LITMIR.BIZ

      Liewe Heksie en Blommie sing in die straat

      Koning Rosekrans, die koning van Blommeland, het al sy kabouters bymekaargeroep. Almal sit op die groot grasperk voor sy paleis en wonder wat koning Rosekrans vir hulle wil sê. Hy laat hulle net roep as hy iets belangriks wil sê. Blommie en Heksie is ook daar. Hulle sit eenkant onder ’n groot ou wilgerboom.

      “Blommie, wat dink jy wil koning Rosebaard vir ons sê? Dink jy hy is kwaad oor iets?” vra Heksie.

      “Ag, waaroor sal hy kwaad wees?” vra Blommie. “Maar … e … hy sal kwaad wees as jy vir hom Rosebaard sê, Heksie. Onthou, sy naam is Rosekrans.”

      “Haai, ja, Blommie, ek het ’n bietjie vergeet. Jy weet, ek weet nie altyd van name nie.”

      Blommie wil nog iets sê, maar die koning staan al klaar op die grasperk tussen die kabouters. “Stilte!” roep hy. “Weet julle waarom ek julle hierheen laat kom het?”

      “Haai, nee, koning Rosedoring, hoe sal ons weet as jy … e … Koning nie sê nie!” sê Heksie.

      “Sjjt, Heksie,” maak Blommie haar stil.

      “Ja, maar die koning sê dan …”

      “Ja, ek wil sê waarom ek julle laat roep het,” sê die koning voor Heksie verder kan praat. “Blommeland moet ’n hospitaal kry.”

      “Haai, koning Roseboom, wat’s dit? Wat is ’n hos … hostipaal?” vra Heksie.

      Die kabouters lag en die koning ook. Maar hy sien Heksie trek haar hoed oor haar oë omdat sy skaam is en sê: “Heksie, dis ’n plek waarheen siek kabouters gaan om gesond te word.”

      “Ag, ek word sommer vanself by my eie huis gesond,” sê Heksie. “Ek drink net ’n bietjie kosteralie … e … kasterboomolie … oliekasterb …”

      “KASTEROLIE,” fluister Blommie en sy ore word bloedrooi toe die kabouters weer lag.

      “Stilte!” sê koning Rosekrans met ’n kwaai stem. “Ja, Heksie, maar kasterolie kan nie ál die siektes gesond maak nie. Partykeer is die kabouters baie siek en dan moet hulle ’n plek hê waar hulle in ’n mooi wit bed kan lê en waar verpleegsters en dokters na hulle kan kyk.”

      “Ek wil ’n verpleegster word!” sê Heksie opgewonde. “Dan lê ek in ’n mooi wit bed en dan …”

      “LEVINIA HEKS, SAL JY NOU STILBLY? EK WIL KLAAR PRAAT!” raas die koning. Hy is nou baie kwaad.

      “Ekskuus, koning Roseboom,” sê Heksie en laat haar kop sak.

      “Toemaar, moenie huil nie,” sê die koning. “Jy kan ’n verpleegster word as jy wil, maar ons het nog nie eens ’n hospitaal nie. En Heksie, dis die siek kabouters wat in die beddens lê, nie die verpleegsters nie. Hulle moet die siek kabouters oppas.”

      “O,” sê Heksie.

      “Nou ja, om so ’n hospitaal te bou, moet ons geld hê en julle, die kabouters van Blommeland, moet help om die geld bymekaar te maak.”

      “Haai, maar dit sal darem moeilik wees, Koning,” sê Blommie. “Waar gaan ons die geld kry?”

      “Daaraan moet julle self dink,” sê koning Rosekrans. “Maar elkeen moet geld bring vir die hospitaal en die een wat die meeste bring, kry ’n prys. Ons sal later sê wat dit is. Oor veertien dae moet julle weer hier na my paleis toe kom en dan wil ek sien hoeveel geld ons bymekaargemaak het vir die hospitaal.”

      Die koning gee niemand kans om verder te praat nie. Hy loop terug by sy paleis in en maak die deur toe.

      Dié aand sit Blommie en Heksie op haar stoep en wonder wat hulle kan doen om geld te kry.

      “Wat dink jy gaan die ander kabouters maak, hè, Blommie?” vra Heksie.

      “Ek weet nie,” sug Blommie. “Party het gesê hulle gaan blomme verkoop en ander gaan in die mense se tuine bossies uittrek en ek weet nie wat nog nie. Ek wens ek het geweet wat ons gaan doen.” Blommie gee weer ’n lang sug.

      “Ek weet!” skreeu Heksie skielik so hard dat Blommie byna van sy stoel afval.

      “Wat, Heksie?” vra hy toe hy klaar geskrik het.

      “Kom ons vat ’n blikkie en gaan staan op ’n straathoek in die stad en dan hou ons die blikkie dat mense geld daarin gooi. En dan sê ons: GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL! GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL! Toe, Blommie, laas toe ons by Karel Kat in die stad gekuier het, het ek gesien mense doen dit.”

      “Haai, dis nogal ’n goeie plan, Heksie,” sê Blommie en klap hande, so bly is hy. “Jy’s darem maar slim, weet jy?”

      “Ag, nie eintlik nie,” sê Heksie skaam, maar sy dink ook sy is slim.

      Sommer die volgende oggend vat Heksie en Blommie ’n blikkie en gaan stad toe. Op ’n straathoek, waar baie mense verbyloop, gaan hulle staan. Heksie gooi vyf sent in die blikkie en begin dit rondskud sodat dit ’n lekker harde geraas maak. Sy en Blommie roep saam: “GELD VIR BLOMMELAND SE KABOUTERHOSPITAAL!”

      ’n Vrou gaan staan by hulle en gooi vyf rand in.

      “Dankie, mevrou Antie,” sê Heksie.

      “Hoekom sê jy so, Heksie?” vra Blommie. “Jy moet sê: ‘Dankie, Mevrou’, of ‘Dankie, Tannie’, nie al twee nie.”

      “Party mense hou daarvan as jy Mevrou sê en ander hou daarvan as jy Antie sê, nou sê ek maar al twee,” sê Heksie. Nog iemand gooi vyf rand in, maar toe staan hulle lank sonder dat iemand geld in die blikkie gooi.

      Blommie is naderhand moedeloos. “Ons sal nooit genoeg geld kry nie, Heksie. Die koning sal baie kwaad wees as ons net vyf rand bring. Jy kan nie eens ’n baksteen daarmee koop nie.”

      “Wat wil ons met ’n baksteen maak?” vra Heksie.

      “Jy bou mos huise en goed met bakstene.”

      “Wat wil ons bou?” vra Heksie.

      “Ons wil ’n hospitaal bou, Heksie. Hoe kan jy nog vra?”

      “O ja, ek het nou net gewonder waarom ons hier staan,” sê Heksie. “Ek het ’n bietjie vergeet van die hospitaal. Maar ons het te min geld, hè, Blommie?”

      “Ja,” sug Blommie.

      Heksie krap haar kop en sê skielik hard, soos sy altyd maak as sy ’n plan kry. “Ek weet, Blommie, kom ons sing! Dan gooi die mense geld in ons blikkie omdat dit vir hulle mooi is.”

      “Ons kan mos nie mooi sing nie, Heksie,” sê Blommie.

      “Sies,

Скачать книгу