LITMIR.BIZ

      Çocukların binadan çıktıklarını gören Sedna karanlık bir yere sindi. Takip yeniden başlıyor, diye düşündü. Ancak hiç beklemediği bir şey oldu. Çocukların her biri başka bir yöne dağıldı. Birbirleriyle vedalaşmamışlardı bile. Adam bir an kararsız kaldı, ama hemen ardından çocuklardan birinin peşine düştü. Eris yapacaklarını aklından geçirmekle öylesine meşguldu ki, bu kez izlendiğini hissetmedi bile.

      5. BÖLÜM

      YOLCULUK

      2139 / 1904

      Rauf, Jak’a, evin girişinde beklemesini söyleyip sessizce kendisiyle aynı adı taşıyan nesiller önceki büyükbabasının çalışma odasına indi. Oda uzun bir süredir mahzen olarak kullanılıyordu. Eşya yığınlarının arasından büyükbabasının çalışma masasına doğru yürüdü. Çekmeceleri karıştırıp mektup açacağını bulunca rahat bir nefes aldı. Gümüş sapına incecik bir el yazısıyla birkaç kelime kazınmıştı. Rauf mahzenin soluk ışığı altında gözlerini kısarak yazıyı okumaya çalışıyordu ki, duyduğu sesle irkildi. Jak kapıda dikiliyordu. Gözleri ışıl ışıl parıldıyordu.

      “Burası nasıl bir yer böyle?” diye sordu. O sırada içeri girmiş, eşyaların arasında dolaşmaya başlamıştı.

      Rauf, “Buldum.” dedi. “Mektup açacağını buldum. Artık gidebiliriz.” Oysa Jak’ın onu duyduğu bile yoktu. Kutuların içine göz atmaya başlamıştı. Birden sevinçle haykırdı. “Bu bir hazine!”

      Rauf merakla çocuğa yaklaştı. Mahzenlerinde bir hazine olduğundan hiç haberi yoktu.

      Jak, boyaları yer yer dökülse de, hâlâ oldukça iyi durumdaki teneke treni eline almış, hayranlıkla bakıyordu. “Bu modelini görmemiştim.” diye mırıldandı.

      Rauf, “Senin trenlerle oynama yaşın geçmedi mi?” diye sordu.

      Jak, Rauf’u duymuyordu. Treni evirip çevirmekle meşguldu. Sonra aradığını bulmuş gibi, “Tabii ki görmem mümkün değil.” diye mırıldandı. “Bu model benim yaşadığım zamanda henüz üretilmemişti.”

      Rauf çocuğun yeniden kutuya el attığını görünce sabırsızlıkla söylendi. “Jak, gitmeliyiz. Tren sende kalabilir.”

      Jak kulaklarına inanamıyormuş gibi Rauf’a baktı. Sanki kararını değiştirmesinden korkarmış gibi treni kucakladı ve, “Öyleyse gidelim.” dedi.

      Rauf, sırt çantasına gerekli olacağını düşündüğü birkaç eşya sıkıştırdı. Ardından mutfağa girdi. Jak da peşindeydi. Kalan keki de alıp çıktılar.