Шал (зборнік) - Юры Станкевіч Другі фронт мастацтваў

Скачать книгу

ў цішыні. у сваёй, няхай і занядбанай, кватэрцы. у душэўным спакоі.

      – ці спынецца, урэшце, гэта рохканне? мову

      то хоць не чапайце. – сказаў ён. быццам нягучна. сам сабе. але ў паўзе яго нечакана пачулі. пасыпаліся заўвагі. іншыя даволі зласлівыя.

      – хто как хаціт. тот так і гаварыт.

      – жыць не дают. разумнікі.

      – нацугі. канстанцыя нібы ўзляцела:

      – спыніцеся! закрычала яна ўслед музыкам. якія ўжо выходзілі з вагона.

      – я ўспомніла! хачу песню! вось гэту:

      – остановите музыку! скажу вам я! скажу вам я! с другим танцует девушка моя!

      жанчына ў капялюшыку падтрымала адабральна:

      – правільна! я ж помню. это бюль-бюль

      оглы! харошая песня! яе перабілі бабы за спінай у валовіча: —

      – эта не бюль-бюль-оглы. эта магомаев пел. муслім.

      у размову нервова ўмяшалася яшчэ адна. праз праход:

      – не муслім. вы няправільна гаварыце. бабы абурыліся:

      – чіво эта неправільна? так, хто эта пел? тая, што сядзела праз праход, узвілася з месца.

      – эта тыніс мягге пел! надо знать! навокал загаманілі:

      – какой ішчо мяге? эта не наш! канстанцыя была ў захапленні:

      – куды? куды вы цягу далі? – закрычала яна ў спіны музыкам. —

      – мы хацім гэту песню! але двое з гармонню і бубнам ужо таропка выйшлі. у суседні вагон.

      у канцы яго, за спінай, зноў зацвэнькалі на гітары. пачалі гікаць. затанчылі. але неўзабаве кінулі. ад неспакойнай суполкі аддзяліўся адзін. і няцвёрдай хадой скіраваў да валовіча. утаропіўшыся ў яго позіркам выцвілых. свіных вочак. з даўгімі, сальнымі валасамі. кірпаты нос быццам нешта вынюхваў.

      канстанцыя між тым трыумфавала.

      – правільна! і я люблю эту песню! і нягучна запела. нізкім, не сваім голасам:

      – тирлитирлитирлили тюрлирлениайлюли…

      і нечакана дадала. на вуха валовічу:

      – а вось і марык ідзе. двайнік. клон. ха-ха.

      хлопец пасвідраваў вачыма валовічаў твар. яго слінявы рот нядобра перакрывіла. на спалох бярэ, – вяла падумаў валовіч. – хоча вэрхалу. і хоча быць пабітым. комплекс наздрова. з гогалеўскай паэмы.

      – а чё ты выламваешся, га? чё, панармальнаму гаварыць не можаш? – з націскам спытаў маладзён.

      валовіч адцапіў лёску са сваёй рукі. – а, ты менавіта да мяне? з базарам? – спытаў ён маладзёна. —

      і дадаў амаль лагодна:

      – дык я з табой свінню не пасвіў.

      на што канстанцыя радасна зашаптала. вочы яе блішчэлі:

      – свінню не пас. свінапас! і сказала ўжо ўголас:

      – а вось і «паганяла»:

      – сві-на-пас!

      маладзён пасунуўся на валовіча. намагаючыся ўхапіць. рукастай даланёй. на гэта валовіч падняўся з месца. і ўдарыў таго хукам злева. прыцэльна. у падбародак. і не спудлаваў. маладзён пачаў асядаць. на жанчыну ў капялюшыку. тая ўзвыла з перапуду. да маладзёна ўжо беглі. на дапамогу. замахалі рукамі. перашкаджаючы адзін аднаму.

      нехта завішчэў:

      – міліцыю! міліцыю выклікайце!

      на сігнальную кнопку з адпаведнай шыльдай ужо торкалі пальцам.

      над

Скачать книгу