LITMIR.BIZ

      ODPOWIEDŹ NADESZŁA SZESNASTEGO GRUDNIA, kiedy pracownicy największych zakładów metalurgicznych w Barcelonie ogłosili strajk. Odlewnicy, ślusarze, kotlarze, lampiarze, mosiężnicy, blacharze oraz rzemieślnicy zatrudnieni w pokrewnych branżach żądali podwyżki wynagrodzeń i w ramach walki z bezrobociem skrócenia dnia pracy z dziesięciu do dziewięciu godzin.

      Robotnicy podzielili się na trzydziestoosobowe pikiety, które przemierzały miasto i zmuszały łamistrajków do zamykania warsztatów. Montserrat zjawiła się wczesnym rankiem w jadłodajni Bertrana. Deszczowy dzień zwiastował zbliżającą się zimę. Właściciel rozpoznał dziewczynę i wpuścił ją do środka, zaniepokoiło go jednak jej dwudziestu dziewięciu towarzyszy, którzy stali pod drzwiami lokalu i odstraszali klientów, wykrzykując rewolucyjne hasła.

      Montserrat nie musiała wchodzić do kuchni: córki i żona Bertrana wyszły na salę, zaalarmowane nagłym zamieszaniem. Emma zdziwiła się na widok podekscytowanej przyjaciółki; nie widziała jej od kilku miesięcy.

      – Dalej, towarzyszko! – Montserrat szła z uniesioną pięścią między stolikami. – Dołącz do walki!

      Większość robotników siedzących przy stołach nagrodziła ją oklaskami. Tylko niektórzy gwałtownie zerwali się z krzeseł. Na podłogę poleciały talerze i szklanki. Do lokalu weszło kilku przemoczonych metalowców. Bertrán spojrzał na Emmę, błagając ją wzrokiem, by zabrała stąd przyjaciółkę. W sali panował coraz większy zgiełk. Jakiś potężny mężczyzna zmusił do wstania klientów, którzy nadal siedzieli przy stolikach. Postawił mu się cherlak o zakazanej gębie. Żona Bertrana popchnęła dziewczynę w stronę Montserrat, świadoma niebezpieczeństwa.

      Emma się wahała, ale kobieta postawiła sprawę jasno:

      – Idź z nią, bo inaczej zdemolują lokal!

      Konus o zakazanej gębie z hukiem poleciał na stół. Śmiechy zmieszały się z wyzwiskami pod adresem księży i burżujów.

      Montserrat nadal trzymała w górze pięść, ale nie zaciskała jej już tak mocno. Spoglądała na Emmę: niezdecydowanie przyjaciółki nie umknęło jej uwadze. Wreszcie opuściła rękę.

      Żona Bertrana znów popchnęła Emmę, tym razem mocniej.

      Ta pokręciła głową, patrząc na Montserrat; dzieliło je kilka pustych stolików. Nie do końca rozumiała, co się dzieje. Zaledwie kilka godzin wcześniej biegła do przytułku, wystraszona błyskawicami rozświetlającymi miasto. „Co poza łaską zapewniają nam sakramenty święte? Trzy cnoty boskie. Jakie to cnoty? Wiara, nadzieja i miłość”. Potrafiła powtórzyć to bez zająknięcia! Siostra Inés wałkowała to z nią rano w słabo oświetlonym, zimnym pomieszczeniu. Emma trzęsła się w przemoczonym ubraniu przyklejonym do ciała. Robiła to przede wszystkim dla Dalmaua i Josefy, ale także dla swojej przyjaciółki, także dla niej – oczywiście! Żeby don Manuel uwierzył, że pozwala się nawrócić, żeby jej znowu nie zamknęli. A teraz Montserrat stała przed nią rozpłomieniona, pełna energii i zachęcała, by przyłączyła się do strajkujących robotników.

      Chociaż Emma trochę wysuszyła się przy kuchni, dół jej spódnicy nadal był mokry. Przeszkadzał jej: ocierał się o nogi i przypominał o porannym biegu. Po to się tak stara, żeby teraz Montserrat przewodziła pikietom? „Wiara, nadzieja i miłość”. Roześmiała się, kręcąc głową.

      – Nie – odpowiedziała.

      – Stałaś się burżujką? – zakpiła Montserrat.

      Stojące w pobliżu osoby wyczekująco patrzyły na Emmę.

      Ta rozłożyła dłonie i pokazała swój strój, obrzucając go pogardliwym spojrzeniem.

      – Chcesz mi pomóc w zmywaniu? – zapytała w odpowiedzi. – Niedługo będzie dużo brudnych naczyń – dodała, przebiegając wzrokiem po stolikach.

      – No to sobie zmywaj! – rzuciła lekceważąco Montserrat, po czym ponownie wzniosła pięść. – Strajk! – krzyknęła.

      Uczestnicy pikiety opuścili lokal w ślad za nią. Zapanowała cisza, którą po chwili przerwał Bertrán.

      – Zbierzcie wszystko, co pozwalali! – nakazał kobietom.