LITMIR.BIZ

      “Die e-pos is gestuur,” sê ek. “Ek sal dit druk en môre vir Pottie gee, dan kan hy ophou moan oor die taak nie volledig is nie.” ’n Paar vinnige klieks. “Ek het dit ge-spellcheck en als, vir American English. Dink jy hy sal dit self lees?”

      Ashish lê op die ander bed in my kamer en surf op Pa se laptop. “Ek glo nie,” sê hy. “Sulke belangrike ouens het personeel wat al daai goed vir hulle doen.”

      Mnr. Kaktus begin oor my skerm hop. “En in elk geval hoef Pottie nie te moan nie,” sê Ashish. “Ons het moeite gedoen met die taak.”

      Kabam! Daar trek mnr. Kaktus se kop.

      As ek aan die mondeling dink, is ek nog omgekrap. Ek het darem twee friend requests gekry ná vanoggend. Nou het ek ’n hele nege Facebook-vriende, van wie Ouma een is. Ek het nie die hart om haar te unfriend nie, maar sy cramp nogal my style. Such as it is.

      Kapaa! Mnr. Kaktus lê in stukkies. Do you want to continue? vra die skerm bekommerd.

      Daar is ’n klop aan die deur.

      “Kan ons inkom?” Dis Marlie.

      Ons?

      Ek vlieg regop. My kamer is so deurmekaar soos altyd, behalwe dat daar op my ander bed ook nou ’n ekstra ou rondlê. Wat ook dadelik regop sit en baie vinnig Exit op Pa se laptop druk.

      “Ja?” antwoord ek.

      Eerste die bos krulle om die deur.

      “Is hy hier?” vra Marlie.

      “Wie?” Ek rek my nek om te sien wie agter haar is.

      “Die Koning van Engeland, wie dink jy?”

      O, Dompeldorius.

      Ashish stryk sy hare vinnig plat agter. “Nee, hy’s seker buite op sy plant, nè, Albert?” sê hy.

      Blonde hare blink agter Marlie. My hart begin galop. Suzanne. Sy het mooi groen en wit klere aan, Marlie kan regtig by haar leer. En min daarvan, selfs al is dit koelerig vandag.

      “Ons het hom net die een keer ingebring,” verduidelik ek vriendelik, “om te kyk of hy blou sou word op die deken.”

      Marlie ril. “’n Verkleurmannetjie,” sê sy vir Suzanne. “Flippen creepy ding. En die slang was nog erger. Hy was kastig in ’n hok, maar toe kom hy uit en toe kan niemand hom kry nie.”

      “Slang?” Suzanne kyk skrikkerig om haar rond.

      “Hy is nie meer in die huis nie,” sê ek haastig. “En dit was net ’n molslangetjie, ek het hom in die straat gekry. Dit het gelyk of hy seergekry het.”

      Iets ruik lekker, amper soos die pers gel-goed waarmee Marlie stort. Ek kreukel my neus liggies in Suzanne se rigting.

      “Die mens moet respekvol wees teenoor alle lewende wesens,” sê Ashish ernstig. “Dis ons Indiërs se kultuur.”

      “Aww, sweet,” sê Suzanne.

      “Presies!” sê Marlie terwyl sy op my bed afstap. ’n Mou flap. “Wees respekvol. Los die goed in die natuur.” Sy gryp my laptop. “Dankie, Boetie!”

      “Hei, jy kan nie sommer net my laptop vat nie!” Oeps, klink dalk suur. Ek glimlag vir Suzanne. “Ek is net besig,” sê ek verskonend.

      “Ja, met ‘Red meneer Kaktus’,” sê Marlie terwyl sy deur toe loop. “Moenie bekommerd wees nie, hy’s nou gered. Dis my laptop ook, onthou. Ons moet goed soek vir ons Engels-taak.”

      “Jy kan my laptop kry,” sê Ashish dadelik. “Ek bedoel, jou pa se laptop.”

      “Dis oukei. Thanks, guys.” By die deur draai sy om en flits ’n glimlag vir ons.

      “Baai!” waai Suzanne.

      Die deur klap agter hulle toe. Net die sagte geur hang nog in die lug. Ek sak terug op die bed, in ’n salige droom.

      Ashish begin weer op Pa se laptop kliek.

      Eintlik weet niemand presies waar die ander laptop oorspronklik vandaan gekom het nie. Ouma het gesê sy het dit in hulle kerk se lotery gewen, vir my en Marlie. Net die laptop, sonder ’n charger of boks of enigiets.

      Pa het nog gesê wag, laat ek net kyk wat hier aangaan, maar toe verstop ’n drein by die woonstelblok net langs die Akasia Mall, én ’n stormwatersloot voor ’n meenthuiskompleks nie ver daarvandaan nie. Die munisipaliteit het hom spesiaal laat kom, hy help hulle partykeer uit.

      Teen die tyd dat hy weer gesurface het (so to speak) het ek alles wat nodig was op die laptop gelaai en Marlie was op die kortlys vir die FBI-prys vir al die passwords wat sy opgesit het. Asof ek sou belang stel in haar goed. En ek gebruik in elk geval nog Pa se laptop as hy nie hier is nie, Ouma gebruik dit nie so baie nie.

      “Jou suster kon regtig maar hierdie laptop gekry het,” sê Ashish.

      “Dis orraait.”

      Marlie. Ek kou my onderlip. “Iets is nie lekker met Marlie nie,” sê ek. “Sy is baie vriendelik die laaste tyd.”

      “Vriendelik.” Ashish dink na. “Jy sal ’n bietjie moet uitbrei.”

      Ashish sal nie verstaan nie, hy het nie ’n suster nie. Of selfs ’n broer nie, hy is die enigste kind.

      “Dis ingewikkeld.” Ek staan op van die bed. “Kom ons kry iets om te drink. Hou jy van Fanta Grape? My ouma het ’n kis vol gekry op ’n special iewers.”

      “Fanta Grape sal lekker wees.” Ashish sit die laptop langs hom neer.

      Ek kyk op my horlosie. Amper tyd om aandete te begin, vanaand is dit gebraaide hoender en aartappels in die oond. Ek het gesê ek wil begin met gewone kos, met gewone name.

      “Ek het gehoor hulle gaan die games arcade by Akasia Mall toemaak ná die naweek,” sê Ashish terwyl hy my in die gang af volg. “Wat van ons gaan Saterdagoggend vir oulaas daar speel?”

      “Ons kan maar.” Ek was lank laas daar, ek speel deesdae net games by die huis, of by Ashish-hulle. Partykeer speel sy neef Ashit en ’n pel van hom saam met ons online, dis ook cool.

      Ek hou van games. Dis pret. En jy kry baie kanse.

      Marlie se kamerdeur is toe, maar mens kan stemme daaragter hoor.

Скачать книгу