LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hier.”

      “Dirk! Is jy terug?”

      “Nou net gekom. Ek stort net gou, dan kom ek jou haal. Ons het iets om te vier.”

      “O?”

      “’n Wins van R170 000 op die motortransaksie.”

      “Dirk, dis wonderlik. Wat maak ’n mens met so baie geld?”

      “Hoor wie vra – ons eie aspirant-multimiljoenêr.”

      “Ek was nou net besig om John van Sitterd se nommer in die boek te soek. Alles is gereël. Ek kan nou die tjek uitskryf.”

      “Ek dog jy kan dit eers teen Vrydag doen. Hoe het jy dit reggekry?”

      “Kredietwaardigheid. En ’n skoon lewe,” lag Ragel.

      “Ek wou nog altyd ’n kredietwaardige vrou verlei het. Wat doen jy vanaand?”

      “Ek is jammer, maar ek gaan uit met ’n kredietwaardige man wat nou net R170 000 se wins gemaak het.”

      “Gelukkige kêrel. Sien jou oor ’n uur of wat.”

      “Dirk, wat van die tjek?”

      “John-hulle kan nou niks daarmee doen nie, die banke is almal toe. Ek sal jou môreoggend persoonlik na die groot man toe vat vir ’n amptelike oorhandiging. Reg so?”

      “Jy is seker reg.”

      “Dit is die regte houding. Sien jou netnou.”

      Dirk neem haar na ’n raserige Midde-Oosterse restaurant waar ’n danseres tussen die tafels deur wriemel en die kos ’n smaaksensasie is.

      Hy vertel die een staaltjie ná die ander oor transaksies wat hy misgeloop het, wat skeefgeloop het, wat groot suksesse was. Hy laat haar skater, maak haar hartseer, laat haar ry op die euforie van sy sukses. Sy besef dat sy die hele dag effens gespanne was oor die transaksie, maar by hom voel sy veilig. Hy is in beheer. Hy sal haar beskerm.

      Sy luister met oorgawe, geniet elke storie, adem die atmosfeer van die restaurant in. Daar is ’n hartlikheid en gemaklikheid tussen hulle, en die opwinding van seksuele afwagting. Die danseres met die oordadige bates dans dikwels by hulle verby, maar Dirk ignoreer haar. Sy oë hou Ragel s’n gevange, sy hande streel haar hande, haar arms. Hy is háre. Die danseres kan kyk en sy kan begeer, maar Dirk is Ragel s’n.

      Wanneer hulle uitgaan, is dit bergwind-warm.

      “Dit is ’n ongelooflike aand. Sal ons nie bo teen die berg gaan ry nie?” vra hy.

      “Neem my na jou huis toe,” sê Ragel. Hulle het byna drie bottels wyn saam met die ete gehad – genoeg om die skerp hoeke van alles te verrond. En ’n vuur in haar buik aan te steek.

      “Voel jy ook só?”

      “Ongetwyfeld.”

      Op pad kan sy skaars haar hande van hom afhou. Hy lag en keer en oortree elke denkbare verkeersreël in sy haas.

      Hulle is alleen in die hysbak. Hy gooi die rok se skouers liggies af en neem haar vol borste in sy hande. Ragel beur haar kop agteroor en kreun. Hy soen haar.

      As die deure oopgaan, het hy al weer sy baadjie om haar. Hulle strompel tot by die deur. Hy tel haar op, skop die deur agter hom toe en dra haar deur na die balkon wat uitkyk oor liggies en die see. Hy gooi die baadjie af op die groot sonstoel. Ragel gryp hande vol van sy hare en dwing sy kop weer na haar. Haar vingers strengel in sy hare, in sy hemp se knope. Sy voel sy warm mond op haar tepels; dan gly sy tong af na haar naeltjie en sy hande trek haar klere ongeduldig saam af grond toe.

      Sy beur sy hemp van sy rug af, haar hande gryp die spiere van sy skouers, sy rug terwyl hy haar byna hardhandig optel en op die sonstoel neersit. Sy mond is op haar bene, warm oor die sagte vleis. Sy voel hoe haar eie hitte haar verswelg. Sy tong terg haar, laat haar klein kreungeluidjies van frustrasie en plesier maak. Dan kan sy dit nie meer hou nie.

      “Asseblief. Asseblief.”

