De Verwoeste Stad - Scott Kaelen

Скачать книгу

ik ben er zeker van dat je het daarmee eens bent, zijn onvoorstelbaar." Hij stak een vinger tegen het perkament. "Dit contract is een verzekering voor mijn vrijbuiters die tijdens de onderneming hun leven kunnen verliezen. Je bent je moeder kwijt. Dat is spijtig. Maar als mijn vrijbuiters niet terugkeren uit de Deadlands - "

      "Dat is niet mijn zorg! Niemand heeft hen gedwongen het contract aan te nemen."

      "Meester Chiddari." Maros ging overeind staan en leunde over de tafel. "Je hebt de neiging me te onderbreken. Als je dat niet had gedaan, had je me al horen zeggen dat ik overweeg je te accepteren als begunstigde in plaats van je moeder. Let op: ik zei het overwegen. Of ik het doe of niet, hangt van jou af. Zoals ik het zie, heb je één optie. Als mijn mensen terugkomen met het erfstuk - wat ze zullen doen als het bestaat, of ze zullen sterven terwijl ze het proberen - zou ik je adviseren het genadig van hen te accepteren. Als ze niet terugkeren - "

      "Dat is onacceptabel!" Het gezicht van Randallen trilde van onderdrukte woede. "Ik eis dat u …"

      Maros’ knokkels braken terwijl hij zijn vuisten op elkaar klemde en ze op de tafel leunde. Het hout dat onder zijn gewicht kraakte, was het enige geluid in de gemeenschappelijke ruimte. "Je eist niets van het Vrijbuiters-gilde, kleine man. Nog een onsmakelijk trekje in die houding van je, en ik vergeet niet alleen je aan het contract toe te voegen, ik zal je ook door de deuren van de salon lanceren. Probeer me niet verder uit."

      Maros haalde diep adem om weer tot zichzelf te komen, tevreden toen hij zag dat Randallen de brok in zijn keel doorslikte. De boodschap leek te zijn doorgekomen.

      "Denk hier eens over na," zei Maros, en hij liet zijn stem weer zakken. "Het juweel zal van jou zijn. Ik kan niet zeggen of het minder of meer waard is dan het spaargeld van je moeder, maar ik zou willen wedden dat het waarschijnlijk in de buurt komt. Als je het geld zo graag wilt, doe jezelf dan een plezier en verkoop het verdomde ding. Ik weet zeker dat je een koper in Brancosi Bay zult vinden. Ik zou je zelfs in contact kunnen brengen met een paar potentiëlen, uiteraard tegen een kleine vergoeding."

      Ondanks de afnemende woede van Randallen, was de nederlaag in zijn ogen te zien toen hij ze op de tafel liet zakken. "Ik ben bang dat het verkopen van het juweel uitgesloten is."

      "Waarom?"

      "Omdat" —Randallen hapte naar adem – "Moeder benadrukte dat het bij haar was toen ze stierf. Dat was haar enige doel om het bloedige ding in de eerste plaats te willen. Ik had gehoopt dat met haar overlijden …"

      "Dus je probeert het geld terug te krijgen, omdat je denkt dat het contract nietig is, is dat het?"

      "Misschien." Het gezicht van Randallen was net een steenachtig masker.

      "Nou" - Maros haalde zijn schouders op - "Het spijt me te moeten zeggen dat dat niet het geval is. Je moeder heeft die boot misschien gemist, maar het contract blijft bestaan. Het juweel zal van jou zijn om mee te doen zoals je wilt."

      Randallen schudde zijn hoofd. "Niet zo. Ze wilde niet alleen dat het in haar bezit was voordat ze stierf."

      "Wil je zeggen dat ze wilde dat het bij haar werd verbrand?" Maros blafte een lach. "Als je bereid bent iets van die waarde op de brandstapel te gooien, dan is dat jouw zaak."

      "Oh, het is erger dan dat. Veel slechter. Zie je, mijn lieve, dode moeder wil dat het verdomde juweel in de grond wordt gegooid. Waarvoor? Om over honderd jaar opgegraven te worden door een gelukkige goudzoeker? Ze zal er niet van profiteren, en ik zeker niet!" Randallen haalde diep adem. "Het is een verdomde, zinloze verspilling."

      Maros haalde haar schouders op. "Het is geen onredelijk verzoek. Mensen krijgen hun bezittingen altijd begraven met hun as."

      Randallen zoog lucht door zijn tanden. "Heb ik iets gezegd over crematie?"

      Maros fronste. "Wel, ik …Oh."

      "Ja." Randallen glimlachte koud en reikte in zijn overjas. Hij trok de rol perkament van de vorige avond eruit en zwaaide ermee naar Maros. "Het zit hier allemaal in. Moeders laatste wensen. Ze wordt niet gecremeerd, ze wordt begraven."

