ТОП просматриваемых книг сайта:
Saartjie Omnibus 4. Bettie Naudé
Читать онлайн.Название Saartjie Omnibus 4
Год выпуска 0
isbn 9780798170383
Автор произведения Bettie Naudé
Жанр Учебная литература
Серия Saartjie Omnibus
Издательство Ingram
Galpil kry nie kans om klaar te praat nie. Al die kinders skree hom gelyktydig dood en vra of hy dan bang is.
“Jy’t gesê as Saartjie iets in die spookhuis gaan neersit, sal jy dit gaan haal,” sê Lina. “So, nou moet jy gaan!”
Almal dring daarop aan. Daar is geen uitkomkans vir Galpil nie. Hy besef hy sal nooit die skande oorleef as hy nie gaan nie. Almal gaan sê hy is ’n papbroek.
“Orraait,” sê hy vir die klomp barbare om hom, “ek sal gaan. Ek sê mos maar net dit lyk vir my onnodig, maar ek sal gaan!”
“Nou toe, begin dan loop,” sê Lina vermakerig. “Jy staan net hier.”
Die meisies is almal in hul noppies. Saartjie het weer eens bewys ’n meisie kan doen wat ’n seun nie kan nie.
Die seuns is bek-af. Galpil lyk maar baie skrikkerig, en hulle kan hom ook nie kwalik neem nie. Soos wat Apie en Bennie fluisterend besluit – ná wat Saartjie vertel het, sal ’n honderd osse hulle nie nou daar na die spookhuis toe sleep nie.
“Wanneer gaan jy, Galpil?” vra Saartjie glimlaggend.
“Ek bespied eers die wêreld,” antwoord Galpil en kyk aandagtig na die huis tussen die bome.
“Dit help nie om die plek hiervandaan te bekyk nie,” sê Lina. “Jy sal niks sien nie. Die spook is vanaand binne-in die huis en nie buite nie!”
“Moenie met my lol nie,” brom Galpil. “Ek’s nie ’n perd wat ’n lollery kan vat nie!”
Ten spyte van die feit dat Saartjie haar altyd vererg as Galpil van “ou perd” of “pêrre” praat, voel sy nou tóg effens jammer vir hom. Hy gaan vanaand baie groot skrik! Maar hy wil mos altyd so grootpraat. Dalk sal hy ’n les leer wat hy nie gou gaan vergeet nie.
Sy glimlag vriendelik en sê dan vir hom: “Jy weet, Galpil, jy moet net nie bang wees vir spoke nie.”
Almal luister aandagtig. Dis mos Saartjie wat nou praat en sy is ’n deskundige op die gebied van spoke!
“Jy moet die spook net vas in die oë kyk,” gee sy raad, “en met jou vinger na hom wys en streng sê: ‘Voertsek! Weg is jy!’ Dan sal jy sien hoe gee hy pad.”
“Dankie, Saartjie,” sê Galpil gedwee. Hy draai met ’n swaar sug om en stap traag deur die maanverligte veld in die rigting van die spookhuis.
Die klomp kinders sit weer op die bultjie. Hulle kan nie wag om te sien wat gaan gebeur nie. Die meisies is seker Galpil sal nie die moed hê om vir die spook daar op die trap te sê hy moet voertsek, en dan ook nog Saartjie se sakdoek met sy knipmes in te gaan haal nie.
Die seuns voel ook soos die meisies, maar hoop nogtans hulle is verkeerd. Miskien verbaas Galpil hulle almal. Miskien sit hy die spook op sy plek en kom terug met die sakdoek en die mes. Dan sal hy hul held wees! Dan is die seuns se reputasie gered!
Galpil stap traag van die groep af weg. Maar dan begin hy skielik vinniger stap, want hoe gouer hierdie affêre verby is, hoe beter.
Naby die huis stap hy egter weer stadiger.
Galpil is nou by die agterdeur. Hy loer eers in, maar kan niks sien nie.
By die trap agter ’n deur wat na die eetkamer lei, staan oom Tom. Hy het ’n wit laken oor sy skouers en hou ’n swaar ketting waarvan die grootste gedeelte op die vloer lê in sy hand vas. Hy sien die seun wat so versigtig inloer dofweg deur die gleufie in die deur.
Oom Tom glimlag. Hy wil die kêreltjie nie graag skrikmaak nie, maar hy het Saartjie belowe om dit te doen. Buitendien, hy moet die seun hier wegkry, anders gaan vertel hy die hele Lynnekom van hulle, en dan is daar groot moeilikheid.
