LITMIR.BIZ

Скачать книгу

en ’n bottel yskoue Grand Cru.

      “Mignon is my beste vriendin. En ek wil graag spog met jou.”

      Hy staar voor hom uit. Ragel het nie dié reaksie verwag nie. ’n Eekhoring kom nader geskarrel en snuif die lug nuuskierig. Ragel haal ’n agurkie uit die plastiekbakkie en bied dit vir die eekhoring aan.

      “Moenie die goed voer nie. Hulle is ’n plaag,” sê Dirk. Ragel skrik vir sy onverwagte uitbarsting.

      “Ek . . . ek is jammer.” Sy sit die agurkie terug in die bakkie. Die eekhoring kom nader.

      Dirk draai skielik na haar en neem haar hand. “Nee, ek is jammer. Dit was heeltemal onnodig.” Sy stem is sag.

      Ragel sê niks. Sy is nog verward. Dit is ’n deel van sy persoonlikheid waarvan sy nog min gesien het.

      Hy lê sy hand liggies teen haar wang, draai haar kop na hom. “Jammer. My probleem is dat ek bang is om aan jou vriende voorgestel te word.”

      “Jy? Bang?”

      “Ek is bang ek stel jou teleur. Sê nou maar hulle hou nie van my nie. As Mignon nie van my hou nie, sal jy my weer wil sien? Julle is al só lank vriende. Ek kan nie daarteen baklei nie. Verstaan jy?”

      Ragel kry hom skielik baie jammer. “Ek verstaan. Ek het net nooit besef nie. Jy is gewoonlik so selfversekerd.”

      “Daar skort niks met my selfvertroue nie. Maar jy weet hoe mense is. Jy en Mignon was gedurig bymekaar. En nou hou ek jou van haar af weg. Dit sal haar uit die staanspoor negatief maak.”

      Die eekhoring staan regop voor hulle. “Toe, gee hom die agurkie. Ek was net nukkerig.”

      Ragel glimlag en druk sy hand styf in hare. Sy gee ’n agurkie vir die diertjie. “Jy sal van Mignon hou en sy sal van jou hou. Jy sal sien.”

      Sy teken dié middag die makelaarsnota met ’n bewende hand.

      “Jy weet wat jy doen?” sê-vra Andy Cappriccio, by almal op die effektebeurs bekend as Andy Capp. Hy is ’n middeljarige Italianer, kort en bonkig, met ’n groot, ronde gesig onder ’n bleskop.

      “Ek weet wat ek doen, Andy. Die beurs is nou te dood.” Ragel begin die klompie sertifikate een vir een oorhandig, asof sy van elkeen afskeid wil neem.

      Andy gooi sy hande in die lug. “Mamma mia, jy behoort beter te weet. As hy afkom, moet hy opgaan.”

      “Ek weet. Maar ek het iets wat baie vinniger opgaan.”

      Cappriccio gee haar ’n afskrif van sy berekeninge. Hy beduie na die syfers. “Dit is wat jou aandele werd is, dit is wat ek kry en dit is wat jy kry. Reg so?”

      “Reg so.”

      Cappriccio kyk haar bekommerd aan. “Ragel, dit is baie geld dié. Meer as ’n halfmiljoen rand.”

      Sy glimlag trots. “Dit is, nè.”

      “En dit pla jou nie?”

      “Hoekom moet dit my pla, Andy? Oor ’n week of twee . . . nee, ek mag niks sê nie.”

      Hy vou sy hande saam op die lessenaar. “Daar is net twee maniere om geld te maak, Ragel. Werk daarvoor, of erf dit. Vinnig ryk word bestaan nie, ook nie op die aandelebeurs nie. As iemand jou iets anders vertel, lieg hulle.”

      Ragel frons. “Andy, ek weet wat ek doen.”

      “Okay, okay. Ek en jou pa het jare lank besigheid gedoen. Ek moet na jou kyk.”

      “Ek waardeer dit, Andy. Maar ek is al mooi groot.”

      Cappriccio haal die tjek uit die lêer en sit dit in ’n koevert. “Mooi en groot, ja. My seun, Gio, hy werk op ’n wynplaas. Ek kan hom aan jou voorstel?”

      Dirk skakel wanneer sy al amper reg is om gehaal te word. “Ek is vreeslik jammer. ’n Transaksie het opgeduik in Durban. Ryk Indiër wat vier skaars sportmotors wil verkoop. Ek kan vanaand eerste opsie kry. Ek vlieg oor ’n uur.”