      *****

      Renfrey draaide op zijn stoel aan zijn gebruikelijke tafel langs de zijmuur van de gemeenschappelijke ruimte van de Lonely Peddler. Het was nog geen middag en hij was al de tel kwijt van hoeveel glazen Redanchor hij had verbruikt. Op zijn vrije dagen van de molen dronk hij vroeg om de drukte te vermijden. Tegen de tijd dat de beschermheren van de avond binnenstromen, zou hij thuis zijn en het eraf slapen tot twee uur voor zonsopgang. Daarna ging hij aan de slag, graanzakken slepen en tillen, zakken op boerenwagens tillen, de tandwielen ontlasten die de molen van klompen bloem en vuil draaiden, en stront verwijderen van de dam en de vijver. Bij de goden was het ellendig werk, maar het betaalde voor het bier.

      Renfrey genoot van zijn privacy. Een man kon alleen zitten en gekscherend kijken van een afstand als hij dat wilde. Niet dat er iets geks te halen viel van de tientallen klanten in de Peddler. De pretentieuze koopman in de hoek had een paar potige lijfwachten die hem gezelschap hielden. De twee bosmannen die stilletjes aan de andere kant van de gemeenschappelijke ruimte aan het eten waren, zagen er helemaal niet leuk uit. En dan waren er de vrijbuiters.

      Zou niet op ze pissen als ze dat nodig hadden. Hij fronste naar zijn beker met Redanchor, nam toen een slok van het sterke bier en zette de beker weer neer met een dreun. Vloeistof vloog over de rand voordat het weer naar binnen kletterde. "Ja," zei Renfrey, "kom waar je thuishoort, rotte.."

      Zijn blik gleed door de kamer, over de vrijbuiters die diep in een rustig gesprek zaten, op de enorme pummel van een barman en kwam uiteindelijk terecht op het bedienende meisje dat een tafel in het midden van de ruimte aan het schoonmaken was. Leuke benen daaronder. Romig. Zacht. Leuke tieten ook. Brutale kleine dingen, ze waren, opgeduwd door haar outfit, klein maar slaagde erin om over haar jurk te hangen. Er is echter niet veel om naar te kijken. Renfrey gluurde naar de zachtheid rond de taille van het meisje.

      Het dienende meisje keek op van haar werk en ving hem op. Hij grijnsde en ze glimlachte terug.

      Oh, ja, ik zou die als een varken besmeuren, dacht hij, terwijl hij haar zachte kont zag wiebelen terwijl ze wegliep. Hij likte zijn lippen en tikte een opening tussen zijn tanden.

      Het gesprek van de tafel van de vrijbuiters dreef voorbij en Renfrey mompelde een vloek. Vrijbuiters konden rotten in de kuil dat interesseerde hem niks, elke laatste die zichzelf belangrijk vindt, van die vrouwen stelende opscheppers. Ze waren een plaag in de stad. Als er nog een taverne was in Alder's Folly, zou hij daar drinken in plaats van bij de Peddler. Hij dronk bier en luisterde naar hun woorden.

      "…die hoeveelheid geldstukken…"

      "…ik zou het zelf niet genomen hebben…"

      "Maros zegt…"

      "Wat als er waarheid in zit?"

      "Fucking Vrijbuiters," tekende Renfrey. "Goed om niets te neuken."

      Eén van hen, een bebaarde kerel die iets jonger was dan Renfrey, wierp een blik op zijn ogen maar bleef met zijn metgezellen praten.

      "Ja, ga door," zei Renfrey met een stijgende stem. "Niets anders dan shit praten doe je!" Dat trok hun aandacht.

      "Neem me niet kwalijk, Ren," zei degene met de baard. "Beledigen we je op de één of andere manier?"

      Renfrey kende de naam van de klootzak niet. Vond het niet leuk dat de pik hem wel kende. "Mij beledigen?" Hij smeet zijn kopje op de tafel, wankelde op zijn kruk en hield zichzelf vast. "Ja, dat zou ik wel zeggen."

      "Hoe doen we dat, meester Renfrey?" Zei het jonge meisje naast het baardachtige gezicht.

      Meester? Fucking Meester nu, ikke? Ik heb die rijpe kleine teef nog niet eerder gezien. "Welnu, meisje, ik denk dat we kunnen beginnen met dat je me geen Meester noemt." Hij wierp een blik op de bebaarde naast haar. "Of Ren trouwens. Hoe klinkt dat?"

      Terwijl de vrijbuiters blikken uitwisselden, weergalmde een rommelende stem van achter de bar. "We gaan niet schreeuwen hier, Renfrey. Je kent de regels."

      Hij richtte zijn aandacht op de lelijke bruut die opdook als een eik achter de bar.

Скачать книгу