Die oom besluit om Galpil nie te erg skrik te maak nie. Hy weet natuurlik nie hoe bang Galpil reeds is as gevolg van Saartjie se storie nie!
Galpil kom gebukkend, voetjiie vir voetjie, by die kombuis in en mik met die gang af.
Hy stap tot by die trap en kyk dan op. Sy hart klop woes. Hy kan niks sien nie, maar dis op hierdie trap waar die spook Saartjie wou voorkeer. Galpil kyk lank na die trap, maar daar is niks wat vir hom na ’n witterige ding lyk nie.
Hy skraap al sy moed bymekaar. Hy gaan nou vinnig by die trap op hardloop. Maar juis op hierdie oomblik besluit oom Tom hy het nou lank genoeg gewag. Hy moet iets doen.
Galpil se voet raak net mooi aan die eerste trap, toe skud die oom die ketting. Dit maak ’n grillerige geluid in die stil huis. Galpil swaai verskrik om en skree hees: “Wassit? Wassit?” Hy het die spook nog die hele tyd voor hom op die trap verwag en nou klink dit of die ding hier reg agter hom is! Dit is weer stil.
Galpil hoor net sy eie vinnige asemhaling. Sy rug is nou na die trap gedraai en sy oë is skrefies soos hy na al die hoeke in die sitkamer loer.
Oom Tom glimlag en sit die laken wat oor sy skouers hang oor sy kop sodat net sy oë deur die twee gaatjies daarin kan sien. Dan kom hy agter die deur uit en gaan staan in die vertrek.
Toe die oom beweeg, rinkel die ketting. Galpil bespied die sitkamer vir die soveelste keer toe hy die ketting hoor. Sy oë peul amper uit sy kop. Daar staan ’n wit ding voor hom. Dis die spook!
“He … he …” Galpil klink soos iemand wat tegelyk lag en huil. “He … he … he …” sê hy aanhoudend en retireer met sy arms voor hom uitgestrek. Die spook kom stadig vorentoe. Hy maak nie ’n geluid nie. Jy hoor net die geluid van die slepende ketting.
Galpil is boeglam geskrik. “St- … st- … staan stil!” sê hy met ’n klein stemmetjie.
Oom Tom glimlag en gaan staan. Hy wens die seun wil nou weghardloop. Hy wil hom mos nie te erg bang maak nie.
Toe Galpil sien die spook gaan staan, kry hy weer effens moed. Hy wys met sy vinger na die ding soos Saartjie gesê het hy moet doen. Nie net sy vinger nie, maar sy hele hand en arm skud behoorlik soos wat Galpil bewe.
Dan sê hy met ’n stem wat niks meer as ’n blote piepgeluid is nie, al het hy gehoop dit sal sterk en kwaai uitkom: “Voertsek! Weg is jy!”
Volgens Saartjie moes die spook nou padgegee het, maar dit gebeur nie. Inteendeel, die spook kom al nader en nader …
Galpil skree nog een keer “Voertsek!” terwyl hy vinnig retireer. Hierdie geskree help ook nie. Die spook kom nog steeds nader. Galpil los ’n bloedstollende gil en dan swaai hy om en nael. Hy het nog nooit in sy lewe so vinnig gehardloop nie!
Die kinders op die bultjie vlieg om. Hulle het die gil gehoor. Dan sien hulle vir Galpil aangehardloop kom asof daar baie meer as net sewe duiwels agter hom aan is. Hierdie keer wag hulle nie eers om te sien of daar iets wits agter Galpil aangesweef kom nie. Hulle spring dadelik verwilderd op en laat spaander!
Die enigste een wat nie hardloop nie is Saartjie. Sy loop net en lag dat die trane eintlik so uit haar oë rol. Oom Tom het sy werk baie goed gedoen.
Sy skree vir die klomp om nie laf te wees en soos wilde goed te hardloop nie. Sy is mos by hulle en sy ken spoke! Sy weet hoe om met die goed te werk. Maar niemand hoor haar eers nie. Almal hardloop net vir die vale!
Galpil kom soos die wind verby Saartjie en skree: “Spook! Hol, ou perd, hol! Die spook is agter my!”
Die kinders nael vinnig, maar Galpil vlieg met só ’n vaart verby hulle dat dit lyk of hulle stilstaan! Saartjie stap kopskuddend na Lina se huis toe. Daar is seker niks in die wêreld wat Galpil daarvan sal laat afsien om ’n ieder en ’n elk “ou perd” of “pêrre” te noem nie.
By die huis vertel Galpil uitasem wat gebeur het. Saartjie is dik van die lag. Sy weet mos wat regtig gebeur het. Oom Tom het die seun net so ’n bietjie