Шал (зборнік) - Юры Станкевіч Другі фронт мастацтваў

Скачать книгу

зайчык? – пакрывіла яна ў яхіднай усмешцы свой ярка напамажаны, прыгожы рот.

      – а ты не журыся, любушка. але дзяўчына не сунімалася:

      – дык смачна ясі, салодка спіш, а чарачку бярэш? а як у цябе накшталт дзеваў буйна

      целых? сірэн салодкагалосых? дураплясачак там розных. у топіках? айцец віталь усміхнуўся. як і раней, добразычліва:

      – а вось зараз пойдзем са мной у храм намолены. там і пагаворым аб усім. – а можа, тут паборамся? —

      спытала канстанцыя хрыпла. нізкім, нязвыклым голасам.

      – навошта нам дужацца? тым больш – тут? там-та лепей. там у мяне і спецыяльны малітоўнік асвечаны. у некалькіх храмах. з яго я табе і пачытаю.

      – а калі я – не хацу. а как захацу, так і вскацу. ха-ха.

      айцец віталь зразумела схіліў голаў. —бачу, фёдара міхайлавіча чыталі. з яго цытуеш. а, між іншым, веруючы быў чалавек. дый захочаш, анягож. цікаўнасць твая і пераможа. а я памагу. —

      і святар раптам цвёрда ўхапіў яе за руку.

      – пайшлі, любушка. і андруша, які цябе сюды прывёз, з сабой забяром. няхай пабачыць, пачуе. не дарма ж вы сюды ехалі. так?

      дзверы невялікай царквы былі адчынены. некалькі старых сталага веку трымалі запаленыя свечкі. і ўтаропіліся на тых, хто ўвайшоў. айцец віталь, не адпускаючы рукі дзяўчыны, перакрыжаваў сябе перад іконай. старыя, пэўна, ужо ведалі, што зараз адбудзецца. і паслухмяна пацягнуліся да выхаду. святар даў андрушу валовічу ключ. і папрасіў таго зачыніць храм. знутры, і хоць часова. валовіч пайшоў і зрабіў, як было сказана.

      – і што з таго? – пачуў ён, між тым, голас дзяўчыны. —

      – што вы мне дэманструеце? а мне пляваць! так, пляваць! вы мне лепш член пакажыце! у вас ёсць член? ха-ха-ха. у вашага сябрука андруша – ёсць. ха-ха.

      на што айцец віталь паднёс ёй крыж усутыч. да твару. але канстанцыя адхілілася. —

      – ды я проста не жадаю! вашых малітваў! і

      вашага лекавання! – выкрыкнула яна нізкім голасам,

      – і рохкаць вам у масць не буду. брахаць па-сабачы. сукенку на сабе рваць. не дачакаецеся!

      і засмяялася, але даволі істэрычна.

      – ха-ха-ха!

      айцец віталь скіраваў валовіча ўбок. за нешта падобнае на шырму.

      – лепш табе не глядзець. дый і мне так

      лепей, – дадаў ён. і валовіч паслухмяна адышоў. але слухаць не пакідаў.

      ён чуў спачатку, як святар пачаў чытаць з малітоўніка заклінанні. усё больш узвышаючы і ўзмацняючы голас. само заклінанне складалася з дзвюх частак: па латыні і на старажытнаславянскай мове. так вызначыў пра сябе валовіч. але дзяўчына раз-пораз перапыняла таго няўцямнымі выкрыкамі. пагрозамі. праклёнамі. заклінальнік рабіў кароткую перадышку. і пачынаў усё наноў. так прайшло з паўгадзіны.

      – і-і-і! – раптам закрычала дзяўчына. і пачала рвацца з рук. але святар затрымаў. і сам узвысіў голас. —

      – імя! – крычаў ён.

      – гавары, як цябе зваць! імя!

      – а я не скажу! не скажу! і пайшоў ты на х…

      – пайшоў!

      – пайшоў!

      – пайшоў!

      на

Скачать книгу