      Ragel aanvaar dit gelate. Sy besef sy sal aan Dirk se onvoorspelbare werkslewe gewoond moet raak. Dan onthou sy. “Ek het nie jou telefoonnommer nie. Ek wou jou al ’n duisend keer bel die afgelope paar dae.”

      Dirk lag aan die ander kant. “Ek bel jou ook só baie, jy sal skaars kan deurkom.”

      Hy gee haar sy huisnommer. “Daar is niemand by die kantoor om boodskappe te neem nie, net ’n masjien. En ek bel jou lank voor ek die ding terugspeel.”

      “Gee dit ook maar. Net vir die wis en die onwis.”

      “Ragel, dit is onnodig. Sien jou môreaand.”

      Hy sit die telefoon neer. Ragel is teleurgesteld. Sy wou hom nog vertel sy kan die tjek ter waarde van R750 000 al die volgende dag uitskryf, sodra sy vorms by die bank geteken het. Maar sy begin al hoe meer besef dat Dirk se werk ’n baie sterk invloed op sy buie en nukke het.

      Ragel besluit om alleen vir Mignon te gaan kuier. As sy net met iemand anders oor die transaksie kon praat. Maar as Dirk dit moet uitvind . . .

      Die bankbestuurder staan agter sy lessenaar op wanneer Ragel instap. Dit is al weer ’n nuwe een, dink sy. Hulle wissel so baie.

      Die man steek sy hand uit. “Ian Snyman. Dit is ’n voorreg om een van ons topkliënte te ontmoet, juffrou Bergh.”

      Snyman is ’n man van gemiddelde lengte, in sy laat dertigerjare, met ’n goueraambril en yl swart hare. Terwyl Ragel sy hand skud, wonder sy of almal wat met geld werk, hul hare vroeg verloor. Miskien die bekommernisse. Sy kan daarmee identifiseer.

      “Sit gerus. Al die vorms is voorberei. Dit sal net ’n oomblik neem.” Snyman verduidelik aan haar wat die vorms beteken.

      “Omdat u so haastig is vir die geld, gaan ons nie ’n verband registreer op u huis nie. Maar hiermee verkry ons sekuriteit. Net vir ingeval. U het gesê die oortrokke gerief is net vir drie maande, nè?”

      “As dit só lank gaan wees.”

      Hy wys haar waar om te teken. “Juffrou Bergh, met oortrokke geriewe weet ons nie waarvoor u die geld gaan aanwend nie. Verskoon dat ek vra, maar het u kundige raad ingewin oor die hele saak?”

      Sy glimlag. Almal is so bekommerd oor haar. As sy ’n man was, sou dit bes moontlik anders gewees het. Maar as sakevrou is sy al daaraan gewoond. Seksuele diskriminasie van ’n ander aard. Sy teken oral waar Snyman se pen vir haar wys.

      “Ek het kundige raad. Baie kundig. Ek kan u verseker – my rekening gaan binnekort aansienlik anders lyk.”

      Ragel haal Cappriccio se tjek uit haar aktetas. “Ek sal bly wees as u dié tjek onmiddellik in my rekening sal inbetaal.”

      Snyman se oë rek as hy die bedrag sien. “Natuurlik, juffrou Bergh, natuurlik.”

      Hy maak ’n aantekening op ’n skryfblok. Dan kyk hy op. “As daar enigiets is wat ons vir u kan doen, moet u net praat.”

      “Daar is. Ek gaan vandag of môre ’n tjek vir ’n transaksie uitskryf. Ek sal bly wees as u dit so spoedig moontlik sal uitbetaal.”

      “Natuurlik.” Snyman hou sy pen gereed. “Gee my net die besonderhede van die transaksie.”

      Sy besef dit kan nie kwaad doen om Cartwright se naam te noem nie. “Ek koop eiendom van ’n meneer Cartwright. Die prokureurs sal seker die betaling finaliseer.”

      Snyman skryf vinnig en netjies op die skryfblok. “Laat die prokureurs net met my persoonlik skakel wanneer hulle die tjek vir betaling aanbied. Ek sal sorg dat die geld onmiddellik uitbetaal word.”

      Ragel staan op. “Meneer Snyman, u diens is onberispelik. Baie dankie.”

      Snyman glimlag van oor tot oor. “Net die beste vir ons topkliënte, juffrou Bergh, net die beste.”

      Ragel kan die prokureursfirma Jankowitz en Van Sitterd glad nie in die telefoonboek opspoor nie.

Скачать книгу