerk het en alleen in die kantoor oorgebly het.

      Die hysbak kom op die twintigste verdieping tot stilstand en Tristan maak die deur oop. Hy kyk om hom rond, voel sy hart weer ’n ruk gee, haal sy sonbril af. Maar daar is niemand nie. Hy staan ’n oomblik en herleef die aand in Mathilda se kantoor.

      Hy het sy baadjie uitgetrek, want dit was warm. Toe kom staan sy oorkant hom. Sy het gedrink, hy kon dit ruik. Sy het sy ruimte betree en hy was erg ongemaklik daaroor.

      “Met sulke mooi bene eet ek elke dag sop,” het hy haar eenmaal tevore hoor sê toe sy hom in ’n kortbroek gesien het, die soveelste jenewer en tonikum in die hand. Hy was geskok, want hy het nie verwag dat sy heeltemal só vulgêr kon wees nie. Van toe af was hy bewus van ’n vrou wat alles in haar vermoë sou doen om te kry wat sy wou hê, nie meer die oorvriendelike tannie met die vuil mond voor wie hy grootgeword het nie. Sy het immers destyds daarmee gespog dat sy haar oorlede man se motorverkoopsruimte tot nuwe hoogtes opgebou het na sy dood. Sy sou dit nog verder uitbou met Tristan se hulp, het Mathilda gereeld geknipoog.

      Toe wikkel sy daardie aand sy das los met haar linkerhand se vingers tussen sy hempsknope. Hy was bewus van haar oordadige grimering, die mond wat te rooi geverf was, daardie irriterende, wellustige h’m-h’m-h’m-laggie van haar, haar wang teen sy nek, haar drankasem teen sy gesig.

      “Jy weet dat ouer vroue die beste leermeesters is, nè, Tris?” Haar hand op sy mik. Hy het probeer wegtrek, maar haar vingers het hom so vasgevat dat hy nie kon beweeg nie.

      Hy was teen daardie tyd al gewoond aan haar aanmerkings en het dit telkens afgelag. Maar nou was dit anders.

      “Ek gaan jou vanaand dinge leer wat jy nie eers met jouself kan doen nie.” Haar vingers het om sy penis gesluit. “Wow, bybie. Ek bedoel, waar bêre jy alles?”

      Hy het haar hand losgemaak, want sy het hom seergemaak. Toe draai hy om en neem sy baadjie, pyn tussen sy bene. Sy het hom aan sy skouers gegryp en haar lyf teen syne gedruk, maar hy het weer haar hande losgemaak.

      “Waarheen dink jy gaan jy?”

      “Huis toe, Mathilda.”

      “Maar die aand is nog jonk.”

      “Ek het ’n afspraak.”

      “Jy weet hoe ek oor jou voel.”

      “Jy is my werkgewer, Mathilda. Ek het voor jou grootgeword. Jy was tevore vir my tannie Mathil- … ”

      “Sjuut!” Sy het hom weer aan sy skouer beetgekry en na haar toe geswaai: “Vergeet dat jy blerriewil voor my grootgeword het. Jy is al ’n mooi groot seun. Ek sal jou laat lekkerkry dat jy bars daarvan.”

      Hy het geskrik vir die klank in haar stem.

      Sy het op haar knieë afgesak en hom aan sy lyfband beetgekry. Toe begin sy sy broek se ritssluiter met mening aftrek, haar gesig by sy mik, haar hande gretig om sy boude.

      Hy het haar kop in sy hande geneem en weggedraai.

      “Mathilda. Nee.”

      “Nee beteken eintlik ja. Jy wíl dit hê, prinsie. Jy weet jy wil dit hê.”

      Hy het haar van hom af weggedruk om te keer dat haar hande by sy gulp inglip. Sy het dit as aanmoediging gesien. Toe kom sy regop en plaas haar bene om sy heupe. Hy was verbaas oor haar krag. Haar asem was gejaagd, warm.

      “As jy weet hoeveel jare ek jou al begeer, vandat ek jou die eerste keer in jou Speedo gesien het.”

      Hy het vorentoe gesukkel en haar op ’n stoel neergesit, sy gulp opgetrek en deur toe geloop.

      “Kom hier!” Haar stem was nou gebiedend.

      “Mathilda. Ek ken jou as tannie Mathilda vandat ek en Lance saam op skool was. Dink aan hom. Dink aan ons vriendskap.”

