Шал (зборнік) - Юры Станкевіч Другі фронт мастацтваў

Скачать книгу

і вымушае тое, што засталося ад самца, да спароўвання. пасля гэтага самка завяршае ўрачыстасць трапезай у адзіночку…».

      дзяўчына ажывілася яшчэ больш. яе голас безумоўна дасягаў слыху чалавечка з расадай. і тых, хто сядзеў праз пераход. але той па-ранейшаму рабіў выгляд недатычнасці. да ўсяго, што робіцца вакол яго.

      валовіч больш маўчаў. але зрэдку ўстаўляў кароткія словы-каментары. якія ні пра што не сведчылі. душэўны цяжар пакрысе авалодваў ім. апошнім часам гэта адбывалася ўсё часцей.

      канстанцыя нейкі час чытала. а потым адкінула кніжку ўбок. і сказала, быццам правакуючы валовіча:

      – гэта якраз для мяне. потым дачытаю, а пакуль, бадай, перасяду да іх,

      – і кіўнула ў бок карцёжнікаў на суседняй лаўцы. —

      – перакінуся ў дурня. з азвярэлымі

      пралетарамі. але валовіч рашуча перакрыў ёй шлях.

      – не варта.

      ён паклаў кніжку ў сумку і раптам убачыў у бакавой кішэні маток тоўстай рыбацкай лёскі. цьмяная думка мільганула ў яго галаве.

      – тады я проста прагуляюся, – заўпарцілася канстанцыя. вочы яе заблішчэлі. прыгожы рот кранала раз-пораз змоўніцкая ўсмешка.

      – а я не дазваляю, – забараніў валовіч. —

      – урэшце, я за цябе ў адказе. але канстанцыя не згадзілася:

      – а калі мне трэба. прыкладам, у

      прыбіральню? на што валовіч дастаў лёску. зрабіў зашмаргу. і накінуў на руку дзяўчыны. другі канец ён наматаў сабе на далонь.

      – будзе трэба – праводжу. куды скажаш. канстанцыя нечакана пацішэла.

      – а нішто сабе. я цяпер – як рыбіна. сэксрыбіна? сэкс-рабыня? вось не думала, што ў цябе гэткае распаленае ўяўленне, таварыш выканаўца. звязаць ахвяру лёскай. зацягнуць на якую будоўлю. ха-ха.

      валовіч прамаўчаў. – дарэчы, перад кім у адказе, – працягвала яна. —

      – што яшчэ за высокі пафас? валовіч патлумачыў:

      – ну, перад тваім бацькам. перад маці. на што дзяўчына зняважліва пакрывіла рот.

      – ён мне не бацька. папік. ну, айчым. а маці – так. ёй да мяне – як да якой кузуркі. у яе – пасада ў муніцыпалітэце. свая крама. бізнес-сцерва.

      і кіўнула ў бок зморшчанага чалавечка:

      – упэўнена, што ён не спіць. шыфруецца. а сам слухае, пра што мы гаворым. але навошта яму ведаць пра мяне ўсялякія дэталі? тым больш, што я, —

      яна ўзяла руку валовіча і, па-змоўніцку падміргнуўшы, прыклала да жывата, —

      – не адна. там нехта ёсць. ты што-небудзь адчуваеш? якую-небудзь аўру? шчыльнасць з прыкметамі клейкасці?

      на што валовіч ужо не здзівіўся. а толькі пацікавіўся. —

      – адчуваю прыгожы жывот. цёплы. пругкі. у

      цябе ўсё гожае. але, чакай, – ён нахіліўся да яе вуха. і спытаў: —

      – можа, ты цяжарная? але канстанцыя расчаравана ўздыхнула, —

      – у тым-та і справа. што – не. і валовіч убраў руку, згадзіўшыся. —

      – як кажуць, праехалі. і ўздыхнуў было з палёгкай. але дарэмна.

      нейкі час канстанцыя зноў пільна вывучала постаць чалавечка з расадай. які па-ранейшаму сядзеў,

Скачать книгу