LITMIR.BIZ

Скачать книгу

kom. “Hier op die brief staan Blommie Kabouter en Levinia Heks, Blommeland.”

      “Wat sê die brief, Heksie?” vra Blommie en sit regop. Heksie skeur die brief oop en begin lees: “Lie … Liewe …” maar sy hou skielik op en trek haar punthoed oor haar oë soos sy altyd maak as sy skaam kry.

      “Wat makeer nou, Heksie?” vra Blommie.

      “Ek kan nie verder lees nie, Blommie, ek het ’n bietjie vergeet van lees,” sê Heksie onder haar hoed uit.

      “Maar jy het dan ons name op die brief gelees.”

      “Ja, maar ek weet van ons name. Hierdie letters in die brief is te snaaks,” sê Heksie skaam.

      “Toemaar, ek sal lees.” Blommie vat die brief en lees: “Liewe Heksie en Blommie, julle sal verheug wees om te hoor ek kom Vrydag vir julle kuier. Ek het vir julle ’n groot verrassing. Julle vriend, Karel Kat.”

      “Heksie, Karel kom kuier,” lag Blommie van pure blydskap.

      “Wat beteken ver … verheug, hè, Blommie?” vra Heksie.

      “Dit beteken ons sal bly wees, Heksie.”

      “En ons is bly, nè?” sê Heksie.

      “Ek wonder watse verrassing het hy vir ons,” sê Blommie.

      “Wat is ’n verrassing?” vra Heksie weer.

      “Ag man, Heksie, dit beteken hy gaan iets saambring waaroor ons bly gaan wees.”

      “O,” sê Heksie. “Wanneer kom hy nou weer?”

      “Hy sê Vrydag,” sê Blommie. En skielik sê hy: “Maar Heksie, dis vandag al Vrydag! Karel kom vandag!”

      “Haai, oe,” sê Heksie. “Dan moet ons dadelik op my besem spring en stasie toe ry.”

      “Ja,” sê Blommie. “En dit sal darem baie lelik wees as ons nie op die stasie is om Karel te groet nie. Kom, Heksie!”

      Hulle spring op Heksie se besem en vlieg vinnig stasie toe en is net betyds om te sien hoe die trein aankom. Een na die ander wa ry verby, maar hulle sien nie vir Karel Kat nie. Toe die trein stilstaan, begin die mense afklim. Naderhand is al die mense van die trein af en die trein ry weg.

      Toe begin Heksie huil. “Karel Kat het nooit gekom nie. Sien jy, ek het vir jou gesê niks gebeur ooit met ons nie.”

      “Toemaar, Heksie, kom ons gaan huis toe,” sê Blommie en sy hart is ook baie seer. “Miskien kom Karel op ’n ander Vrydag.”

      Blommie en Heksie is so hartseer, hulle klim nie eens op die besem nie.

      Hulle loop sommer huis toe en Heksie sleep die besem agter haar aan.

      Toe hulle naby Heksie se huis kom, gaan Heksie skielik staan. “Wat is dit nou, Heksie?” vra Blommie.

      “Bl … o … Blommie,” fluister Heksie bang. “Watse snaakse ding staan daar voor my huis? Ek dink dis ’n … ’n … gogga.”

      Blommie begin lag dat hy eintlik sy maag moet vashou.

      “En wat is miskien so snaaks?” vra Heksie vies. “Jy sal nie lag as daardie monster jou tone afbyt nie.”

      “Dis nie ’n monster nie, Heksie, dis ’n motor,” sê Blommie. “Jy weet mos hoe lyk ’n motor. Jy het baie gesien toe ons by die see was.”

      “Haai, ja,” sê Heksie en boor met haar toon in die grond omdat sy skaam is. “Ek het net ’n bietjie vergeet van ’n motor.”

      “Ek wonder wie se motor is dit, Heksie?”

      “Miskien het die koning besluit om vir my te kom kuier,” sê Heksie en trek haar swart jas mooi reg en steek haar neus in die lug.

      “Die koning se motor is baie groter,” sê Blommie. “Maar kom ons gaan kyk wie s’n dit is.”

