LITMIR.BIZ

Скачать книгу

weg of smyt jou eenkant toe soos gister se koerant.”

      “En nou?”

      “Nou sit ek hier soos ’n uil op ’n kluit, stoksielalleen op ’n Saterdagaand.”

      “Is jy oukei?”

      Roxy kreun innerlik. Die geklap van haar suster se engelvlerke irriteer haar soms heluit. “Nee, Petra, ek is in ’n toestand. Ek gaan enige oomblik my polse begin knaag en dan nog ’n oordosis dieetpille sluk ook.”

      Maar sy moes van beter geweet het, sy moes geweet het Petra sal in die betroubare gesinsmotor spring en hierheen ry om kort daarna aan haar woonsteldeur te klop om te kom seker maak haar polse is nog heel ná haar hoeveelste liefdesteleurstelling hierdie week.

      “Petra!” raas Roxy die oomblik toe sy haar suster deur die loergaatjie herken. “Wat maak jy hier? Is jy laf?” vra sy terwyl sy die deur ooppluk.

      “Nee, man, net uitgekuier by my huis. En toe gee jy my ’n verskoning om ’n bietjie weg te kom daar.”

      “Wát het jy vir Herman vertel? Dat ek op die rand van ’n ineenstorting staan en dit oorweeg om selfmoord te pleeg?”

      Petra lag onverstoord. “Amper so iets, ja.” Sy haal haar selfoon uit. “Wag, ek moet gou vir hom laat weet dat ek veilig hier aangeland het, anders knaag hy sý polse.”

      Roxy probeer om nie na die gesprek te luister nie, maar die woonstel is nie groot genoeg om heeltemal daarvan weg te kom nie. Dis ’n geskattie en geliefie asof die tweetjies pas getroud en nog in die koerstadium is, genoeg om enigiemand na ’n galpilletjie te laat gryp om die ergste soetigheid teë te werk.

      “Dis tyd dat ek getroud kom sodat jy nie ’n verskoning sal hê om tydig en ontydig hier by my in te storm om my van myself te red nie,” sê Roxy toe Petra haar selfoon bêre. “Ek moet die eerste, die beste man wat verbykom en nie snags in ’n weerwolf met ’n stink asem verander nie, gryp en die beste van ’n slegte saak maak en klaarkry.”

      Petra stik. “Jy’s laf!” keer sy. “Trou is nie perdekoop nie. Kies jy verkeerd, sleep jy die man lewenslank soos ’n sak nat sement met jou saam. Dis gewoonlik nie vroue nie, maar mans wat die spreekwoordelike old ball and chain is, ’n sware las waarvan jy nooit weer ontslae raak nie.”

      En dít uit die mond van iemand wat so gelukkig is, sy sing soggens saam met die irriterende voëltjies wat douvoordag al aan die tjirp gaan in die bome voor haar netjiese voorstedelike huis! As iemand soos sý, wat so onwrikbaar aan die liefde glo, waarskuwings uitdeel, hoeveel hoop is daar vir Roxy? Roxy wat al ’n slag of wat deur die lewe – én die liefde – onder die alie geskop is?

      “Ek is nie op soek na ’n total loser nie, Petra,” probeer sy haar bekommerde suster gerusstel. “Al wat ek wil sê, is dat hy nie vreeslik vlekkeloos hoef te wees nie. Eintlik verkies ek dat hy nie vreeslik vlekkeloos moet wees nie.”

      “Nee, man, jy moet wag vir jou prins op sy wit perd.”

      Petra is weer in volle hoofmeisie-mondering, die ene sustertjie sonskyn, vol geloof in die goeie. Ou Petratjie, vir wie die lewe nog net geglimlag het, het met haar watsenaam in die botter geval toe Herman haar om haar hand en haar hart en haar lyf gevra het. ’n Lyf wat vir hom twee kinders in net soveel jaar uitgeryg het en nog steeds al die ou kontoere behou het.

      Verder behoort haar suster aan een van dáárdie boekklubs en lees sy elke maand ’n paar liefdesverhale, sommerso tussen die chaos deur wat die kinders in haar huis veroorsaak. Petra glo nog aan prinse op wit perde – Roxy hoop op iemand uit die gepeupel op ’n stewige donkie wat nie té steeks is nie.

      Sy kan maar net goedig lag vir haar suster se naïwiteit en onvanpaste positiwiteit. “Ja, sure! Jy kan maklik praat van prinse op wit perde, Petra. Jy wat alles het wat ’n gewone vrou se hart kan begeer.”

      Wel, byna alles, voeg sy in haar gedagtes by. Was dit nie vir die twee skreeubekkies wat so dan en wan Petra se lewe heeltemal omverwerp nie.

