Калі цвіла чаромха (зборнік) - Коллектив авторов Вера. Надзея. Любоў

Скачать книгу

чорнага чалавека, ён табе ўсё жыццё паламае.

      Я хмыкнула сабе пад нос і падумала: «Паспрабуй вылічы, хто той чалавек чорны, а хто белы?» Мая сяброўка Жэня прачытала скептыцызм на маім твары. Падштурхнула мяне да цыганкі і сказала:

      – Паглядзіце, чаго яна хварэе?

      У мяне сапраўды быў авітаміноз. Не звыкла я харчавацца ў студэнцкіх сталоўках.

      Цыганка паслухала мой пульс і запярэчыла:

      – Няпраўда, кроў у яе здаровая. Дзяўчынка напалавіну сірата…

      – А чаму ж яна хварэе?

      Цыганка ўважліва зірнула на Жэню і сказала:

      – Здаровая яна. А цябе падмануў белы і дзякуй не сказаў…

      Жэня залілася чырванню і схавалася за дзяўчат. Я зразумела, пра што ішла гаворка. Жэня хоць была невысокая, ды хутка бегала на крываватых нагах. Ездзіла некалькі разоў на спаборніцтвы, але потым у яе нешта здарылася са стараватым трэнерам, пасля чаго яна яго ўзненавідзела і перастала займацца спортам. Што там было, не расказвала. Толькі да мяне дайшлі чуткі, што яна плакала там, на зборах. Нехта з дзяўчат мне расказаў, мусіць, думалі, што яна са мною падзялілася тымі мітрэнгамі. Чым дзяліцца? Сваёю ганьбаю? Гэтым толькі дурні дзеляцца.

      За Псковам пацягнуліся больш змрочныя лясы, а фарбы прыглушаныя. Зайшлі ў рускую хату папіць вады – і падзівіліся яе хараству. Маленькая бабулька ў паркалёвай сукенцы, з дробным, ажно ў вачах мільгацела, малюнкам сустрэла нас прыязна. У пакоі было вельмі чыста, кожная рэч стаяла на сваім месцы. Палічкі, скрыня і суднікі размаляваныя кветакамі. Вельмі незвычайна і хораша!

      Заначавалі на туманным лузе. Якраз тады выпала пара белых начэй. Здавалася, паветра напоўненае малочным святлом зыходзіла ад неба і слалася па зямлі. Уражанне было нязвыклае і непрыемнае. Я любіла зорнае неба над галавою, а тут навісала зверху нейкая незразумелая каламуць, у якую не хацелася ўзірацца.

      Раніцай нас прыняў прыгожы Ленінград з цудоўнаю архітэктураю, з каналамі, закаванымі ў граніт, з мноствам мастоў. Наш куртаты аўтобусік імчаў па горадзе, і мы не паспявалі ўсё як след разгледзець. Выкладчыкі найперш павялі нас у Эрмітаж, дазволілі самастойна пахадзіць тры гадзіны, а потым сабрацца групаю каля ўваходу.

      Я захапілася разглядваннем маляўнічых палотнаў і ў хуткім часе заўважыла, што побач са мною нікога з нашай групы няма, блукаю сярод чужых людзей. Не ведаю, колькі залаў прайшла, калі нарэшце згледзела, што мая сяброўка Жэня разгульвае па Эрмітажы за руку з Бібіцкім. Гэта мяне не столькі здзівіла, колькі насмяшыла. Выкладчык быў удвая старэй і нашмат вышэй за маю крывалапенькую сяброўку, яны глядзеліся, як бацька з дачкою. Я разумела: Жэня мімаволі цягнулася да старэйшых мужчын, таму што не зведала бацькоўскай ласкі. Была яна са шматдзетнай сям’і і гадавалася ў інтэрнаце. Яшчэ да гэтага часу даношвала інтэрнацкае адзенне. Я хуценька павярнула ў іншы бок, каб не бянтэжыць выкладчыка і сяброўку сваім з’яўленнем.

      Пасля наведвання Эрмітажа нас

Скачать книгу