LITMIR.BIZ

Скачать книгу

добрая кабета, і Алюта, дачка яе, будзе добраю жонкаю і добраю гаспадыняю. Няхай табе гэта не рупіць, я ручаюся, што будзеш задаволены.

      – Панская воля, – кажа Антон. Ён згорбіўся і, чухаючы патыліцу, пайшоў дахаты.

      Праз колькі дзён далі пробашчу[60] на запаведзь. А хутка і вяселле. Сабралася ў маёнтку цэлая воласць. Відаць, не таму, што былі зычлівыя да маладых, а ведалі, што будзе добрая пачостка і гарэлкі ўволю. Не было там вясковых вясельных абрадаў, як звычайна робіцца ў вёсках, але перад шлюбам, просячы блаславення, маладыя ўпалі ў ногі спярша сваім панам, потым Антону і Арыне. І пасля шлюбу гэтае самае ўчынілі. Алюта была пекна ўбраная. Пані падаравала ёй нейкія завушніцы, якія перад агнём як бы іскры кідалі; чырвоная шнуроўка з залатымі гафткамі, чырвоныя стужкі, і калі села за стол і расплялі ёй чорную касу – з чорных воч па белым твары паплылі-пакаціліся слёзы. Усе расчулена глядзелі на яе. А пасля заспявалі кабеты вясельную песню, якую спяваюць звычайна сіротам, што ідуць замуж. Усе плакалі, нават тыя, што раней пра яе злое казалі. Гэтую песню так я ўпадабаў, што і цяпер яе памятаю.

      Вясельная песня сіраціне

      Ах, знаць, знаць, па вяселіку,

      Што ня бацюшка аддаець,

      Двор вялікій, а збор не вялікій:

      Нет у мяне радзінушкі,

      Ой, зашлю, пашлю серу зязюльку

      Па радзінушку.

      Зязюлька ляціць,

      Радзіна едзець.

      Ах, паслала б я саловеньку,

      Ды салавушка атказываець.

      Ах, паслала б я зязюльку

      Па своего татульку:

      Да за родненькім бацьком

      Серая зязюлька не прылятаець,

      А татулька адмаўляець:

      «Рад бы я ўстаці

      К своему дзіцяці

      Ды парадушку даці;

      Грабавыя доскі

      Сціснулі ножкі,

      Да не магу я ўстаці».

      Сырая зямля

      Дзверцы залегла

      І акошачка засланіла;

      Майго бацюшку

      На вяселіка не пусціла.[61]

      Прызнаюся, што і я не мог стрымаць слёз, бачачы перад сабою Алюту і слухаючы гэтую песню. Яна была сапраўднаю сіратою, бо, апрача старое маткі, не мела іншых сваякоў. Гэтую сям’ю пан прывёз з-за свету. Раней жылі яны дзесьці далёка за Дзвіною, і бацька Алюцін памёр адразу ж, як прыехалі ў наш край.

      Госці гулялі, пілі адзін з адным, добра падвесяліліся, дуда зайграла песні, і танцы не спыняліся ўсю ноч. Але ўсё было прыстойна, бо паны і аканом часта наведвалі вясёлае ігрышча.

      Пасля вяселля пан і Антон добра дапамаглі маладым. З самага пачатку гаспадарання Васіль ужо меў колькі коней, кароў ды іншае жывёлы; новыя забудовы ды колькі дзесяцін урадлівае зямлі.

      – Але цікава, – сказаў пан Завальня, – ці перавыхавала яго Алюта, бо ёсць прыказка: хто ажэніцца, той пераменіцца.

      – Не, паночку, кажуць людзі, што калі родзіцца жарабя з лысінкай, дык з той самай лысінкай і ваўкі з’ядуць.

      – Дзіўныя рэчы на свеце! Кажы ж далей.

      – На

Скачать книгу