Bezsenność - Monika Siuda

Скачать книгу

wrażenie, że Igor go unika. Odczucie wydawało się o tyle dziwne, że pracowali razem i dzielili biuro, a Igor pozornie nie robił nic, co mogło jednoznacznie sugerować, że nie ma chęci na jego towarzystwo.

      Sprawy służbowe załatwiali jak zwykle i Przemek, choć próbował doszukać się jednoznacznych sygnałów jego niechęci, nie potrafił tego zrobić. Przez kilka godzin nie znalazł okazji, aby go o to zapytać i jednocześnie utwierdzić się w słuszności swoich przeczuć (lub też im zaprzeczyć). Okazja nadarzyła się dopiero pod wieczór, kiedy drzwi ich biura pozostały zamknięte dłużej niż przez pięć minut, co oznaczało, że w końcu najważniejsze sprawy zostały załatwione, a oni od tej pory będą mieli odrobinę czasu tylko dla siebie.

      – Czy wczoraj powiedziałem coś, co cię obraziło? – zapytał Przemek, siedząc przy swoim biurku i niechętnie zerkając na stos papierów, który się przed nim piętrzył.

      – Nic podobnego. – Przed Igorem także rosła sterta dokumentów do uporządkowania.

      – Odnoszę jednak wrażenie, że nie masz ochoty ze mną rozmawiać.

      – Nic podobnego – zaprzeczył Igor, robiąc to tak szczerze, że Przemek uwierzył mu bez wahania.

      – Więc skąd ta dziwna atmosfera?

      – Nic mi o tym nie wiadomo.

      – Tak spiętego, jak dziś, jeszcze cię nie widziałem. Nie próbuj zaprzeczać.

      – Aż tak widać? – Igor nie patrzył przyjacielowi w oczy, za to błądził spojrzeniem po całym pomieszczeniu.

      – Daj spokój. Znamy się już naprawdę długo i jakbyś nie zauważył, spędzamy ze sobą każdego dnia dużo czasu.

      – Podjąłeś już decyzję? – wyrzucił z siebie Igor tak przedziwnym głosem, że sam wydał się zdziwiony jego brzmieniem.

      – Podjąłem. – Przemek od razu wiedział, o co został zapytany.

      Wczoraj w nocy w drodze do domu postanowił, że da szansę przyjacielowi i go wysłucha. Uważał, że to jedyne, co może zrobić. Zresztą nawet gdyby nie miał na to ochoty, jest mu to winien. Oprócz godziny, jaką mu poświęci, nic więcej nie będzie go to kosztowało, a miał pewność, jak wiele to będzie dla Igora znaczyło.

      – Więc…?

      – Jesteś pewien, że znajdziemy na to dzisiaj czas?

      – Zgadzasz się? – Igor, choćby się starał z całych sił, nie zdołałby ukryć radości. Uśmiech rozjaśnił jego twarz, która ostatnio była nad wyraz poważna i zadumana.

      – A czy mógłbym postąpić inaczej?

      – Do tej pory nigdy nie chciałeś…

      – Nie mówmy o tym, co było. Być może popełniałem ogromny błąd. Dziś zamierzam się tego dowiedzieć. Nie obiecuj sobie jednak zbyt wiele. To, że cię wysłucham, nie oznacza jeszcze, że poprę cię w twoich działaniach.

      – Wiem o tym. – Igor nie zamierzał wmawiać przyjacielowi, że kiedy da mu szansę opowiedzenia o tej okropnej sprawie, nie będzie potrafił o niej zapomnieć, podobnie jak on teraz.

      – Dużo masz do zrobienia?

      – Sporo. Ale jeśli dadzą nam już dzisiaj spokój, zdołam uporać się z tym dość szybko.

      – U mnie podobnie.

      – Powiedziałeś w domu, że dzisiaj też możesz wrócić później?

      – Nie umawialiśmy się na rozmowę trwającą pół nocy.

      – Ale nie zaszkodzi uprzedzić. Tak na wszelki wypadek.

