Икки жаҳон оворалари - Абдужаббор Обидов

Скачать книгу

қолиб кетди.

      Бироз вақт ўтиб, тамадди қилиб бўлишди ҳамки, кампир келинини гапга солди.

      − Ойингизникига бориб уч-тўрт кун меҳмон бўлиб келмайсизми?

      Келини қайнанам бекорга бу гапни айтмади, коса тагида нимкоса қабилида иш кўради, деган ўйда, сир бой бермай, майли, сиз нима десангиз шу, деди.

      − Фақат ҳомиладор аёл бир ўзи бориши нораво. Эҳтиёт бўласиз йўлда.

      − Нимани айтаяпсиз? Ким ҳомиладор, ойи? − деди келини ҳайрон.

      − Олтмишга кирган мен бўлармидим, сиз-да ҳомиладор, − деди кампир, кўзлари ўйнаб.

      Сўнгра, катта тўлқиндан кейин қирғоққа улоқтирилган балиқнинг сувсизликдан каппадек оғзини очишига қиёс, келини, оғзи очиқ, анқайиб, унга бир зум тикилиб қолди. Ва иккалалари баравар уввос солиб, йиғлашга тушди.

      Янга югуриб қайнанасини қучиб олган, кўзларида ёш қуйиларкан, у астойдил йиғлаб:

      − Ростми? Ойи… Ойижон.., − деб ҳиқилларди.

      Улар анча вақт шу алфозда, бир-бирларини қучоқлаб, елкаларидан силаб, ёноқларига ёноқларини суйкаб, бир йиғлаб, бир тин олиб ўтирдилар.

      − Ана, келин, ниятларингизга етдингиз. Йиғлаб-сиғтаб кетаман деб куйдирардингиз. Марҳамати кенг эгам билгувчидир, кимга, қачон саховат кўрсатишни ўзи ҳал қилади − деб, келинининг сочларини бошқача бир меҳр билан силар, нуқул юзлари, пешонасидан қуруқсиқ лаблари билан ўпарди.

      Уларнинг ҳар иккисини кўзи то тонггача юмилмади. Хурсандчилик, кўтаринкиликдан мижжа қоқишмади. Акобир хўжалик идорасида навбатчиликка қолгани учун ҳали бу янгиликдан хабари йўқ эди.

      Эртаси мол-ҳолга югуриб, елиб қараётган келинига, ҳой шошманг, югурманг, оғир кўтарманг, айланай, деб танбеҳ берганча, кампир оғзи қулоғида хурсанд, икки қўли орқасида, ниманидир ўйлаб, фикр қиларди.

      Нонуштадан кейин кампир келинини секин суҳбатга чорлади.

      − Қалдирғоч, ой келиним! Хурсандмисиз? Она бўласиз!

      − Билмасам.

      − Бу шундай бахтки! Дунёдаги энг катта ҳашамлару бойликлар, мартабалар унинг олдида бир пул.

      − Ҳимм…

      Келини сергакланди.

      − Узоқ кутилган фарзанд. Бу севинчли янгиликдан ота-онангиз, қариндош-уруғ, опа-укангиз хабардор, хурсандчилик, шод-хуррамликка ошно бўлишади, тўғрими?

      − Албатта, тўғри, − деганча қайнанасининг кейин нима демоқчилиги янганинг ичини қиздирарди.

      Кампир бир нима демоқчи эдию, аммо сўнгги дамда тилини тишлади.

      Ўғлининг туғилиш гувоҳномасига қайнанаси Равшан деб исм қўйдирганини эшитган Қалдирғоч, бош силкиб қўя қолди. Бу ном кўпчиликка ҳам маъқул бўлди.

      − Қошлари бунча қалин, − деб қайнанаси, ўз одатига кўра бир нима дейиши керакдек минғирлаб, чақалоқни қарши олди.

      − Хуш келибсан, ўғлим, − деди Акобир унга энгашиб ва бу сўздан кейин хотини унга анграйиб қолганини фаҳмлаб, яна қўшиб қўйди: − Мени танияпсанми, мен сенинг отангман.

      Унинг овози бир оз қалтираб чиқди. Буни фақат кампиру Қалдирғоч сезди. Бошқа хурсандчиликка келганлар ўзи билан ўзи овора, бу сўзга эътибор ҳам беришмади.

      − Эсон-омон қутилиб, боланг иккаланг

Скачать книгу