Шал (зборнік) - Юры Станкевіч Другі фронт мастацтваў

Скачать книгу

у кабінеце муніцыпальнага чыноўніка. на вакзале. як цяпер.

* * *

      урэшце ён прасунуў грошы ў акенца касы. і ўзяў два білеты да карэлічаў. але з перасадкай у сталіцы на іншую электрычку. а калі выкараскаўся з чаргі, то канстанцыі віж не было. ну і справы, – падумаў ён. валовіч агледзеўся навокал. летняя раніца дыхала цяплом. сонца ўзыходзіла. самыя розныя людзі віравалі вакол яго і на пероне. валовіч зазірнуў у буфет. потым пастаяў ля туалетаў. да цягніка заставаліся лічаныя хвіліны. і ён вылаяўся амаль уголас. пасля чаго скіраваў у занядбаны скверык. побач. дзе ля засмечаных лавак варушыліся цьмяныя постаці. бразгалі ў пакетах пустыя бутэлькі. у купцы дрэнна апранутых жанчын нешта дзялілі. і нервова палілі, азіраючыся па баках. на іх тварах чыталася пустата.

      – ціха сонейка ўстае, – раптам пачуў андруш валовіч шэпт у патыліцу. —

      – спаць кузуркам не дае…

      ён рэзка азірнуўся. дзяўчына на прозвішча канстанцыя віж усміхалася яму з-за спіны. побач з ёй упэўнена глядзеў на яго заплыўшымі вочкамі даволі малады хлопец. у засаленым трэніровачным касцюме. сліна сцякала ў яго з вугла роту тонкай пісягай на няголены падбародак. азіяцкі скуласты твар не меў аніякага выразу.

      – а гэта – марык, – ужо ў поўны голас сказала канстанцыя, – мясцовы факер. – і дадала, па-змоўніцку: —

      – ён хоча са мной ажаніцца. праўда, марык? хлопец у адказ плямкнуў губатым ротам.

      – я б не супраць. – і спытаў, звяртаючыся ўжо да валовіча: —

      – а ты хто?

      – конь у паліто, – звыкла сказаў валовіч. каб адвязацца. і ўзяў дзяўчыну за руку.

      – гумар разумею, але нам на цягнік, —

      дадаў ён. дзяўчына згодна кіўнула. і хіхікнула: —

      – бывай, марык!

      але хлопец нечакана заўпарціўся. яго тупы твар сказіла зласлівая грымаса. вочы закаціліся ўгору. ён схапіў валовіча за крысо вятроўкі.

      – да ты чё? і пачаў застрашваць. саўгануў рукой у кішэню.

      – пысу папішу. парву цябе!

      на што валовіч коратка і не вельмі моцна торкнуў таму кулаком у падбародак. марык рохкнуў па-свінячы. і паваліўся за куст. і больш не падняўся. ляжаў ціха. жанчыны дзялілі бутэльку піва. і амаль не звярнулі на гэта ўвагі. адна з іх зайшла за дрэвы. і там прысела.

      цягнік якраз падышоў. абодва рушылі на перон. валовіч прапусціў канстанцыю наперад. і ўвайшоў у вагон следам. няблага пачалося, змрочна думаў ён. вось толькі, як яно скончыцца? і адзначыў, што настрой і паводзіны дзяўчыны неяк імкліва змяніліся. не ў лепшы бок. – прыгадаў валовіч. ва ўсялякім разе такая сацыяльная гуллівасць яму не ў масць.

      у вагоне было шмат людзей. заходзілі яшчэ. нягледзячы на сонечнае надвор’е, вокны былі зачынены. і ў спёку так будуць ехаць, – меркаваў валовіч. і адчыніў са свайго боку. падзьмула свежым паветрам.

      – паслухай, канстанцыя, – па магчымасці ветліва сказаў ён, —

      – «прыколаў» не трэба. больш. напрыколваешся па прыездзе. з айцом віталем на пару.

      дзяўчына

Скачать книгу