      “Ek wil nie ’n prins op ’n wit perd naby my hê nie,” verseker sy haar suster. “Die kroonprinse van die samelewing wat ék ken, is in elk geval hopeloos te fynbesnaard na my smaak. Ook nie sterk genoeg nie. Hulle sal my nie opgeraap kan kry om op die perd se rug die horison tegemoet te galop nie.”

      “Miskien ... as jy op ’n dieet gaan,” spot Petra.

      Maar selfs al eet sy net al om die ander dag, gaan dit nog nie haar probleem oplos nie.

      “Ek is nie die feëprinses-tipe nie en ’n prins op ’n wit perd sal nie van my een kan maak nie, al soen hy my ook totdat ek koorsblare op my lippe het. Ek verkies ’n doodgewone ou op die rug van ’n donkie of enige ander ding met vier pote en ’n stert. Lekker prakties en handig om swaar goed te dra en vullisblikke uit te sit.”

      Petra verstaan nie; Petra is nie sý nie en Petra het veral nie die pad geloop wat háár tot hier gebring het nie.

      “ ’n Prinslike man sal verwytend die Bybelversie oor vroue wat kosbaarder as korale behoort te wees aanhaal wanneer ek die rys laat aanbrand. Net om my onbekwaam en simpel te laat voel en op my plek te hou.”

      “En dit gebeur so gereeld,” sug Petra. “Jy kan nie rys kook om jou lewe te red nie.”

      “Ek kon ... eens op ’n tyd.”

      Petra snork minagtend. “Waar? Wanneer? Nie waarvan ék weet nie.”

      “In my vorige lewe, if you please.”

      “En hoe, as ek mag vra, weet jy van jou vorige lewe?”

      “Ek het ’n quiz gedoen.”

      “Laat my raai – op Facebook?”

      Roxy knik.

      Teen dié tyd lag Petra openlik. “En volgens hierdie streng wetenskaplike metode is daar bevind dat jy wel rys kon kook sonder om dit te laat aanbrand?”

      “Gedurende die Groot Depressie was ek ’n voorslag-huisvrou met vier kinders en ’n liefde vir kook en bak, getroud met ’n sukkelende boer. My grootste passie was om naaldwerk te doen en klere vir my hele gesin te maak.” Roxy aarsel. “Dit moes verskriklik gewees het. Vier uitgeteerde, honger snotneuskindertjies in kakie geklee om my voete en ’n boer wat na sweet ruik. Geen wonder ek probeer iets anders in hierdie lewe nie.”

      Petra tik met haar wysvinger teen die kop. “Soms wonder ek oor jou.”

      “Ek ook.” Roxy lag saam. “Wat ek in hierdie lewe nodig het, is ...”

      “Nog ’n sukkelende boer op ’n plaas waar die brandsiek skape benoud blêr en smartlik in die kaalgevrete veld lê en vrek?”

      Roxy kreun. “Eerder ’n sukkelende stedeling, asseblief tog. ’n Man wat ook soms verbrou. As die pot en die ketel ewe skeef en ewe swart is, kan dinge dalk net aan die kook gaan tussen hulle.”

      Roxy weet sy is lankal nie meer die voorbeeldige huisvrou wat blykbaar in die dertigerjare in die Amerikaanse staat Oregon kosbaarder as korale was voordat sy ’n vroeë dood gesterf het nie. Sy ís inderdaad enige skoonma se nagmerrie. Sy weet sy soek moeilikheid met die geflirt en geflaunt waarmee sy die arme mans verwar. Maar dis flerries soos sý wat flerries ’n slegte naam sal gee. Want ’n flerrie wat tienuur op ’n Saterdagaand ewe kuis by die huis sit, is ’n flerrie met geknipte vlerkies.

      All dressed up and nowhere to go, dink Roxy bitterbek toe sy verby die spieël stap. Opgedollie met die mooi nuwe toppie wat sy vir die naweek gekoop het aan die lyf. Vrek duur, maar ongelooflik mooi. Materiaal sag soos skoenlappervlerke onder jou vingers. Kwaliteit. Sal jare lank hou as dit met die hand gewas word, selfs wanneer kalerige toppies soos hierdie lankal uit die mode is.

      Geskik vir ’n vrou soos sy. Dink sy ... Hoop sy ...

      Of sy weet ook nie. Dalk ’n bietjie jonk. Mutton dressed as lamb. Dit span styf om haar lyf, beklemtoon haar rondings. Maar ’n ou ooi is sy darem ook nog lank nie. Miskien ... iets soos ’n tweetandskaap,

Скачать книгу