LITMIR.BIZ

       Hoofdstuk Acht

       Kijkers Aan De Rand Van De Wereld

      Oriken kauwde halfhartig en schokkerig op een taaie strook vlees terwijl hij een vinger over de gevoelige zweren op zijn buik trok. De nepenthe had zijn werk gedaan; de huid was rauw maar genas tot het begin van korsten en de gevoelloosheid was vervaagd tegen de tijd dat zijn wacht voorbij was. Hij nam één van de drie gekookte kwarteleitjes uit de beker naast het vuur en brak deze open. Hij bekeek het kleine ei nors. Ze waren alles wat hij de vorige avond had kunnen vinden, ondanks het volgen van de roep van de ongrijpbare kwartel. Samen met de laatste van hun gezouten rantsoenen, was elk een klein ei en een kom bosbessen hun hele ontbijt. Hij stopte het ei in zijn mond en slikte het door in seconden.

      "Ik zeg het je," zei hij, "als we een cravant in de stad vinden, eet ik er één."

      Dagra vertrok zijn gezicht.

      "Hé, het is niet te zeggen wanneer we onze volgende fatsoenlijke maaltijd zullen hebben. Ik denk alleen maar vooruit."

      "Ik zou dat niet doen als ik jou was," zei Jalis.

      "Wat, vooruitdenken?"

      Ze wierp hem een vernietigende blik toe. "Cravant vlees is harder dan leer, tenzij je het een hele dag laat sudderen."

      Dagra veegde zijn handen af aan zijn broek en stond op. "Vertel ons niet dat je dat uit de eerste hand hebt geleerd."

      "Eigenlijk wel." Heel even werd Jalis' uitdrukking afstandelijk. "Het is iets van een zeldzame delicatesse in Sardaya, of dat was het tenminste toen ik een meisje was. De gevleugelde cravants kunnen vervelend zijn als ze ooit uit de bergen komen. Mijn vader nam vaak deel aan een maandelijkse jacht, en soms bracht hij een stuk cravant vlees mee naar huis voor de meiden om te stoven." Ze keek naar Oriken. "Maar we zullen niets vinden in de stad omdat we daar niet naar binnen gaan. Het is niet nodig. Tijdens mijn dienst controleerde ik de kaart die Cela aan Maros gaf. De tuinen van de doden liggen direct binnen de poort, dus we hoeven Lachyla zelf niet in te gaan."

      "Hm." Oriken greep zijn zwaardriem van de grond en stond op. "Dat is echt jammer. Ik keek er naar uit om daar rond te dwalen."

      Dagra zuchtte. "Natuurlijk wilde je dat."

      "We zullen het later bespreken." Jalis sprong overeind en sloeg haar handen in elkaar. "Ten eerste, jongens, ik geloof dat we nu een juweel moeten vinden."

      De muur torende hoog uit, zo solide als de eeuwen, maar af en toe brokkelde er stukjes af van de vestigingsmuur en gebroken stukken tegels lagen op de grond beneden. Oriken voelde klein en onbeduidend in vergelijking met de oude, onverzoenlijke stenen.

      "Als er boogschutters op die kantelen waren," zei hij, "zou er geen toegang zijn, zelfs niet voor een leger, laat staan een trio van vrijbuiters."

      "Gelukkig hebben we de haak," zei Jalis.

      "En een goede zaak dat we de plaats voor onszelf hebben," antwoordde Oriken. "Eh, Dag?"

      "Dat hoop je," zei Dagra zacht.

      Oriken wierp een blik langs de muur naar de rotte resten van een touw dat aan de gekanteelde wallen bungelde. "Valt jullie hier iets op?"

      Jalis fronste naar het versleten touw.

      "Dat hangt er al lang," zei Dagra.

      Oriken knikte. "Maar ik denk niet dat het zo oud is als de verwoesting. En als dat een feit is, betekent dit dat we niet de eerste zijn die zich hier wagen sinds de dood op kaarten is gestempeld."