      – Zrobię to, jeśli ci na tym zależy. – Przemek wziął telefon do ręki i wybrał numer do Rozalii.

      ROZDZIAŁ 23

      – Lepiej rozpakuj to, co trzymasz na kolanach – przypomniała o ich znalezisku Iga.

      Lidia zaczęła odwijać folię, starając się robić to ostrożnie. Nie miała pojęcia, co się pod nią znajduje, a nie chciała tego uszkodzić.

      – I co ? – niecierpliwie zapytała Iga, kiedy nie doczekała się żadnego komentarza.

      – Skarbem bym tego nie nazwała – z rozczarowaniem stwierdziła Lidia.

      – Nie możesz po prostu powiedzieć, co trzymasz w rękach?

      – Zeszyty.

      – Ale chyba zapisane?

      – Jeden zapisany, a drugi wygląda jak blok rysunkowy. Są w nim jakieś szkice.

      – Ładne chociaż?

      – A co to za różnica – w głosie Lidii zaczęło pobrzmiewać zdenerwowane. – I po to tyle ryzykowałyśmy?!

      – Nie za wcześnie na takie rozczarowanie? Może najpierw powinnyśmy dokładnie przejrzeć te notesy? – Iga miała przeczucie, że nie są tak bezwartościowe, jak oceniała je Lidia.

      – Może masz rację.

      – Zaraz będziemy w domu i dokładnie to obejrzymy.

      Weszły do kuchni, aby zrobić sobie coś ciepłego do picia. Zanim zagrzała się woda, Iga nalała do lampek koniaku.

      – To nam dobrze zrobi. – Postawiła jeden kieliszek przed Lidią. Ta spojrzała na zawartość, powąchała i nawet nie dziękując, wypiła od razu połowę jego zawartości.

      – Dobre – oceniła.

      – Cieszę się. To na pewno pozwoli nam się odrobinę zrelaksować.

      – Nie wątpię – stwierdziła Lidia i wypiła resztę zawartości kieliszka.

      – Dolać ci? – Iga stała oparta o kuchenną szafkę, powoli sącząc swój trunek i z rozbawieniem przyglądając się przyjaciółce. Po pierwszym łyku zaszkliły się jej oczy, a po drugim policzki oblał niezwykle pąsowy rumieniec o wyjątkowym trójkątnym kształcie.

      – Poproszę.

      – Nie krępuj się. Mam w domu spory zapas aspiryny – zażartowała Iga, nalewając koniak do kieliszka.

      – Bez obaw.

      – Zrobiłam niewielkie zakupy. Możemy zrobić sobie tosty, jeśli masz ochotę.

      – Jasne, że mam. O ile mnie pamięć nie myli, dzisiaj nic jeszcze nie jadłam.

      Popijając niespiesznie z kieliszków, zajęły się przygotowaniem tostów. Na razie zeszyty wyjęte spod podłogi leżały na szafce w przedpokoju. Lidia i Iga zostawiły je tam celowo, chcąc ochłonąć po tym, co niedawno przeżyły, zanim zabiorą się za ich przeglądanie. Wielką niewiadomą stanowiło, co mogły w nich znaleźć, ale wolały dać sobie czas na przygotowanie się do ujrzenia czegoś, co według nich musiało być czymś naprawdę wyjątkowym.

      – Myślę, że jestem gotowa na zderzenie się z rzeczywistością. – Lidia wstała od stołu i poszła po znalezisko.

      – Obawiasz się je obejrzeć?

      – Tak. Kiedy w samochodzie zobaczyłam, co jest owinięte w folię, poczułam ogromne rozczarowanie. Jednak teraz zaczynam o tych zeszytach myśleć zupełnie inaczej.

      – Szybko zmieniłaś zdanie.

      – Wniosek, do jakiego doszłam, nie należał do zbyt skomplikowanych. Wręcz sam się nasunął.

      – Czego dotyczy?

      – Gdyby te zeszyty rzeczywiście nie mały żadnej wartości, nikt nie zadałby sobie trudu, aby ukryć je w ten sposób.

      – To

Скачать книгу