Шал (зборнік) - Юры Станкевіч Другі фронт мастацтваў

Скачать книгу

звязаў мяне лёскай. вось зірніце. ён жа здаровы мужык.

      сяржант азадачана ссунуў фуражку. на патыліцу. – у вас ёсць дакументы? – спытаў ён у канстанцыі. —

      – пакажыце. калі вам не цяжка. валовіч на ўсё гэта ўсміхнуўся.

      – не давайце ёй веры. яна жартуе. гэта я вязу яе ад экзарсіста. шараговец красамоўна зірнуў на сяржанта. —

      – ад каго? – пацікавіўся ён спачувальна. і забраў з рук канстанцыі паперкі і пасведчанне. сяржант пераняў іх. і пачаў чытаць: —

      – так. сарока лада міхайлаўна. медсястра.

      рэспубліканская псіхіятрычная клініка. валовіч перапыніў яго. —

      – ды не яна гэта. давайце разбярэмся. бачыце – яна прыхварэла. я вязу яе дамоў. сяржант прысеў насупраць. яму з гэтай нагоды вызваліла месца жанчына ў капялюшыку.

      – эйш, нацуга пракляты. дык яшчэ і псіх. – пракаментавала тая ў адрас валовіча. —

      – а з выгляду – прыстойны. адразу і не разгледзіш. валовіч ужо з цяжкасцю стрымліваўся. – выйшла бы ты прэч, клімактэрычка, – сказаў ён. але яшчэ даволі спакойна.

      жанчына адразу завішчэла. замахнулася на валовіча сумкай. праз праход.

      – забярыце яго! мы тут усе ў сведкі пойдзем!

      сяржант вытрымаў невялікую паўзу. і звярнуўся ўжо да валовіча.

      – прад’явіце вашы дакументы. грамадзянін.

      валовіч пацягнуўся да сваёй рыбацкай сумкі. расшпіліў замок. і ўспомніў, што ў спешцы не браў нічога. дый навошта яму былі дакументы? каму прад’яўляць?

      – у мяне іх няма. – сказаў ён. шараговец, які, стоячы, зазірнуў у раскрытую сумку валовіча, спытаў:

      – а чаму там у вас камень?

      і паказаў на ружовага колеру, з украпінамі, брукаванец. які валовіч знайшоў раней на храмавым падворку. і адтуль прынёс айцу віталю.

      – вы не супраць, што я яго забяру? а то яшчэ ўжывяце тут. у вагоне. валовіч перадыхнуў. ён змусіў сябе гаварыць спакойна. і па справе.

      – гэта яна мне падклала. – ён паказаў на дзяўчыну. —

      – сцягнула яго ў экзарсіста. я б не раіў вам браць гэты камень у рукі. бо цалкам, магчыма, туды загнаная «бесавіца». калі тая выйшла вось з яе. —

      ён зноў кіўнуў на канстанцыю. быў злы на яе.

      – а можа, і не выйшла. можа, іх там дзве, а то і больш.

      канстанцыя засмяялася. зрабіла адпаведны выраз на сваім прыгожым твары. кранула міліцыянта за руку.

      – ну, вы самі чуеце. і каментаваць не трэба. добра, што вы з’явіліся. я б адна з ім не справілася. калі вам не цяжка, звяжыцеся па рацыі. няхай вышлюць з лякарні брыгаду. прама да цягніка. тым больш, што мы ўжо амаль у сталіцы.

      шараговец пацікавіўся. пакуль сяржант раздумваў над прапановай.

      – а чаму яго адразу з брыгадай не скіравалі?

      хто гэта вас адну прымусіў? канстанцыя развяла рукамі. і патлумачыла:

      – эканамічны крызіс, як кажуць. самі ведаеце.

      то паліва няма. то яшчэ чаго. вось і вязу. адна. валовіч сказаў:

      – не давайце ёй веры. яна – апантаная. вельмі хітрая. выкрутлівая. і дакументы скрала. і камень.

      на што дзяўчына зрабіла свой каментар:

      – бачыце.

Скачать книгу