      Hij richtte zijn aandacht op de verlaagde patrijspoorten, de spijkers bijten in het vuil tussen de afgebrokkelde tegels. De verroeste ijzeren staven waren elk zo dik als zijn pols. Hij liep er naartoe om ertussendoor te turen en staarde met open mond naar het zicht daarachter.

      "Het woord dood lijkt nu een beetje oppervlakkig," mompelde hij.

      Jalis was aan zijn zijde. "Oh mijne," fluisterde ze en deed toen een stap achteruit. "Welnu, Orik. Aan jou de eer?"

      Met een grijns deed hij zijn rugzak af. Hij viste in zijn zak en produceerde een lange spoel van dun touw dat aan een uiteinde was vastgebonden aan een flinke haak.

      "Stap achteruit." Hij rolde het touw om zijn arm en stapte naar de muur. Hij stapte over het losse uiteinde van het touw, keek naar de kantelen en begon met de haak te zwaaien. Hij liet hem los en hij zeilde omhoog, over de rand van de muur en ging verder voordat hij zakte en op de loopbrug boven vasthaakte. Hij trok aan het touw om er zeker van te zijn dat de haak stevig vast zat en trok vervolgens zijn rugzak terug op zijn schouders.

      "Dames eerst?" Zei hij tegen Jalis.

      "Waarom, bedankt, maat. Zo aardig van je om aan te bieden." Ze pakte het touw, sprong er behendig op en liep toen tegen de muur op.

      Oriken zag haar opstijgen tot ze over de bovenkant klauterde. Hij wendde zich tot Dagra. "Na u."

      Dagra antwoordde niet. Zijn gezicht stond vast toen hij naar de muur staarde. Hij pakte zijn Avato-hanger vast en drukte hem tegen zijn lippen voordat hij het touw pakte. Hij begon zichzelf op te hijsen, de voorkant van zijn laarzen vonden houvast in de sporen tussen de stenen. Oriken kon hem horen kreunen van inspanning tegen de tijd dat Dagra zichzelf naar de kantelen sleepte.

      De muur had de minste hellingen terwijl deze naar de top taps toeliep, maar het maakte de klim nauwelijks gemakkelijker. Met de lange ledematen van Oriken en het gewicht van de rugzak op zijn rug, smeekten zijn schouderspieren om genade tegen de tijd dat hij de top bereikte. Het zweet druppelde over zijn gezicht terwijl hij zichzelf door de kantelen hief. Zonder te pauzeren om te rusten, trok hij het touw omhoog en begon het in een spoel te wikkelen.

      Dagra hurkte naast hem neer, een verontruste blik op zijn gezicht.

      "Hé," zei Oriken, "we zullen de klus klaren. We zijn vrijbuiters. Het is wat we doen."

      Met het touw en de haak terug in de rugzak, stond Oriken recht en wierp zijn eerste duidelijke blik over de begraafplaatsen en de stad Lachyla ver daarbuiten, en hij begreep de bezorgdheid van Dagra. Hij wreef over zijn stoppels terwijl hij naar de talloze rijen grafstenen op de uitgestrekte vlakte van het kerkhof keek. Gebarsten kleivaasjes stonden of lagen in de buurt van hun grafmarkeringen. Gedeeltelijk ingestorte stenen beelden bezaaiden het sombere uitzicht, de armen en hoofden van sommigen verzamelden zich aan de basis van hun graven. Zelden waren er grotere bronzen beelden, die als wachtposten naast sierlijke crypte-ingangen stonden. Blad loze takken van bomen die in deze tijd van het jaar in volle bloei hadden moeten staan, werpen schaduwen alsof vingers over de grond reiken. De vlek van eeuwen dekte alles af.

      "Sprakeloos?" Vroeg Jalis.

      "Voor één keer," gaf hij toe.

      De opkomst en ondergang van het met graf bezaaide terrein leidde helemaal

Скачать книгу