LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Op de bewuste dag had hij zich gemeld bij de receptie van restaurant Smit voor zijn sollicitatiegesprek. Na vijf minuten werd hij opgehaald door een medewerker van personeelszaken van de NVD. De personeelsmedewerker verontschuldigde zich dat er geen kamer vrij was om een fatsoenlijk sollicitatiegesprek te voeren. De medewerker nam hem mee naar de grote zaal in het restaurant. Zij zaten midden in het restaurant, tussen koffiedrinkende marktkooplui en andere etende mensen. Ontzettend veel lawaai in de grote zaal, je kon elkaar moeilijk verstaan. Het was die dag markt op het Vredenburg, erg druk. Geen ideale plek om een sollicitatiegesprek te voeren.

      De medewerker van personeelszaken bood hem een kop koffie aan, vroeg of hij al eens in de beveiliging had gewerkt. De wachtmeester b.d. vertelde over zijn militaire achtergrond en zijn werkzaamheden tijdens de Koude Oorlog in Duitsland, waar hij toen gelegerd was. Zijn zesjarig contract als KVV’er liep af en hij moest nu een nieuwe baan gaan zoeken in de burgermaatschappij.

      ‘Naar aanleiding van uw grote advertentie in het Utrechts Nieuwsblad heb ik als wachtmeester buiten dienst gesolliciteerd in de hoop op een baan.’

      ‘Dat komt goed uit,’ zei de man van personeelszaken, ‘wij hebben dringend mensen nodig, vooral met een militaire achtergrond.’ Hij vroeg hem of hij niet bang was in het donker, hard kon lopen en goed hard kon slaan indien dat nodig mocht zijn, en of hij met een diensthond om kon gaan.

      De wachtmeester b.d. geloofde zijn oren niet en keek verbouwereerd naar de medewerker van personeelszaken. Hij was verbaasd en verrast over de opmerking van de man die voor hem zat. De medewerker van personeelszaken vroeg direct wanneer hij kon beginnen. Hij dacht hier even over na en zei:

      ‘Volgende week kan ik wel beginnen.’ De medewerker van personeelszaken antwoordde: ‘Mooi, dan ben je nu aangenomen.’ De wachtmeester b.d. zei tegen de personeelsmedewerker dat hij hier eerst nog even over na wilde denken voordat hij een antwoord kon geven. Hij wilde eerst weten waar hij zou komen te werken, wat de arbeidsvoorwaarden waren, en de verdiensten.

      De personeelsmedewerker deed hem een salarisvoorstel, dat hij te laag vond. Hier moest hij geld bijleggen van wat hij in militaire dienst verdiende. Om hem wat tegemoet te komen, werd hem de baan aangeboden van hondengeleider, tevens plaatsvervangend wachtcommandant in de meldkamer van Hoog Catharijne. Hij zou dan twee loongroepen overslaan en direct in loongroep drie van de cao beginnen. Je verdient dan meer als een (standaard) beveiligingsemployé in HC. De personeelsmedewerker vertelde nog dat het winkelcentrum in 1973 door prinses Beatrix met groot ceremonieel was geopend, en dat het een vrij nieuw concept was en een prachtig object om daar te mogen werken als hondengeleider.

      Hij vertelde aan de personeelsmedewerker dat hij eerst het salarisvoorstel op papier wilde zien, voordat hij zijn arbeidscontract zou ondertekenen. Gezien zijn militaire rang als wachtmeester b.d. werd hij hoger ingeschaald en kwam nu uit op zijn wachtmeesterwedde, dat wat hij in militaire dienst verdiende. Op papier zag het salarisvoorstel er redelijk goed uit. Op HC kreeg je boven op je salaris nog een extra objecttoeslag van 10% en 50% weekeindtoeslag. Daarnaast nog extra hondenvergoeding en stomerijtoeslag, later zou hij erachter komen waarom.

      Het winkelcentrum stond volop in de publieke belangstelling, ook wat de beveiliging betreft; er was veel onvrede bij het publiek tijdens de openstelling over de vele camera’s die waren opgehangen in het openbare winkelgebied. Dat was nieuw in die tijd, maar niet wettelijk geregeld in de APV. Het publiek was bang voor het schenden van hun privacy door particuliere beveiligers. Veel bezoekers en studenten kwamen hiertegen in opstand, vooral studenten en georganiseerde actiegroepen ‘anti-camera’ waren actief.

      Even later, nadat hij zijn kop koffie had opgedronken, kreeg hij zijn arbeidscontract voorgelegd, en na alles goed doorgelezen te hebben tekende hij voor akkoord.