      Hy is skielik weg van haar af. Sy maak haar oë oop. Hy het die laaste van sy klere uitgetrek en staan voor haar, ’n goue man, perfek afgeëts teen die stadsligte, sy oë vol triomf, sy mond wat effens glimlag, sy passie vir haar onmiskenbaar.

      “Kom,” sê sy hees.

      Hy sak liggies op haar neer, sy gesig teen hare, sy oë op hare. Haar hele liggaam, elke vesel, smag na hom. Sy weet hy weet dit. Maar sy gee nie om nie.

      Dan is hy in haar.

      Ragel se kreun kom van diep binne. “Ek het jou lief,” sê sy. “Ek het jou lief.” Dit word ’n ritme, ’n refrein, ’n reëlmatige rukwind. “Lief. Lief. Lief. Lief . . .”

      John van Sitterd neem haar tjek. “Sewehonderd-en-vyftigduisend rand. It’s a lot of money,” fluit hy deur sy tande. “But not to worry. Ons gaan dit dadelik in ons trustfonds inbetaal.”

      Dirk sit langs Ragel. Hy hou haar hand styf vas. “Jy verstaan nou presies wat gaan gebeur?” vra hy en Ragel wonder hoekom sy stem altyd so sag en rustig is ná ’n nag saam.

      “Ek dink so,” sê sy en kyk in sy oë. Hulle moes vroeg opstaan om halfnege by Van Sitterd te wees. Die betowering van hul liefde hang nog soos ’n gordyn om haar.

      Van Sitterd sug teatraal. “Oh, these love birds. Ragel, die tjek is aan ons uitgemaak omdat dit eers in die trustfonds ingaan tot die oordrag plaasvind. Al die dokumente is gereed, ons dien vandag in by die Aktekantoor. In the meantime kry jy die rente op jou geld. So, jy kan nie verloor nie. Jy moet nou net jou bank bel en vir hulle sê daarvan.”

      “Ek het al.” Sy kyk af na Dirk se hande en onthou hul sagte dringendheid op haar borste.

      “But they have to let the transaction go through today. Ons kan nie oordrag laat plaasvind voor die geld nie oorbetaal is nie.” Hy skree deur se kant toe. “Carol, bring vir my die kwitansieboek, asseblief!”

      Dan skrik Dirk wakker. “John, Otto Muller van Intercontinental gaan vandag ’n kontrak faks wat julle vir Ragel moet deurgaan. Hulle bied haar ’n tweemiljoen-kansellasieklousule waarna jy veral moet kyk.”

      Van Sitterd fluit weer deur sy tande en glimlag vir Ragel. “Quite a businesswoman, hey?”

      Dirk gaan voort. “Muller kom aanstaande week aan vir ondertekening. Dan moet alles gereed wees.”

      “No problem, no problem. Wat van nog koffie?”

      Dirk trek die Porsche in ’n parkeerplek voor die boekwinkel. “Ek vlieg net voor middagete Windhoek toe.”

      Ragel is diep teleurgesteld. “Dirk, jy kon my gewaarsku het. Wanneer kom jy terug?”

      “Hopelik môre, dalk eers oormôre.”

      “Oormôre? Ek gaan saam.”

      Hy sit sy hand liggies teen haar wang. Sy stem is sag. “Jy weet hoe graag ek jou sou wou saamneem. Maar ek mag nie sake en plesier meng nie. En jy sal my nie sien nie. Ek is agter ’n wildplaas wat te koop is en gaan rondjaag vir die vale.”

      Ragel pruil haar mond. “Ek verstaan. Sal jy bel?”

      “Soveel moontlik.”

      Hy soen haar lank en innig. Sy kom op vir asem. “Dirk Buchner, as jy nie nou jou sportmotortjie vat en ry nie, gaan hulle ons vir openbare onsedelikheid arresteer.”

      Hy lag. Sy soen hom vinnig en klim uit. “Maak gou.”

      “Ek belowe. Onthou om die bank te bel,” sê hy en flits ’n glimlag. Die spierwit tande, die blou oë, die kuiltjies in sy wange. Dan trek hy weg en laat Ragel op die sypaadjie agter. Sy waai tot hy bo by die Turkse badhuis om die hoek verdwyn. Sy doen haar bes om die glimlag op haar gesig weg te steek wanneer sy die winkel ingaan. Maar sy weet Frikkie voel beter ná hul gesprek. Mozart se een-en-twintigste sprinkel sy fyn note oor die rye en rye boeke uit.

      8

      Teen middagete

Скачать книгу