De Verwoeste Stad - Scott Kaelen

Скачать книгу

spot werden uitgesproken.

      Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.

       "Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."

      Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.

      Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.

      Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.

      Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.

      Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.

      Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"

      "Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."

      "Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"

      "Dat zou acceptabel zijn."

      "Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer …innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.

      Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."

      Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."

      Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."

      "Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."

      Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.

      "Tot gauw!" Riep Shade haar na.

      *****

      Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.

      Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.

      Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Svey’s Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.

      "Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."

      "Het was hetzelfde in de Arkh voordat de Dyad opkwam," zei Jalis. "Sommige plaatsen begraven hun doden zonder crematie - in de afgelegen gebieden waar ze nog steeds de Bound and Unbound aanbidden over de Dyad."

      "Het maakte me nooit zoveel uit," merkte Oriken op. "Wat maakt het uit wat er met je gebeurt als je weg bent?"

      "De doden moeten worden verbrand en hun as moet zich verspreiden in de wind," hield Dagra vol. "Laat de botten in de modder zinken, maar laat de geest vrij vliegen." Terwijl hij een stille toevoeging aan zijn gebed opzette, liet hij zijn hanger los en keek langs Jalis naar het westelijke hoogland. Op dat moment kwam de bovenste hoek van een vierkante stenen structuur in zicht tussen de verre heuvels.

      Jalis had het ook gezien. Ze zweeg en deed haar rugzak af. "Is dat een kasteel?"

      "Ik betwijfel het," zei Oriken. "Te klein."

      "Het is groter dan die vestiging aan de rand." Dagra fronste naar het lelijke grijze blok dat even lang als breed was. "Geen ramen op de benedenverdieping. Wie zou op zo'n plek willen wonen?"

      "Ik denk niet dat het is gebouwd voor comfort," zei Oriken. "Het is meer dan waarschijnlijk een oude nederzetting."

      "Hm." Jalis had de kaart in haar hand en wees er met een vinger op. "Het is hier. Caer Valekha." Ze wierp een blik over de kaart. "Dat betekent dat we iets minder dan halverwege Lachyla zijn."

      "Bijna voorbij het punt van geen terugkeer", mompelde Dagra. "Wanneer de bestemming dichterbij is, is de verstandige route verdergaan."

      Oriken trok een wenkbrauw op. "Hoor ik een golf van enthousiasme?"

      Dagra snoof. "Meer als oplossing."

      "Wacht." Jalis staarde naar het bolwerk, terwijl ze de kaart weer opzij legde en haar rugzak over haar schouder slingerde. "Ik dacht dat ik beweging zag."

      "Zag je iets," vroeg Dagra terwijl hij langs de rand van het moeras liep. "Het is het stofspoor achter me als ik me omdat ik haast maak om deze plek te verlaten."

      "Dag heeft gelijk," zei Oriken terwijl ze zich haastten om hem bij te houden. "Het is niet te zeggen wat daar is, maar het is niet ons doel en ik ben niet nieuwsgierig genoeg naar de cravanten en de kluizenaar."

      Jalis knikte. "Akkoord."

      Nadat hij afstand tussen hen en het fort had gemaakt, wierp Dagra een omzichtige blik over zijn schouder naar het gebouw. Caer Valekha. Waarom moesten plaatsen destijds zulke grimmige namen hebben? Terwijl ze verder gingen, kromp het bolwerk achter de heuvels, waarachter een glinsterende strook boven de horizon lag - de ochtendzon glinsterde vanaf de kustlijn. "Het is lang geleden dat ik de Echilan-oceaan voor het laatst heb gezien," zei hij weemoedig.

      "Ja." Oriken zuchtte en blafte toen lachend. "Weet je nog toen we helemaal naar Mount Sentinel gingen?"

      Dagra

Скачать книгу