LITMIR.BIZ

Скачать книгу

niet aan, barkeeper. Laat mij en deze partij erover praten, waarom niet?"

      "Ah." De halfbloed sloeg zijn armen over elkaar. "Dus het is nu barkeeper, toch? Heb je me nu gedegradeerd?"

      "Wat heb ik gedaan?" Renfrey fronste terwijl de grijns van de idioot zijn gehavende gezicht wijd open splitste. Maros, dacht hij. Aye, zo heet hij. Het kon hem nooit zoveel schelen, zolang hij het bier maar bleef inschenken.

      "Ik zal je wat vertellen," zei Maros, en Renfrey besefte dat het gebabbel van het gesprek in de ruimte was gedempt, "ik laat je me maar één keer herbergier noemen. Wat denk je ervan, grote jongen?"

      Renfrey barstte in lachen uit en spuugde uit zijn mond. "Wat denk je ervan als ik je blijf noemen? Hoe klinkt dat, barkeeper? Gehoord dat zij je eens de Berg noemde. Ziet er nu niet zo machtig uit, of wel? Denk dat je omvergeworpen bent, denk ik."

      Maros kneep zijn ogen samen. Langzaam, opzettelijk, steeg hij naar zijn volledige lengte. "Aye, de berg is omvergeworpen," zei hij met gecontroleerde stem, "maar ik ben nog niet klaar met vallen."

      Renfrey grijnsde. "Hoorde dat het een beest was die velde, zoals de os die je moeder heeft verkracht." Hij pakte zijn beker, maar zijn knokkels raakten de rand. De bronzen beker kantelde en morste de inhoud in een schuimige plas op de tafel. Hij zag hoe de beker van de rand rolde en op de vloer kletterde.

      BOEM. Schrapen. BOEM. Schrapen…

      Hij keek op om de oorzaak van de commotie te vinden. De barkeeper tilde het luik aan het einde van de bar op, strompelde de gemeenschappelijke ruimte in en liep recht op Renfrey af.

      "Shit."

      "Weet je wat er gebeurt met zachte, zachte kleine vuilspugers die een vallende berg in de weg staan?" Schrapen, BOOM. Maros torende uit boven Renfrey. "Ze breken."

      Twee enorme handen hieven hem de lucht in. Hij stak zijn vingers in de onderarmen van de boomstam. Zijn hoofd duizelde en het monster onder hem vervaagde in twee. "Fucking oger!" Krijste hij. "Help!" De inhoud van zijn maag dreigde te evacueren terwijl hij de ene kant op werd geslingerd, dan weer de andere.

      "Je bent weg!" Brulde de oger in zijn oor.

      Hij vloog. Hij vloog eigenlijk. Fel licht schoot in zijn visioen en hij besefte vaag dat hij naar de zon staarde.

      "Lieve, gezegende Aveia!" Riep hij. Toen belande hij in het vuil, borrelde een slok bier naar boven en viel bewusteloos neer.

      *****

      Frustratie woedde in Maros met elke voorbijgaande minuut. De venter was vrijgemaakt van de overgebleven klanten en hij had de grendel over de deuren van de salon getrokken om verdere indringers te stoppen. De enige mensen in de gemeenschappelijke ruimte waren Henwyn en Leaf, die allebei Renfrey's misbruik hadden geleden, zaten met Luthan op een van zijn zeldzame pauzes vanuit de keuken.

      Hij greep zijn kruk en strompelde naar hen toe. "Maak deze zin af," zei hij tegen Leaf. "Wanneer een vrijbuiter een gevoel heeft …"

      Leaf wierp een glimlach op de vier mannen. "Heeft ze meestal gelijk."

      Henwyn grinnikte. Tegen Maros zei hij: "Je hebt het weer over Jalis en de anderen."

      Maros knikte.

      "Kijk," zei Henwyn, "ik heb geen openstaande vacatures, en ik zit zonder Leaf terwijl ze naar Brancosi Bay vertrekt. Als het je op je gemak stelt, kan ik ze gaan zoeken. Kost je natuurlijk een klein deel."

      Luthan leunde met zijn ellebogen op de tafel. "Als je een wagen huurt, zou je ze in slechts een paar dagen inhalen."

      Maros dacht erover na. "Ik heb ze hierin gebracht door het contract in de eerste plaats te accepteren. Als het terugbrengen op de schouders van iemand ligt, is het op die van mij. Ik heb Balen bereikt en terug, ik kan verdomd goed de Deadlands in." Hij ving de blik op van Henwyn naar Luthan, terwijl Leaf nonchalant omdraaide om door de ruimte te staren. "Oh, ik weet wat jullie drieën denken. Je denkt dat er geen kans is dat ik ze kan inhalen."

