LITMIR.BIZ

       Hoofdstuk Vijf

       Contractuele Complicaties

      Maros huiverde toen hij tegen de ton met Saltcoast Tan leunde, zijn gewicht op zijn goede been overdroeg en het geruïneerde been een beetje rust gaf. Hij greep de ijzeren rand van het biervat, spande zijn spieren en kwam omhoog. Met een greep zo sterk als metaal, bracht hij het vat naar zijn borst en sloot zijn ellebogen, hield hem stevig vast. Hij bracht een beetje gewicht over op zijn slechte been en deed een stap vooruit. Pijn schoot langs de zijkant van zijn been omhoog en hij spuwde een vloek terwijl een briesje door de achtertuin van de taverne blies en de glans van zweet op zijn voorhoofd afkoelde.

      "Verdomde been," gromde hij. Een tijdje geleden had ik dit vat zonder moeite over de weg kunnen dragen. Nu ben ik aan het inspannen en zweten als een bronstig varken, om nog maar te zwijgen van het gebruik van deze vervloekte wagen.

      Hij voelde een plotselinge drang om tegen het wiel van de loopkar te trappen, maar hield zich in; het zou dwaas zijn geduld te verliezen terwijl hij twintig liter van zijn meest populaire bier wegbracht. Nog een kleine stap vooruit bracht hem naar de achterkant van de kar. Hij liet zijn last op de planken zakken naast een kleiner vat Carradosi Pale en een nog kleiner vat Vorinsian Redanchor.

      Wrijvend over zijn afgeronde buik, zuchtte hij en schudde zijn hoofd. "Het is tegenwoordig Maros the Mountain," mompelde hij. "Vervloek die oorlog van kleine beestjes die zijn verdomde naaldtanden in mijn knie krijgt." Hij hinkte rond naar de voorkant van de kar en pauzeerde om de zijkant van zijn kloppende been te masseren.

      Als ik die lyakyn opnieuw zou kunnen doden, zou ik het hier en nu doen; sla zijn tanden eruit en trek zijn kaken recht van zijn gezicht af. En het zou net zo bevredigend zijn als de eerste keer. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Ja, maar geen enkele dagdroom zorgt ervoor dat ik weer goed loop.

      Hij greep het lange handvat van de kar, strompelde en gromde zich een weg door de avond-donkere tuin naar de achterdeur van de herberg. Daar aangekomen begon hij met de taak om de vaten van de kar naar de Lonely Peddler te slepen.

      De herberg was stil. Afgezien van een handvol vrijbuiters aan één van hun gewone tafels in de voorste hoek, waren slechts enkele stedelingen door de gemeenschappelijke ruimte verspreid. Maros had de jonge barman, Jecaiah, vroeg laten vertrekken om naar zijn vrouw gaan, en hij had ook een paar van de dienende meisjes naar huis gestuurd. Met de ongeopende vaten vastgezet onder de bar, naast de momenteel gebruikte, zette Maros het vat Redanchor bovenop de achterste toonbank, klaar voor morgen of de volgende dag voor de klanten met duurdere smaken.

      Hij pakte zijn barkruk en strompelde achter de toonbank vandaan, strompelde naar de vrijbuiters en ging met zijn rug tegen de muur zitten.

      "Wat dachten ze?" Zei Alari. "De tien procent verdeeld tussen hen drieën" - ze knikte richting Maros - "en het deel van de baas en het hoofdkantoor; het is goed, maar het zal ze niet ver brengen."

      Naast Alari snoof de nieuweling die zij onder haar hoede had. "Ze zouden in plaats daarvan een hoop ongeschoolde banen kunnen krijgen, in de maand of meer zullen ze weg zijn, zoals je me vertelde te doen."

      Maros fronste naar de jongeman. "Kirran, dat is de juiste houding voor een beginner, maar niet als je er de rest van je vrije dagen wilt blijven."

      "Eh, sorry, baas."

      "Geen spijt hebben. Die ondergeschikte banen moeten door iemand worden overgenomen, en nu ben jij die persoon."

      Kirran drukte zijn lippen op elkaar en zei niets meer.

      Tegenover hem gaf Henwyn een hartelijk lachje. "De baas heeft je daar te pakken, jongen." Hij nam een slok van zijn wijn. "Maar serieus, baas, denk je dat dit contract het waard zal zijn?"

      Maros gromde. "Je gok is zo goed als de mijne, Hen. De waarheid is dat ik me afvraag wat de agenda van de Chiddari-vrouw is. Dat is serieus geld dat ze heeft overhandigd, maar er klopt iets niet volgens mij. Heb je ooit iemand gekend die zoveel om een snuisterij geeft dat ze nog nooit hebben gezien? En dat op haar leeftijd?"

      Henwyn haalde haar schouders op en wierp een blik op Alari. "Ik, ik had het contract voor slechts tien procent genomen. Het is nog steeds een aanzienlijk bedrag. De waarheid wordt verteld, ik ben een beetje boos dat ik er niet was toen je het op het bord plaatste. Ik zou het hebben gepakt. Een maand alleen in de wildernis? Ja, dat zou ik doen."

      "Alleen?" Het meisje naast Henwyn richtte hem met een ontmoedigde blik. "Wanneer ga je me de touwen laten zien?'

      "Bah." Henwyn grijnsde door zijn kortgeschoren baard. "Begrijp dit niet verkeerd, meid, maar je kent je tieten nog niet onderscheiden van je tenen. Je bent nog niet klaar om voor zo’n tijd één te zijn met het land."

      Het meisje keek hem koel aan. "Ik ken de wildernis," zei ze en draaide zich toen om.

      Alari schraapte haar keel. "Heb je aandelen in de legende?" Vroeg ze. "Ik bedoel, ik hoop alleen dat onze vrienden volledig zijn voorbereid, dat is alles."

      "Ik weet het niet," gaf Maros toe, zijn gewicht op de kruk leggend. "Ik ken sommigen die het daar niet mee eens zijn, maar ik denk dat verhalen het enige is dat we hebben. Als ik in staat zou zijn, zou ik daar met hen zijn in plaats van me op te sluiten in de Folly. Ik heb nooit de neiging gehad om de Deadlands in te gaan, en ik ben niet te nieuwsgierig geweest naar de Blighted City, maar …" Maros wierp een blik op Jerrick, een vaste klant in de Peddler, die zoals gewoonlijk alleen zat en in zijn beker proeste. "Die hoest wordt erger, oude kerel," zei Maros. "Je moet er een drankje voor krijgen."

      "Heh." Jerrick keek op, zijn verwarde ogen schoten naar Maros. "Het helpt niet als ik hoor waar jullie jongeren over praten."

      "Dit zijn vrijbuiter-zaken," berispte Maros. "Niet voor jou om naar te luisteren."

      "Ja, nou, als een man hoort wat hij hoort, moet hij zijn mening geven, nietwaar? Ik had ooit een vriend bij de buiters, weet je? Moeilijk te doorgronden dat een oude slimmerik zoals ik misschien vrienden had, is het niet? Nou, die had ik. Nu zijn ze allemaal dood, en ’Lijah was de eerste die wegging. Hij was een goede man." Jerrick zuchtte en fronste nadenkend. "Laat me eens kijken …Het moet zo’n vijftig jaar geleden zijn toen Lijah en ik in deze taverne zaten en hij zei dat hij op een missie was. Ja, ze noemden ze destijds missies."

      Maros wierp een blik op Alari en haalde

Скачать книгу