      “Fok die vriendskap, jou fokken bliksem!”

      Hy het verstom na haar gekyk.

      “Jy terg my al jare. Jy weet hoe begeer ek jou. Kom hier. Nou!”

      Hy het sy kop geskud.

      “Tristan. Ek besit jou. Jy is myne. Kom hier. Ek gebied jou!”

      Sy het orent gesteier en met mening op hom afgeloop, asof sy hom wou slaan. Hy het die deur oopgeruk en uitgestap.

      “Ek is jammer,” is al wat hy gesê het.

      “Jy kan nie vir my nee sê nie.”

      “Ons is net vriende, Mathilda. Asseblief.”

      “Jy besef waarna dit lyk, nè?” Sy het na haar gekreukelde klere gewys.

      “Wat maak jy?”

      “Die vraag is … wat het jý gemaak?”

      Hy het sy kop geskud. “Dit was eintlik jý wat mý aangeval het.”

      “Ha-ha. Daar is nie so ’n ding soos ’n man wat deur ’n vrou aangeval word nie. Niemand sal jou glo nie. Hulle sal vir jou lag. Hulle vat altyd die vrou se kant.”

      “Dit was ’n misverstand. Geen kwade gevoelens nie. Kom ons laat dit daar.”

      Hy het die deur in haar gesig toegemaak.

      “Jy gaan jammer wees,” was haar laaste woorde. “Ek ken mense wat mense ken. Ek waarsku jou. Jy gaan seerkry soos nog nooit tevore in jou miserabele lewe nie. Kom terug!” En toe hy nie antwoord nie, ’n gil soos hy haar nog nooit hoor gee het nie: “Kom terug, jou fokken cockteaser!”

      Maar hy het aanhou loop.

      Tristan se sleutel knars in die slot van die sekuriteitshek van sy dakwoonstel. Dan nog ’n slot en die deur glip oop.

      Die vertrek is in skemerte gehul vanweë die donker stroke wat hy oor die vensters geplak het, deels om snags die skerp ligte van die gebou reg oorkant hom uit te hou, en ook omdat hy heeltemal privaat wou wees. Hy was daarvan bewus dat een of twee mense hom met verkykers dophou wanneer hy uit die stort klim en na sy slaapkamer toe stap wat op die stad afkyk. Hy het nie van gordyne gehou nie, dit het hom te veel aan sy ma se huis herinner.

      Toe besluit hy op die donker stroke, soos ’n limousine waarvan die binnekant donker getint teen die buitewêreld beskerm is. En veral noudat die advertensie so ’n sensasie veroorsaak het, is hy eers bewus van die aandag uit die gebou oorkant syne.

      Hy sluit die sekuriteitshek en die voordeur toe en leun ’n oomblik daarteen. Dan besluit hy dat hy nie gaan toelaat dat die suur-insident hom verder ontsenu nie. Maar hy sal baie versigtig moet wees. Báie versigtig.

      Hy plaas sy twee selfone op ’n tafeltjie, haal sy sonbril af, kyk na homself in die groot spieël en knip-knip sy oë.

      Hy kyk na sy ontwerper-gholfhemp, sy hare kortgeknip en byderwets gestileer. Die hemp se kraag is só deur sy snyer ontwerp en gefatsoeneer dat dit gemaklik om sy skouers pas en die lyne van sy bolyf beklemtoon.

      Hy skakel sy CD-speler met die afstandbeheer aan. “The heavy” deur The Glorious Dead speel.

      Hy haal sy Rolex-horlosie af en plaas dit op ’n tafeltjie waar peperduur mansjetknope (geskenke van kliënte) en twee alternatiewe pare sonbrille lê.

      Verbeel hy hom, of is daar ’n effense swelling op sy linker­wang? Hy is ses-en-twintig, sekerlik te oud om nog met puisies te sukkel. En tog?

      Hy raak aan sy wang. Dit wil-wil lyk of daar ’n bultjie begin vorm. Hy onthou ’n boereraat van sy ma, stap yskas toe, neem ’n blokkie ys en druk dit vir ’n minuut teen die bultjie. In sy gedagtes weer Mathilda se gesig toe hy haar ses maande gelede meegedeel het dat hy bedank. Sy het hom opdrag gegee om sy kantoor onmiddellik te ontruim. Geen kennismaand werk nie, geen vier-en-twintig uur

Скачать книгу