      "Als je me toestaat om bot te zijn," zei Luthan, "ik denk dat het goed voor je is om, als het ware, je benen te strekken. Dat heb ik liever dan je hier te zien zitten en je druk te maken over onze vrienden totdat je een man in de grond stopt. "

      "Wat moet dat betekenen?"

      "Kom op, baas. Je weet dat je Renfrey met iets meer etiquette had kunnen behandelen. De man is misschien een beetje verbale diarree en een verspilling van goed bier, maar hij is een vaste klant en zijn zakken zijn diep."

      "Hmph. Het lot van die klootzak was al bezegeld."

      "Misschien wel, maar het probleem blijft - je zult niet rusten voordat je weet dat Jalis en de anderen veilig zijn, en een herberg is niet de plek om rond te hangen met een hete kop. Ik vertel je dit als een vriend. Toen je me vroeg om me bij je te voegen als je chef-kok, kwam ik hier helemaal uit Aster naartoe omdat ik geloof in je had als een herbergier, hoewel je het nog nooit eerder haf gedaan. Evenzo heb ik nu vertrouwen in je."

      Maros gromde. "Ik waardeer de stem van vertrouwen."

      Henwyn stak zijn hand op. "Laat me tenminste met je meegaan. Ik ben liever onderweg dan hier te blijven wachten tot er een baan verschijnt."

      "Ha! Hen, jij bent er het langste bij van ons allemaal. Ik ben blij dat je meegaat. Trouwens, ik denk dat ik wel een boogschutter nodig heb als ik kans wil hebben om vlees op het vuur te krijgen. Het beste wat ik je kan bieden is echter een tiende van de tien procent niet-terugkeer garantie."

      Henwyn haalde zijn schouders op. "Dat is meer dan redelijk. Als het Fenn was in plaats van Jalis, zou ik echter op veel meer aandringen."

      Maros grijnsde strak. "Als het Fenn was, zouden we deze discussie niet hebben."

      "Als dat geregeld is," zei Luthan, "dan wil ik niet dat je je zorgen maakt over de herberg terwijl je weg bent. Ik zal voor haar zorgen in jouw plaats - ja, zelfs bovenop mijn keukenplichten."

      Henwyn nam een slok van zijn wijn en stond op. "Ik zal in de stad om een wagen vragen. Als iemand die heeft of iemand bereid is om te helpen, kies ik degene die ik het minst leuk vind en laat het gebeuren. Leaf hier heeft het aanvraagformulier voor het hoofdkantoor. Ze zal snel genoeg vertrekken. Klopt toch, meisje?"

      Leaf stond op om naast hem te gaan staan. "Mijn tas is al ingepakt. Ik hoef het alleen maar uit het gildehuis te halen."

      "Veel geluk," zei Maros. "En niet blijven hangen."

      Leaf grijnsde. "Dat doe ik nooit." Met een knipoog naar Henwyn liep ze de kamer door en glipte door de salondeuren.

      "Ze heeft meer potentieel dan de meeste nieuwelingen, die," zei Maros. "En een fijne leraar aan jou, Henwyn. Ik kon geen betere groep vragen. Dat geldt ook voor jou, Luthan."

      "Hé, nu." De chef duwde zijn stoel naar achteren en trok zijn schort recht. "Laat me niet zacht worden, niet als ik de potten nog moet schoonmaken."

      *****

      Jalis hurkte, richtte en drukte op de trekker van de kruisboog. Even later liet de balukha-vogel- in de verte een gepijnigde schreeuw horen en nam verschillende wankele stappen opzij en zakte toen voorover in elkaar.

      Ze grijnsde tevreden naar de mannen. "Begrepen!"

      "Goed schot, meisje," zei Dagra.

      Jalis grijnsde. "Ik leef voor je lof, Baardmans." Ze stond op en maakte een buiging, zich er volledig van bewust dat het gebaar niet op haar plaats was met haar wapens en in haar reisuitrusting.

      Terwijl ze jogde om de loopvogel te claimen, riep Oriken haar na: "Dat zal ons vanavond vullen. Is wat anders dan magere konijnen en bosbessen. Ik kan hier ook een pauze nemen. Wat zeg je ervan?"

      Jalis’ maag gromde instemmend. "Doe het," riep ze over haar schouder toen ze de stervende balukha bereikte. "Ik heb de moord gepleegd, jullie mannen kunnen ruzie maken over wie het vuur bouwt en wie het karkas klaarmaakt." Ze pakte haar Silverspire mes uit de schede aan haar dij en schoof het dunne mes in het hart van het wezen. Ze legde hem bij zijn benen vast, keerde terug naar de mannen en liet hem op de grond vallen.

      Ze

Скачать книгу