Икки жаҳон оворалари - Абдужаббор Обидов

Скачать книгу

намоён қиладиган замонлар келди. Офтоб сарғиш нурларини текис ёйиб, хобхонанинг ўнг деворини ҳам ёруққа солиб жилваланади. Авваллари бу пайт у молхонада сигир соғарди. Ҳозир ҳамма иш қайнанаси бўйнида. Бироқ, меҳмонлар ҳам бор. Уларнинг ҳурмати, нонуштага вақтида чиқмаса бўлмас. У ўрнидан туриш учун кескинроқ ҳаракат қилганди, “вой-вой”лаб ўтириб қолди. Чап кўкси оғриётганини ҳис қилди.

      Нонуштада беҳаловатроқ ўтирди. Ойиси «аҳволинг яхшими, нимадан безовтасан» деб сўраганди, халатини тугмаларини ечди. Қайнанаси уни шишиб қолган кўкрагини кузатаркан, ваҳмаси тошиб қудасига қараб кўз уриштириб олди.

      − Яшамагур, кўзинг тешилгурни киннаси кирган.

      − Кимни айтаяпсиз?

      − Кечаги бахилни, кўчанинг охирида туради. Ҳамманинг уйидан ўтадиган сой менга етиб бормайди, деб нолигани нолиган. Ундан ташқари, етти қўшни этагидан сой ўтмайди. Уларнинг ери тепалик бўлса, ҳамма ёққа хат ёзавериб кўпчилик раҳбарларни безор қилган.

      − Қалдирғочни дўхтирга олиб борамизми?

      Кампир янгича фикрлайдиган қудасининг хавотирли юзига қараб бошини силкиди.

      − Аввал эскича қилиб кўрайлик. Дўхтирга борсанг “тиғ ураман”дан бошлайди.

      Қалдирғоч худди ҳозироқ кўкрагини кесишлари мумкиндек, қўли билан уларни тўсди.

      − Кўкишкўлнинг тепасидаги қишлоқда Чўписхон эна бор.

      − Эшитганман. Ҳозир Акобирни юборамиз. Нафаси ўткир кинначи. Отинлик ҳам қилади, шекилли.

      − Ҳа, − деб кампирни гапини тасдиқлади қудаси.

      Чамаси икки соатга яқин муддатда Акобир кинначини уйини топиб, ўзи билан бирга олиб келди. Фақат шомга қолмай қишлоғига етказиб қўйиши шарт экан, ўшанга Чўписхон эна Қалдирғочнинг орасталигини англаб, ундан: “таҳоратингиз борми”, деб сўрамади.

      Ромли айвонга тўшалган қалин кўрпачалар устида чордона қуриб олган озғин (Чўписхон) эна ўзининг қурушқоқ қўллари билан қоқиб-суқишдан олдин Қуръон сураларидан ўқиди. Унинг овози ғариб одамникидек ҳазин, лекин таъсирчан экан, деб ўйлади янга.

      − Қора кўзлиларники бўлса чиқ! Чағир кўзлиларники бўлса чиқ. Амалдан, илмдан кирган бўлсанг чиқ. Етмиш икки минг томиридан кирган бўлса чиқ. Кўздан, сўздан, нафасдан, ҳавасдан кирган бўлсанг чиқ…

      Борган сари, янганинг қулоғига кинна сўзлари кирмай, оёғини узатиб ўтирганича бутун бадани бўшашиб борар, елкаларини қоқаётган, билакларини сиқиб, сонлари, болдирларини тутамлаб уқалаётган қўллар, кинна орасида эсноғи келиб, ў-ўлаб оғзини очганча, “қаттиқ кинна кирибди, ҳаҳ кўзларингга тош”, деганча Чўписхон эна амалини давом этарди. Энди бу қўллар биқини, бели, қорнини уқалаб, сийпаб юқорилаб бориб кўкраклари атрофини секинроқ силаб, кейин кўксига ўтди. Эна яна елкаларини уқалашга ўтди, оғзида кинна сўзларини бир зум ҳам тўхтатмай қайтарарди. “Қад-қоматига кирган бўлсанг чиқ, силлиқ елкаларига кирган бўлсанг чиқ, лўппи сийналарига кирган бўлсанг чиқ”. Бу гапни эшитган ташқаридагилар ҳам, ромли айвонга янада яқинладилар, янга эса зора ҳозир сут отилиб чиқса деб умидвор энанинг кейинги ҳаракатларини пойларди.

      − Қизим, оғриётган тарафингни

Скачать книгу