LITMIR.BIZ

Скачать книгу

in Daniël se Corolla. “Waar­heen gaan ons?”

      “Langstraat. Ek sal jou sê hoe van daar af verder.”

      Die middestad se strate is leeg buiten dit wat in die wind rondwaai. Koerante flap en tuimel, tjipspakkies skuif rond en plastieksakke spiraal hoog op tussen die toringblokke. Bo in Langstraat sien jy straatmense in deuropeninge gebondel. Helder verligte winkelvensters adverteer oudhede, tweedehandse boeke, die kans om te eet en te drink, en kaaldansers. Heaven, sê die een teken, The only place to be!

      “Dis hier rond,” sê Frank. “Stop daar onder die straatlig.”

      Hulle klim uit en Daniël sluit die kar. “Hierdie donnerse wind.”

      “Ons is nou-nou binne.”

      Frank lei hom in ’n stegie af, ongelyke grond met graffiti alkant op die mure en groot hope van wat soos hondestront lyk, behalwe dat daar geen honde in hierdie area is nie, net mense. Hier en daar is daar deure in die muur versink. Frank kom by een tot stilstand en klop.

      “Wat vir ’n plek is dit?” vra Daniël.

      “Kan jy glo iemand bly hier?”

      “Niemand gaan dié tyd van die nag wakker wees nie.”

      “Jý was.”

      Die deur gaan op ’n skrefie oop. “Wat de fok nou?” ’n Vrouestem. “O, ek dog jy’s iemand anders.”

      Frank grinnik. “Is jy nie bly dat ek nie is nie?”

      “Nie wat nie?”

      “Nie iemand anders nie.”

      Sy sug en loop weg, los die deur oop. Frank loop agterna en wink vir Daniël om te kom. Dis een van daardie lang, smal huise wat tussen twee ander ingedruk is, met een gang regdeur tot by die kombuis aan die agterkant, en al die kamers aan die een kant ingeryg. Net die kombuislig is aan. Die meisie is so vyf-en-twintig, in haar japon, besig om brood te rooster. “Ek kom nou net van die werk af. Wil jy ook hê?”

      “Nie as jy van toast praat nie.”

      Sy kyk na Frank, haar oë swart en onpeilbaar soos ’n rob s’n. “Ek praat van toast.” Dan kyk sy na Daniël, en terug na Frank.

      “O ja, dis Daniël . . . Daniël, Snazz,” stel Frank hulle voor.

      Die vrou smeer grondboontjiebotter op haar brood, en stroop, eet dit dan asof hulle nie daar is nie. Sy is ’n professionele meisie, moeg en met g’n respek vir mans nie.

      Frank lyk salig onbewus hiervan. “Hoe’s dinge met jou deesdae? Gaan dit darem okay?”

      “Omtrent wat mens kan verwag.”

      “Het jy die pakkie gekry wat ek laas maand gestuur het?”

      “Ja, en ek het gedoen wat jy wou hê. Jy behoort te weet – jy’t die geld gekry.”

      “Ek wil maar net weet waar ek staan.”

      “Maak dit saak, solank dit op jou eie twee voete is?”

      Frank grinnik. “Het jy nie daar iets wat ’n man kan drink nie?”

      “Gaan help jouself.”

      “Daniël, wil jy iets hê?” vra Frank.

      “Nee, ek’s okay.”

      Die meisie praat vir die eerste keer met Daniël. “Kry vir jou ie­wers om te sit. Daar’s ’n bankie daar onder die toonbank.”

      Hy gaan sit, voel ongemaklik. Dis duidelik dat Frank van plan is om hierdie meisie te streep. Hy hoop Frank verwag nie dat hy ook ’n beurt vat nie. Hy het lank gelede besluit om nie met prostitute uit te hang nie, die post-orgasmiese weersin is net nie die moeite werd nie. In elk geval, noudat hy haar kombuis gesien het, is dit onmoontlik om ’n fantasie oor hierdie meisie te hê, en jy moet fan­tasieë hê met ’n prostituut, jy wil nie weet hoe sy regtig lewe nie.

      Frank kom terug met ’n swart drankie, Coke gemeng met rum of brandewyn of iets. “Tjeers!” Hy vat ’n lang teug en trek ’n gesig met die slukslag. “Jissis, ek dink wat ek nou nodig het, is iets wat my opzoep . . . Het jy al gesien in die flieks waar hulle hierdie ou vlugsout gee en hy kom sommer dadelik by? So iets.” Hy kyk na die meisie.

