LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Ул район хәрби комиссариатындагы майорның нигә тагын килгәнен әзме-күпме чамалый иде.

      – Әти аңарга син кайткач килерсең дип әйтте.

      – Минем кирәгем калмаган инде, эш эшләнгән, – диде Сөнгатулла, ияге белән кабер ташына ымлап.

      – Ә Фәрхад абыйга йолдыз бирәсе булганнар. Алтын, ди! Хәзер аны синең кулга бирәселәр икән. Аласыңмы, бабай?

      – Алмый кая барасың инде?

      – Әти майор абыйга ни за шту алмыйм диде. Нәрсә диде әле? Хәзер, хәзер… – Сөнгатулла оныгының кашын җыерып, исенә төшергәнен көтеп торды. – Ә! Фәрхадны герой итеп мин үстермәдем, әтигә бирерсез, диде. Сиңа була инде, белдеңме?

      – Белдем. Әйе, аны мин үстердем, улым.

      – Әби дә бит!

      – Әйе, ул да. Икебез үстердек.

      – Син ул майор абыйны чакырт, йолдызны ал. Ә миңа тагарга бирерсеңме? Ә, бабакай? Бирерсеңме?

      – Бирермен.

      – Ипидер диген.

      – Ипидер, Тукай.

      Шушында Сөнгатулла түзмәде, бөтен җаны белән ыңгырашып, еламаска тырышып еларга тотынды. Аның җилкәсе калтыравыннан малайның да кулы, иңбашы дерелдәде.

      – Җылама, бабай. Бабай, дим, бабакай, җылама.

      – Нишлим соң, улым? Җыламыйча, җырлыйммыни тагын?

      – Әйе, бабай, лутчы җырлыйк.

      – Җырлый беләсеңме соң син?

      – Белми ди сиңа – беләм!

      Зираттагы тирән тынлыкта малайның нечкә чиста тавышы бәләкәй генә булып ишетелде. Киң кырдагы ялгыз тургай тавышы кебек кенә.

      Олы юлдан атлар уза,

      Безгә кала тузаны…

      – Кушыл, бабай, – дип, малай яңадан башлады:

      Олы юлдан…

      Сөнгатулла, оныгы җаена төшеп:

      Атлар уза, –

      дип кушыла. Әмма җырның:

      Безгә кала тузаны, –

      дигәнен малай тагын ялгызы гына җырлый.

      – Ник туктадың? – дип сорый ул.

      «Тузаны гына кала шул», – дип уйлый Сөнгатулла һәм бите буйлап тәгәрәп төшкән күз яшьләрен оныгына күрсәтмәскә тырышып, пинжәгенең җиң очы белән сөртеп ала.

      Ул, ярым пышылдап, җырның:

      Алда гомер бардыр барын, –

      дигән урынын җырлаганда, малай тын гына торды, ә бабасының көйне югары күтәреп сузганнан соң тынын алганда, көтәргә түземе бетеп, ялгызы:

      Сагындыра узганы-ы-ы… –

      дип сузды. Ләкин кабатланып җырлана торган соңгы ике юлны алар кабатлап бергә җырлап бетерде:

      Алда гомер бардыр барын,

      Сагындыра узганы-ы.

      Малайның алда гомере барлыгын бар, әмма узганы сагындырмый иде әле. Ә Сөнгатулланың алда гомере бардырмы-юктырмы, тик узганы сагындыра иде инде.

      – Минем монда икәнне каян белдең? – дип сорады Сөнгатулла оныгыннан.

      – Мин су коена идем. Су буена әти төште. Сине карап торырга кушты. Мин карап тордым да артыңнан килдем – шул.

      «Муса менә ни өчен эше ягына китмәгән булган икән бая».

      – Атаң тагын нәрсә диде?

      – Димәде.

      Оныгы аның кулыннан тагын тартты:

      – Кайтыйк инде, бабай, – диде Тукай.

      – Кайтыйк, – дип килеште Сөнгатулла.

      Һәм

Скачать книгу