LITMIR.BIZ

      1. BÖLÜM

      TUTSAK

      (Belirsiz bir zaman…)

      Sonu olmayan karanlığın içindeydi. Nerede olduğunu bilmiyordu. Anlamasını sağlayacak hiçbir veri yoktu. Sanki tüm görüntülerle birlikte sesler ve kokular da emilmiş, yok olmuştu. Oysa karanlık, sesleri ve kokuları örtemezdi. Onun gücü sadece görüntülere yeterdi. Birden kendini yapayalnız hissetti. Bu his hızla güçlenerek korkuya dönüştü. Korkusunu yenmek için var gücüyle bağırmak istedi. Herhangi bir ses duymalıydı. Bu kendi sesi bile olsa onu rahatlatacaktı. Ağzını sonuna kadar açtı, ama sesi çıkmadı. Korkusu artarak önüne geçemediği bir paniğe dönüştü.

      Sonra birden uzaklardan boğuk bir ses çarptı kulağına. Kelimelere dönüşmüyor, uğultu olarak büyüyerek yaklaşıyordu; oldukça hızlıydı. Artık tam dibindeydi, kulaklarını sağır edecekmişçesine yükselmişti. Ancak buna rağmen sesin sahibini göremediği gibi varlığını da hissedemiyordu. Beyni çatlayacakmış gibiydi.

      İşte tam o anda ses ona dokundu; kelimelere dönüştü: “Uyan!” Hatta omuzlarından sarsmaya başladı. “Uyansana!” Ardından etrafa titrek bir mum ışığı yayıldı. Bir çift soluk mavi gözle karşılaşınca derin bir uykudan, korkunç bir kâbustan uyandı. Ter içindeydi, oksijene ihtiyacı vardı. Bulunduğu yerdeki tüm havayı içine çekmek istedi. Ancak o zaman ufacık odanın keskin, pis kokusuyla sarsıldı. Beyni onu kokuları ayırt etmeye zorluyordu, ama bundan kaçındı.

      Onun yerine gözleri, eşyasız ve bir hücreden farksız odanın duvarları ile demir kapının üzerinden kayıp yeniden o mavi gözlerle buluştu. Sapsarı, darmadağın saçlarla çevrelenmiş; kirden kararmış, incecik soluk surattaki tek yaşam belirtisiydi bu gözler. Her ne kadar öyle görünmese de, gözler gencecik bir kıza aitti ve içinde tanımlayamadığı bir ışıltı barındırıyordu.

      Soluk suratta birer çizgiye dönüşmüş dudaklar, “Nerede kaldın?” diye sorduğunda, artık iyice kendine geldiğini hissetti. Buz gibi soğuk taşın üstünde dirseklerinin yardımıyla yavaşça doğruldu. Hep aynısı oluyor, diye düşündü. Bu yolculuklara asla alışamayacaktı. Karanlığın içindeyken, orada ne aradığını asla hatırlayamayacaktı. Her defasında gözlerini açana dek, aynı korkuyu yaşamak zorundaydı.

      Uzandığı yerden iyice doğruldu. Güçlü ve sağlıklı yapısı, temiz görüntüsü ve yeni sayılabilecek giysileri, bulunduğu ortama nasıl da aykırıydı. Genç adam alnına düşen siyah saçlarını geriye itip kızın gözlerinin içine baktı.

      Siyah saçlı genç adam sefil odada yoktan var olurcasına belirdiği hâlde, soluk mavi gözler bu duruma hiç şaşırmamış gibi bakıyorlardı. Kız, “Nerede kaldın?” diye tekrarladı. Nereden çıktın ya da buraya nasıl geldin, değil de, nerede kaldın?

      Ardından yüzüne hafif bir gülümseme yayıldı. Cevap beklemeden, “Beni unuttuğunuzu düşünmeye başlamıştım.” dedi. “Bu hücrede bir tutsak olarak ölüp gideceğimi… Her şeyimi elimden aldılar… Geri dönemedim…” Konuşurken kızın gözlerinde hafif bir parıltı belirdi. Ağlamamak için çaba sarf ettiği belliydi.

      Genç adam daha fazla zaman kaybetmeden, yavaş hareketlerle ayağa kalktı. Kafası neredeyse odanın tavanına değiyordu. Kızın beline sarıldı. İkisi de odanın berbat kokusunun ciğerlerine dolmasına aldırmadan derin bir nefes aldılar. Genç adam cebindeki altıgeni kavrarken, pis hücrenin görüntüsü geride kalmıştı bile. Yalnızca bir an sürdüğü hâlde, onlara hiç bitmeyecekmiş gibi gelen dönüş yolculuğu için karanlığın içine dalmışlardı.