ТОП просматриваемых книг сайта:
Laduma vir die liefde. Maretha Maartens
Читать онлайн.Название Laduma vir die liefde
Год выпуска 0
isbn 9780624058595
Автор произведения Maretha Maartens
Издательство Ingram
“Dis nie soos my ou man dit sou wou hê nie,” sê Jo verwese. “Hy het omgegee vir mense, Hans. Hy het waaragtig omgegee. Dis waarom hy op daardie pad was: omdat hy omgegee het. En toe …”
“Ons weet dit almal. Dis soos Mevrou sê: Dominee het daardie dag van die huis af weggegaan om te gaan goed doen.”
Hy draai om, sluk swaar en sigbaar. “Paulie, ek voel soos ’n hond. Ek wou jou pa se begrafnis bywoon, maar toe sit ek met vier Amerikaners op ’n grotte-ekspedisie. Dis die soort groep wat ’n mens nie op ander kan afpak nie.”
Sy arms gaan ook vir háár oop. Dit gaan immers oor meegevoel, oor haar verlies.
Laat ons nooit weer aan mekaar raak nie, selfs nie in medelye nie, dink Paula. Nie hiér waar alles begin het nie. Nie hiér waar ons so stout en alles so volmaak was nie.
Sy loop nie in sy arms in nie.
“My pa se begrafnis is verby,” sê sy styf. “Dis verlede tyd. Jy’t toeriste gehad om te versorg, jou werk. Ons is daardeur. En jy weet tog dat jy … dat jy nie hier hoef te gewees het nie. Dalk was dit goed dat jy ander verpligtinge gehad het.”
“Paula …” hoor sy Ma paaiend sê.
Hy is bleek; sy het hom ontstel.
Jo kwetter senuweeagtig: Die pastorie staan vol bokse, sy trek Maandag na ’n veiligheidskompleks. Dominee sou dit so wou gehad het. Dit val saam met die uitreik, maar dit kan nie anders nie. Die volgende pastoriepaar moet intrek.
“Ons gaan áán, Hans,” sê sy. “Maar dis nou genoeg van ons. Jou toergeselskap is seker al terug van die stalletjies af.”
Hy glimlag nie regtig nie, merk Paula. By Hans is dinge swart of wit. Daar is nie grys nie.
“Hulle sal nie ’n sekonde voor die tyd terug wees nie, Mevrou. Ek vrees die dag dat hulle met houtkameelperde by die bus begin aankom. En dis nie óf hulle dit gaan doen nie, dis wánneer.”
“Nou ja, as hulle klaar gekoop het …”
“Ek moes eintlik ’n afspraak met Mevrou gemaak het. Ons moes nie net hier ingeval het nie, maar –”
“Ag, jy’s dan amper familie!” sê Ma.
Daar is oomblikke in die lewe, dink Paula, wanneer een mens se emosies op ’n ander mens se gesig gesien kan word. Ma se ondeurdagte woorde hang soos ’n wolk bo ons. En alles wat ék voel – dat ek wil weghardloop, dat ek wil huil, dat niks wat gebeur het ooit moes gebeur het nie – staan in swart en wit, sonder tussenkleur, op Hans se gesig geskryf.
Jo kwetter voort: “Verduidelik tog vir jou toergroep dat die deure eintlik eers teen halfvier amptelik oopmaak. Dat baie van die mense lank voor die tyd hier binne kom sit, dis darem warmer binne. Dié wat op die vloer lê en slaap, het dalk ’n slegte nag buite gehad.”
“Ek verstaan,” sê hy.
“Of hulle het gom gesnuif. Die straatkinders wat gom snuif, lê mos sommer op die sypaadjies en slaap, jy het dit seker al gesien.”
“Ek het. Dis wonderlik dat Mevrou-hulle die kerksaal vir die mense van die straat oopmaak. Gaan Mevrou-hulle ná die Wêreldbeker aan met die projek?”
“Ek trek mos uit die gemeente,” sê Ma. “Maar ek glo …”
Hy het hom reggeruk, sien Paula.
“Ek sal Mevrou as tannie Engel voorstel,” sê hy. “Onthou Mevrou nog, daar was ’n Kinderkranskind wat nie Mevrou se naam kon onthou nie, toe noem sy Mevrou tannie Engel?”
Steeds die skouerbeweging wat Paula soms in ongemaklike sosiale situasies by hom opgemerk het. Hy was te ’n verwarde kind, te alleen om later die kersvlam te word waarom die motte draai.
“Jy’s lekker laf, Hans,” sê Ma. “As ek maar meer van ’n engel was! Net een ding: probeer jou toergeselskap tog van daardie soppot af weghou. Dis ’n skenking, maar Paula probeer my breinspoel dat die sop suur is.”
Sonbesies sing in Paula se kop. Hy staan te naby aan haar. Sy rúik hom; sy is terug waar sy was voordat sy van hom en Erika uitgevind het.
Hy hoor die sonbesies, weet sy. Of dalk sing hulle in sy kop ook. Dit staan op sy gesig geskryf.
Ag, liewe Vader in die hemel, wil U my dan ’n dubbele porsie droefheid laat afwurg? Nee, nie droefheid nie: droefheid is iets wat oumense beleef. Smart, dan. Nee, nie smart nie: smart is gewoon deel van menswees. Maar hierdie ding wat tussen my en Hans gebeur het, was soos ’n dolkwond wat enige oomblik weer kon oopgaan. Die weefsel het nie geheg nie. Dit wat ek vir ’n roof of ’n litteken aangesien het, was toe al die tyd net ’n membraan.
Één sien van hom en al die pyn is terug. Elke senuwee klop en skryn soos die eerste keer. Die wond is rou en wakker. En ’n wakker wond is gevaarliker as smart en dieper as droefheid.
Nee, nee. Ek gaan Hans de Lange nie toelaat om naby dié oop wond te kom nie.
“As Paula sê dis suur, dan is dit suur,” sê hy. “Mevrou ken my ma: sy’s ’n pyn in die nek oor reuke. Maar ek sê nou vir Mevrou: my ma het destyds nog ewe lekker met my en my tekkies saamgeleef, dan kla Paula al dat my skoene stink.”
O, Paulie, sê sy oë.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.