LITMIR.BIZ

      – NARYSOWAĆ SZEŚCIOKĄT FOREMNY, znając długość boku.

      Dalmau podyktował zadanie sześciu młodym robotnikom. Był wieczór, znajdowali się w szkole pijarów, w sali przeznaczonej dla uczniów trzeciej klasy.

      – Najpierw rysujemy trójkąt równoboczny o boku „b”… – wyjaśnił.

      Kreślił okręgi, świadom uwagi, z jaką słuchają go młodzi ludzie, w ciszy zakłócanej jedynie skrzypieniem kredy o tablicę. Przyszli tu, by nauczyć się rysować; wcześniej poznali podstawy arytmetyki i geometrii. Dalmau naszkicował sześciokąt i przyjrzał się swoim uczniom. Dwóch z nich zajmowało się ceramiką, trzeci był stolarzem, a pozostali pracowali w przemyśle włókienniczym, jak większość robotników, którzy przychodzili na wieczorne zajęcia prowadzone przez duchownych. Trafiali się także witrażyści, rysownicy, tkacze dywanów i gobelinów oraz przedstawiciele innych zawodów opierających się na rysowaniu. Piętnasto-, szesnastoletni uczniowie Dalmaua przykładali się do nauki tak samo jak starsi robotnicy, by jak najwięcej skorzystać z darmowych lekcji u pijarów.

      Umiejętność rysowania dawała im szansę na awans. Pozwalała na zastosowanie sztuki w przemyśle. W większości krajów europejskich rzemiosło artystyczne i wzornictwo przemysłowe rozwinęły się dopiero w połowie XIX wieku, podczas gdy w Katalonii drukowane tkaniny pojawiły się pod koniec XVIII. Już wtedy przemysłowcy zaczęli zakładać szkoły, w których zapewniali bezpłatną naukę rysunku swoim pracownikom. Zanikało tradycyjne rzemieślnictwo, a przemysł, który je zastąpił, musiał produkować przedmioty nie tylko użyteczne, ale też piękne.

      – Jakieś wątpliwości? – zapytał Dalmau uczniów. Żaden nie podniósł ręki. – Dobrze, w takim razie spróbujcie zrobić to samo w zeszytach.

      Przeszedł się po sali, żeby sprawdzić, jak sobie radzą. Prowadzenie zajęć było jednym z warunków, od których mistrz uzależnił pomoc w uwolnieniu Montserrat. „Don Manuel zrobi, co się da, żeby wyciągnąć z więzienia twoją siostrę”, zakomunikował mu wielebny Jacint, dwie godziny po tym, jak Úrsula odsłoniła przed Dalmauem swoje zmysłowe oblicze. Po obiedzie duchowny przyszedł do kuchni, gdzie chłopak pałaszował kurczaka z pisto. Słowa księdza sprawiły, że smak pomidora, papryki i bakłażana eksplodował w ustach Dalmaua z jeszcze większą siłą. Westchnął, jakby pozbył się dręczącego go lęku, i pociągnął długi łyk wina.

      – Dziękuję – powiedział.

      – Trudno mi było go przekonać – wyjaśnił duchowny, siadając przy kuchennym stole. Wskazał kucharce, żeby zostawiła ich samych. – Don Manuel nigdy nie wstawiłby się za zdeklarowaną anarchistką. Jesteś tego świadom, prawda?

      Dalmau skinął głową. Odsunął talerz z jedzeniem, koncentrując całą uwagę na ustach księdza, pomny na ostrzeżenie Úrsuli: zaraz się dowie, jaką cenę przyjdzie mu zapłacić. Był gotów na wszystko.

      – Ale w końcu się udało – ciągnął duchowny. – Úrsula rozpłakała się, wyobrażając sobie, jak wygląda życie młodej dziewczyny w tym ohydnym, okrutnym miejscu. Informacja, że twoja siostra została zgwałcona, poruszyła nawet doñę Celię. Krótko mówiąc, don Manuel ustąpił i zrobi wszystko, co w jego mocy, a ma wielką moc – próbował dodać Dalmauowi otuchy – by wyszła na wolność, została oczyszczona z zarzutów, a w najgorszym razie skazana na najniższą karę. I żeby nie musiała wracać do więzienia.

      Spacerując między ławkami, Dalmau obciągnął poły marynarki. Czuł się w niej niezręcznie. W zamian za pomoc musiał zrezygnować ze swojej pocerowanej beżowej tuniki i dwa razy w tygodniu, wieczorem – od ósmej do dziewiątej – uczyć rysowania młodych robotników. Ksiądz Jacint postanowił odseparować ich od starszych kolegów i stworzyć z nich osobną grupę. Dzięki temu przełamał opory młodzieńca. „Nie umiem zabierać głosu publicznie – przyznał Dalmau, kiedy padła propozycja prowadzenia zajęć – strasznie się denerwuję, głos mi drży i ściska mnie w dołku…” Ale czym innym jest przemawianie do trzydziestu dorosłych mężczyzn, a czym innym uczenie sześciu wyrostków, których

Скачать книгу