      De volgende dag moest hij zich melden in het hoofdkantoor van de NVD in Den Haag, aan de Badhuisweg, om zijn uniform te passen en om de zaken verder af te handelen. Hij moest alsnog een sollicitatieformulier invullen, daar waren ze in Utrecht niet aan toegekomen vanwege de grote drukte in de zaal. De planner vroeg hem of hij de volgende dag al kon beginnen, ze hadden personeelstekort in HC.

      Na het passen van zijn uniform was hij direct naar huis gegaan, de volgende dag moest hij zich om 15.00 uur melden voor een middag-/avonddienst in Hoog Catharijne.

      Hondengeleider en pv wachtcommandant HC

      Om niet te laat te komen voor zijn eerste dienst, was hij ruim 20 minuten voor aanvang van zijn dienst aanwezig. Hij meldde zich via de intercom van de expeditiekelder van V&D zoals was afgesproken. Het rolluik van de expeditiekelder werd opengedaan door de wachtcommandant in de meldkamer. In de kelder werd hij opgewacht door een collega, die hem naar het SC bracht.

      In het servicecentrum werd hij opgevangen en voorgesteld aan zijn collega’s, de meeste aflossers voor de middag-/avonddienst waren aanwezig. Direct maakte hij kennis met Anton, een boom van een kerel. Hij was de hondengeleider van dienst, die hem vanavond in ging werken.

      Tot 18.00 uur werd hij ingewerkt achter de monitors van de parkeergarages in de meldkamer. Na sluiting van de winkels om 18.00 uur, ging hij samen met Anton en zijn hond een brand-/sluitronde lopen. Anton legde hem op een rustige manier uit wat de bedoeling was van een brand-/sluitronde en waar hij specifiek op moest letten.

      Anton zei: ‘Ik begrijp dat je niet alles direct zal kunnen onthouden en opnemen, kijk maar tot hoever je komt.’

      Hij dacht bij zichzelf: hoe krijg ik dat allemaal zo snel onder de knie, al die intercoms, die soms gelijktijdig overgaan. Je kreeg vriendelijke en soms boze mensen aan de intercom, mensen die vragen stelden waarom de slagboom niet openging, ze moesten vaak bijbetalen aan de slagboom vanwege de overschrijding van hun parkeertijd. Er waren slimme mensen bij; althans dat dachten ze van zichzelf, om bij binnenkomst direct te gaan afrekenen en daarna te gaan winkelen, dan kon natuurlijk niet.

      Wachtcommandant in de meldkamer

       van HC. Foto C. de Vries

      De werkplek van de hondengeleider is tijdens winkelopening in de centrale meldkamer. De hondengeleider zat overdag links naast de wcdt in de meldkamer achter de intercoms en monitors van het winkelcentrum en de parkeergarages, en had zo een overzicht over het hele winkelcentrum.

      In de avond en nacht liep hij de brand-/sluitronde en de totale ronde met zijn diensthond door heel HC. Ook de Springweg parkeergarage in het centrum van de stad maakte deel uit van het geheel.

      Naast de hondengeleider zat de wachtcommandant, hij was de leidinggevende waar alles om draaide in de meldkamer. De wcdt gaf leiding en stuurde de surveillanten en hondengeleider aan via het portofoonnet.

      De surveillanten konden onderling alleen met elkaar communiceren door tussenkomst en met toestemming van de wcdt. Via het portofoonnet zorgde de wcdt voor assistentie, indien dat nodig was. Tevens waren de beveiligingsemployés voorzien van een pieper, in geval van nood. Zo kon de wcdt de surveillant oppiepen als ze per ongeluk hun portofoon hadden uitstaan, of niet waren te bereiken in het beton. Als een surveillant om wat voor reden dan ook geen contact kon krijgen met de meldkamer, dan kon de surveillant altijd nog contact opnemen via de intercom van een van de betaalkassa’s die door het hele winkelcentrum verspreid stonden opgesteld.

      De taak van de hondengeleider in de meldkamer was vooral cameratoezicht in het winkelgebied, parkeergaragebegeleiding en de wcdt assisteren bij eventuele ongeregeldheden. Bij calamiteiten en vechtpartijen in het winkelgebied of de Pg’s, ging de hondengeleider direct met zijn diensthond ter plaatse. Indien nodig hield de hondengeleider het publiek op afstand om de politie en GGD in de gelegenheid te stellen om hun werk te doen.

      Het overbrengen en transporteren van een arrestant uit het winkelgebied met de hond naar het SC, was een van de taken van de hondengeleider. Om daar ter plaatse de arrestant op te sluiten in de separeerruimte in afwachting van de gewaarschuwde politie om de arrestant over te kunnen dragen. Oogluikend werd de separeerruimte toegestaan door de Utrechtse politie, die niet altijd in staat

Скачать книгу