      “Ek sal vir jou kry.” Sy verdwyn in die donker gang af. ’n Lig gaan in een van die kamers aan.

      Frank sluk sy drankie af. “Het jy al die goed gebruik?”

      Daniël skud sy kop, nee. Hy is bang vir dwelms, bang dat hy beheer sal verloor en die een of ander dom ding aanvang wat sy lewe verwoes. Ten minste is sy lewe, sover altans, op die oog af respektabel. “Ek gee al klaar te veel geld uit net op sigarette.”

      “Ek beter gaan kyk dat sy nie als self gebruik nie.”

      Alleen in die kombuis, steek Daniël ’n sigaret op. Dit proe nie so goed in die middel van die nag nie. Hy kyk na die rook en begin ander goed opmerk – vliegspatsels op die lampskerm, ’n poskaart van ’n Turkse strand op die yskasdeur, ’n gebruikte teesakkie op ’n piering. Hy druk die stompie dood, hou sy hande ’n ruk lank stil en begin uiteindelik met sy vinger strepe trek deur die broodkrummels op die toonbank, skryf letters wat ná die tyd onleesbaar is. Dan hoor hy die meisie se stem. “Ek skuld jou fokkol.” Daar’s ’n kassetspeler teen die muur. Daniël druk die speelknoppie en draai die volume op, hoor vertonerige schmaltz waarna hy in g’n jare ge­luister het nie. Nou kom Frank se stem. Daniël draai die knop ver­der, probeer om die klanke uit die kamer uit te verdoesel. Wat was hierdie groep se naam nou weer?

      Hy probeer die tyd onthou toe hierdie musiek gewild was, waar hy was toe hy dit die eerste keer gehoor het. Hy kan dit nie plaas nie, maar daar’s ’n definitiewe gemoedstoestand wat hy met die musiek assosieer, ’n romantiese desperaatheid. Dit was seker ’n goeie tien jaar gelede, iewers in die 1980’s, en hy was dus depres­sief: ’n dekade van dooie soldate en oproer en wreedheid, getroud met Pauline. Sy kom oor ’n paar weke Kaap toe en het laat weet hulle moet mekaar sien. Fokkit, maar hy’s moeg. Hy besluit hy gaan huis toe. Met Frank kan die nag maklik tot die volgende dag aanhou. Hy sal loop en die sleutel daar los, of miskien kan die meisie vir Frank huis toe vat.

      Hy loop op sy tone in die gang af om die twee nie te steur nie. By die strepie lig loop hy stadiger en loer by die oop deur in. Die meisie is op haar maag, donker teen die laken. Frank is op haar rug, stut sy gewig met die een hand terwyl die ander haar gesig in die kus­sing druk. Sy massiewe wit agterstewe pomp grotesk. Haar vin­gers maak snaakse rukbewegings teen die linne. Daniël staan agteruit. Hy beter maar wag.

      Terug in die kombuis, het die kasset by sy einde gekom. Daniël sit die ander kant op en steek ’n sigaret aan. Dis funky hip-hoppe­rige musiek, aggressief en polities. Die goeie kant van die saak is dat hy klaarblyklik Frank se binnekring bereik het. Hulle twee sal voort­aan ’n private avontuur hê waarna hulle kan verwys as daar ander mense by is, die band van ’n gedeelde geheim. Selfs Slier en Jeannette sal beïndruk wees, afgunstig. Die slegte kant – hy is alleen in ’n vreemde kombuis in die middel van die nag, besig om aan ’n siga­ret te sit en suig terwyl Frank iemand met die snotsambok bykom.

      Toe Frank uiteindelik te voorskyn kom, kyk hy na die twee sigaretstompies in die asbak en vra om verskoning dat hy Daniël laat wag het. Hy skink nog ’n drankie, nes die eerste. Dis brandewyn, Klippies, merk Daniël op. Die groot man sluk dit effens stadiger as die vorige keer. Die meisie kom nie uit nie.

      “Sy’t seker aan die slaap geraak,” verduidelik Frank.

      “Sy het moeg gelyk.”

      “Jy lyk ook nie so danig op en wakker nie.”

      “Ek is nie.”

      Frank sug. “Okay, dan moet ons seker nou maar gaan.” Hy gaan wasbak toe, was sy glas, droog dit af en sit dit weg. “Ek’s reg.”

      Die slaapkamer se lig is af toe hulle uitstap.

      Hulle ry in stilte huis toe. Die wind is besig om die stad

Скачать книгу