      Hulle stap huis toe, en wie dink julle sit daar op die stoep vir hulle en wag? Karel Kat!

      “Karel!” sê Blommie.

      “Haai, Karel,” sê Heksie. “Hoe kan jy hier wees? Jy was dan nie op die stasie nie.”

      “Natuurlik was ek nie op die stasie nie,” lag Karel en gee sy snor ’n draai. “Maar gaan julle my dan nie groet nie?”

      “Hallo, Karel, ek is so bly om jou te sien,” sê Blommie.

      “Hallo, Karel, jy was nie op die stasie nie,” sê Heksie.

      “Nee, want ek het met my eie motor gekom,” sê Karel en trek sy rooi strikdassie reg.

      “Jóú motor?” vra Heksie en Blommie gelyk.

      “A ja a!” sê Karel. “Ek het mos gesê ek het ’n verrassing vir julle.”

      “Ek is baie verras, Karel,” sê Heksie. “Wanneer kan ons ’n bietjie in jou motorkar gaan ry, hè?”

      “Heksie, ’n mens vra nie sommerso nie,” sê Blommie vies.

      “Natuurlik kan sy vra,” sê Karel. “Ons gaan sommer nou ’n bietjie ry.”

      “Oe, wonderlik,” sê Blommie en klap hande.

      “Dan moet ek net eers gou my hare gaan kam,” sê Heksie en hardloop by die huis in. Na ’n lang ruk kom sy terug en haar hare hang nog net sulke toutjies onder haar hoed uit, maar aan die een toutjie het sy ’n strikkie vasgemaak. “Lyk ek darem goed so?” vra sy en rol haar oë.

      “Levinia, jy lyk pragtig,” sê Karel en hou sy poot uit om Heksie in die motor in te help.

      Toe almal in die motor sit, trek Karel weg dat die stof so staan.

      “Jy moet mooi stadig ry, hoor, Karel, sodat almal ons kan sien,” sê Heksie.

      “Goed, Levinia,” lag Karel en hy ry ’n bietjie stadiger.

      “Haai, maar die motor ry lekker, Karel,” sê Blommie.

      “A ja a,” sê Karel.

      Elke nou en dan roep Heksie “Joehoe!” en dan waai sy vir ’n kabouter wat in sy tuin werk of sommer net in die straat loop.

      So ry die drie al Blommeland se strate deur en toe terug na Heksie se huis. By die huis sê Karel: “Levinia, ek is darem nou dors. Ek het ver gery vandag, weet jy.”

      “Haai, ja, ek gaan nou dadelik vir ons tee maak. Kom sit julle twee hier by my in die kombuis.”

      Heksie maak vir hulle tee en Karel vertel hulle van sy motor. Toe hulle klaar tee gedrink het, sê Karel: “Ek is nou so vaak, ek gaan eers ’n bietjie rus. Vanaand kan ons weer in die motor ry.”

      “Ja, ek gaan ook rus,” sê Blommie.

      “Ek sal maar op die stoep gaan sit en kyk dat niemand die motor steel nie,” sê Heksie toe Blommie en Karel gaan rus.

      Dis al amper donker toe die twee eers wakker word. “Haai, die arme Levinia sit seker nog altyd op die stoep,” sê Karel en hy en Blommie gaan stoep toe. Maar wat sal hulle daar sien! Die motor én Heksie is weg.

      “Karel,” sê Blommie benoud, “dink jy ’n dief het die motor gesteel en vir Heksie ook?”

      “Ek weet nie, Blommie, maar ons moet hulle gaan soek. Nou dadelik!” Karel en Blommie begin soek. In elke straat in Blommeland soek hulle, maar hulle kry nie vir Heksie of die motor nie. Naderhand is dit so donker, hulle kan niks meer sien nie.

      Karel sug. “Ons moet maar huis toe gaan, Blommie. Ons kan môre verder soek.”

      “Sê nou Heksie het dalk seergekry?” huil Blommie.

      “Moenie daaraan dink nie, Blommie. Ons kan tog nou niks doen nie. Kom, môre sal ons weer

Скачать книгу