LITMIR.BIZ

      Bu manzara karşısında dili tutulan keşiş haykırdı:

      “Ah! O büyük münzevinin, o merhametin efendisinin sözleri ne kadar doğruymuş! İnsan bedeni gerçekten de gerçek özden ve sağlamlıktan yoksun bir çamur birikintisinden başka bir şey değil! Hani, o çehrelerin güzelliği şimdi nerede? Alımlı bedenlerin hoşluğu nerede? Ahmakların zevkle ve memnuniyetle yaşadığı şu dünyaya eyvahlar olsun! Şükürler olsun ki şu zindanda kaldığım süre gözümü açtı. Bu farkındalıkla varoluş okyanuslarını aşabilirim!”

      Bütün gece boyunca Buda’nın öğretilerine yoğunlaşan ve zihin prangalarının hepsini parçalayan keşiş, gecenin sonunda Arhat seviyesine ulaştı.

      Şafak sökerken Chandagirika, “Keşiş, gece sona erdi, güneş yükseldi; ölüm saatin geldi,” dedi.

      “Evet,” diye cevap verdi keşiş, “gece gerçekten de sona erdi, benim için uzun bir varoluşun da sonunu getirdi; güneş yükseldi ve bana yüce lütuf ânını müjdeledi. Şimdi, ne istersen yapabilirsin.”

      “Dediklerinden hiçbir şey anlamıyorum,” diye cevap verdi Chandagirika. “Sözlerindeki anlamı açıkla bakalım.”

      Keşiş, şu sözlerle cevap verdi:

      “Ruhumdaki o korkunç gaflet karanlığı yok oldu; beş örtüyle27 karartılmış ve eşkıyaları andıran kederle kuşatılmış o karanlık. Bilgelik güneşi yükseldi; kalbim göklerde mutludur, zira ilahi ışıklar bana varlıklar âleminin gerçek anlamını gösterdi. İşte! O yüce lütuf ânına tanık ol! Efendimin adımlarını takip edebilirim artık. Bu beden yeterince yaşadı. Ne yapacaksan yap.”

      Acıma nedir bilmez, taş kalpli cellat iyice hiddetlenmişti, gelecek yaşamına dair hiçbir şeyi umursadığı yoktu; keşişi kolundan tuttuğu gibi içi pislik, kan ve katranla kirletilmiş su dolu demir kazanın içine fırlattı. Kazanın altında da büyük bir ateş yaktı. Gelgelelim ateşe ne kadar odun atarsa atsın, keşişin canı hiç yanmıyordu. Cellat, ateşi tekrar tutuşturmak istedi; ama bu sefer de alev yanmayı reddediyordu. Cellat, odunların yanmamasının ardındaki sebebi keşfetmeye çalışıyordu ki keşişin bağdaş kurmuş vaziyette oturduğunu gördü; hiç vakit kaybetmeden koşup tanık olduğu mucizeyi Kral Asoka’ya bildirdi.

      Kral, beraberinde binlerce insanla çıkageldiği zaman, onu dine döndürerek dönüşümünü gerçekleştirme vakti geldiğini bilen keşiş, doğaüstü güçlerini sergilemeye başladı. Herkesin şahitliğinde, sularla çevrili olduğu demir kazanın içinden havaya yükselmeye başladı, tıpkı bir kuğu gibi havada süzülüyordu; o vaziyette, çeşitli mucizevi görüntüler sergilemeye başladı. Bu esnada şu sözleri dile getiriyordu:

      “Bedeninin yarısından su, diğer yarısından ateş ortaya çıktı; bir tarafta yağmura, öbür tarafta alevlere can veriyordu. Gökyüzünde, zirvesinde alev alev yanan bir çayırlığın ortasından fışkıran kuvvetli bir akarsu olan bir dağ gibi parlıyordu.”

      Keşişin havalara yükseldiğine şahit olan Kral Asoka, birbirine kavuşturduğu elleri ve hayrete düşmüş çehresiyle haykırdı:

      “Ey dostum! Görünüşün insana benzer; ama her nasılsa güçlerin ilahidir! Ey efendim, sizin doğanızı idrak etmeye gücüm yetmiyor. Söyleyin bana, kusursuzluk örneği olan sizi hangi isimle anmalıyım? Kim olduğunuzu söyleyin, söyleyin ki büyüklüğünüzü bileyim, müridiniz olarak üstüme düşeni yapayım ve faziletlerinizin büyüklüğüne gereğince hürmet edeyim.”

      Bhagavat

      Keşiş, alın yazısına göre hükümdarın Bhagavat Öğretileri aracılığıyla aydınlanacağının ve milyonlarca canlıya yarar sağlayacağının farkındaydı. Bu yüzden kendisi hakkındaki gerçeği Asoka’ya açıkladı:

      “Ey hükümdar! Ben merhametle dolup taşan, her türlü günah prangasından özgür, insanların en belagatlisi Buda’nın oğluyum. Kanunu ben gözetirim, içimde hiçbir varoluş için istek duymam. Kendi benliğine boyun eğdirmiş olan kahramana boyun eğdim, eksiksiz huzura ulaşmış bilginin huzurundan nasiplendim; kendisini dünyanın amansız dehşetlerinden soyutlamış olan efendim tarafından her türlü varoluş prangasından salıverildim. Sen, ey büyük hükümdar, senin gelişin de Bhagavat tarafından şöyle müjdelenmişti: ‘Nirvana’ya

Скачать книгу