Versamelde poësie - D.J. Opperman

Скачать книгу

die dassie huil onder die daeraad

      het ek verskrik die skuiling by die kruis verlaat,

      terug na U, o God, wat onvermoeid tot selfvolmaking

      deur gestaltes van die aarde wring,

      deur die geslote sluimer van die ysterklip, die tas

      in trae ranke van die wildedruif, die slu-gekaste

      oë van die mamba; terug om in alleengeveg

      volgens my sterkte U verlossing te besleg.

      Toe die dassie huil moes ek Sy kruis verlaat

      want teenoor U was dit my lang verraad.

      In die landskap

      Ek het vanmiddag in ’n halwe droom

      gevoel in oop velde warm gras,

      asof die stam van die maroelaboom

      tog êrens in my lyf gewortel was,

      asof sy takke en sy blare uit

      vervloeide grense van my liggaam kom:

      ek was die velde, kranse, elke kruid,

      die wolke en die boom wat drup met gom.

      Hoe heerlik is dit nie om God te wees

      met my gedagtes wat die wolke is;

      die berge, bome en die gras my vlees

      en elke neergetrekte bok my lis;

      hoe heerlik as my talle stemmings styg

      tot winde wat die takke snags uiteen

      verskeur maar in die gryse oggend swyg

      onder die drup van blare in die reën.

      Hy leef alleen wat saam met God kan droom,

      die wolk-wit visioene wat Hy het,

      aanvoel bo wind en windvernielde boom

      en onverskillighede van die wet

      waar Hy verdeeld saam met die visse gaan

      en met die blou visvanger langs die stroom,

      want in verdeling en die pyn bestaan

      Sy worsteling na ’n volmaakter droom.

      Water-engel

      Uit ’n afgestorwe wêreld duur

      boomvarings en die see wat slaat

      teen rotse in jou klare liggaam,

      soos ’n sprietjie mos gevange in deursigtige agaat.

      Jy is die water in die lyf se ope put

      waarin die nesvoël en die geel seringetros

      en alles aards tot trilling in jou stort

      en langsaam opgelos jou helder gestalte word;

      so bestendig jy bokant die eerste skepping

      grootser en wisselend in eie hemele,

      die palmtakke van die nag

      wat uit dun skedes van die skemering

      geel trosse sterre oopsprei oor die see

      met ver die wit magnolia van die maan.

      Vincent van Gogh

      Jy het as ’n miskende

      heilige vergeefs geveg teen die ellende

      en die onreg in die krotte van die myn,

      in agterbuurtes en op landerye; slegs die pyn

      en skriklike stryd van God

      leer ken, wat mens en boom verknot

      in Sy kramptrekke; maar eers toe jy die koringgerwe

      in aanbidding van die son kon verwe,

      boere, wasvrouens en gepynigde gesigte,

      die kantelende landskap in die snelle ligte

      geel en groen en blou – alles met koorsige gevlek

      tot branding van die skone kon verwek,

      toe is Sy hartstog eers in jou volbring

      soos groen sipresse tot ’n vlam verwring.

      William Blake

      Hy het verontrus in laat

      nagte deur Londen se strate

      rondgedwaal, en is vereensaam van die mens

      teruggedryf tot by die grens

      waar hy gesels met blom en dier en gees,

      maar weet dat God in iedereen moet wees

      met eienskappe ingeperk

      teenstrydiglik in tand en vlerk,

      in wurm en die roos, die lam, die tier;

      dat Hy die hartstog is, maar ook die vuur

      wat alles lok tot daardie gulde gang

      waarna die moeë sonneblom verlang.

      Dagboek

      DRANG

      Ek weet as maanlig oor moerasse skyn

      dan wil die aandblom bo die turf verskyn

      in skoner lug; ’n inherente wil

      tot styg bring al die bitterheid en pyn.

      RYKDOM

      Wat baat die volle skure, troppe vee,

      die malse somergras, my krag bestee

      aan die gekapte klip as ek ook nie

      my ganse self aan iemand anders gee?

      REIS

      Bedags reis ons tesaam in vrolikheid

      op groot, bruin hingste na die ewigheid,

      maar snags moet elkeen droef-alleen kampeer

      onder die wit tent van sy eensaamheid.

      BESKAWING

      Snags gevange tussen valse mure

      kom ’n oerverlange na die vure

      waar die heidene hul trommels slaan

      en dans deur middernagtelike ure.

      TYD

      Die nagte het die somerlig wat skyn

      in druiwekorrels, met swart voete fyn

      getrap, maar nou uit donker kelders kom

      die saamgedronge lig in kelkies wyn.

      KUNSTENAARS

      Ons is die taaie en die stil-bedaarde

      adel van die akker wat die aarde

      skoner skoffel; kluite, dade fyner slaan

      en enkel dinge eis van hoë waarde.

      FONTEINE

      Om die fonteine saans wil ons die taal

      van sterre en ’n groter doel bepaal;

      ons wil ’n helder visioen eers hê

      voordat ons môreoggend weer opsaal.

Скачать книгу