LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hulle twee nael!

      Saartjie loop en wonder wat van die moderne jeug gaan word. Sy vertel hulle van haar drome en hulle dink sy praat nonsens! Hulle het absoluut geen verbeelding nie. Dís die moeilikheid met vandag se jong kinders.

      Sy het pas tot hierdie filosofiese gevolgtrekking gekom, toe Apie skielik afbuk. Hy klap Saartjie se een been vas teen die ander een en sy struikel. Gelukkig val sy nie heeltemal nie. Maar dan besluit Bennie hy moet ook hand bysit en gee haar ’n stamp – en daar lê Saartjie op die sypaadjie!

      Die twee seuns lag lekker soos wat hulle weghardloop.

      Apie gil oor sy skouer: “Buig en waai nou vir die mense!”

      Bennie skree: “En moenie van die president vergeet nie!”

      Saartjie sit plat op die sypaadjie. Haar oë vlam. Sy is woedend kwaad. Sy byt op haar onderlip en vee met die agterkant van haar hand die krul van haar voorkop af weg.

      “Wag maar,” sê sy sag, “hiervoor gaan julle boet!”

      Saartjie kom kreunend regop. Sy het deksels hard geval. Sy begin haar net afstof toe sy Muggie se piepstemmetjie hoor. “Wat het met jou gebeur?”

      “Ek het geval.”

      “Hoekom?” wil Muggie weet.

      “Omdat daai twee my gepootjie en omgestamp het. Maar hulle gaan nog jammer wees hieroor!”

      “Maar hoekom het hulle dit gedoen?”

      Saartjie is nie lus vir Muggie se gekarring nie.

      “Sommer,” sê sy kortaf.

      “Hoekom sommer?”

      “Sommer sommer. Waar’s Anna?”

      “Sy sit hier in die tuin en lees.”

      Muggie staan oor die heining met Saartjie en praat. Die gepootjiery het reg voor Anna-hulle se huis gebeur.

      Saartjie loop effens mank na die hekkie toe. Sy stap reguit na die groot boom in die tuin waar Anna altyd sit.

      “Haai,” sê Anna toe sy haar vriendin gewaar.

      “Haai jouself,” groet Saartjie terug en kom kreunend langs haar op die tuinbank sit.

      “Wat makeer?” vra Anna. “Jy klink soos ’n ou mens van tagtig.”

      “Ek het geval – hard geval – maar ons sal sien wat ons sal sien!”

      Saartjie vertel vir Anna hoe Apie haar gepootjie en Bennie haar omgestamp het. Anna se oë vlam nou ook kwaai.

      “Jy weet,” sê sy, “ek dink dis tyd dat ons daai twee ’n les leer!”

      “Ja, en ’n goeie een daarby. Maar wat kan ons doen? Dit moet ’n les wees wat hulle nooit in hul lewe weer sal vergeet nie. Hulle is deesdae glad te astrant.”

      Anna kyk na die speurroman in haar hand. Skielik straal haar gesig van vreugde.

      “Ek het ’n plan!” sê sy opgewonde. “Dis iets wat ek hier in die boek gelees het. Ek sê vir jou, Apie en Bennie gaan só skrik en later só bang wees dat hulle enigiets sal belowe om los te kom. Hulle sal hierna heeltemal uit ons pad bly en nie gou weer vir ons probleme gee nie!”

      Anna verduidelik opgewonde wat haar plan is. Saartjie luister aandagtig. Toe Anna klaar is, glimlag Saartjie breed en haar oë vonkel. Sy dink dis ’n uitstekende plan en dit sal definitief help om die twee knapies goed op hul plek te sit.

      “Ons moet net ’n klomp meisies bymekaar kry,” sê Saartjie. “Dan sit ons vir ’n lang tyd net so in ’n kring om hulle sonder om ’n enkele woord te praat. Ons moet net so kyk … en kyk … en kyk … en kyk …”

      Saartjie grinnik al klaar by die gedagte daaraan.

      “En dan kom die verhoor en ons sluit hulle toe,” sê Anna met groot genot.

      “Miskien is hulle teen daardie tyd al só bang dat dit nie eers nodig sal wees om daarmee aan te gaan nie,” sê Saartjie.

      Hierdie toesluitery bekommer haar so effens. Sê nou net daar gaan iets verkeerd en die twee outjies word siek of histeries? Gonna! Sy wil liewer nie eers aan so iets dink nie! Haar ma sal haar beslis afslag. Maar Saartjie hou van die bangmaak-gedeelte van die plan – dis nou propperlies bangmaak, soos Apie sal sê.

      Die plan wat Anna uit die boek gekry het, is baie eenvoudig. Hulle meisies vang vir Apie en Bennie en dan – om hulle eers sag te maak – sluit hulle die twee outjies in die waenhuis daar eenkant in die groot tuin toe. Niemand sal hulle hoor as hulle daar skree nie. Intussen gaan die meisies tennis speel en dan kom hulle so teen vyfuur terug en gaan by die waenhuis in.

      Anna sê dit is baie grillerig in die waenhuis. Dan laat staan hulle vir Apie en Bennie wat hopelik teen hierdie tyd al baie bang sal wees elkeen op ’n kissie. Die kissie moet só staan dat die sonlig deur die venstertjie net mooi op die twee seuns se gesigte val. Dan sit die meisies in die skaduwee en staar stip na die twee gevangenes. Hulle praat nie – hulle staar net.

      Volgens Anna – en Saartjie glo dit heeltemal, want sy ken mos vir Apie en Bennie – sal hierdie starende oë later só op die seuns se senuwees werk dat hulle al banger en banger sal word en al meer en meer sal wonder wat met hulle gaan gebeur.

      As dit later lyk of hulle wil begin huil, sal Saartjie begin praat – en dan moet sy die troefkaart speel. Sy moet die seuns in ’n hol stem meedeel dat hulle skuldig bevind is en toegesluit gaan word. En niemand sal hulle ooit weer sien nie.

      Nou moet Saartjie-hulle vir Apie en Bennie vasbind en maak of hulle uit die waenhuis stap en dit van buite af toesluit. Intussen gaan dit vir die seuns voel of hulle stoksielalleen in die waenhuis in, terwyl al die meisies vir hulle sit en kyk.

      “Dis miskien baie drasties, maar die twee moet vroeër of later ’n les geleer word,” sê Saartjie. “Hulle soek aanhoudend moeilikheid.”

      “Dis dalk drasties, maar dis glad nie gevaarlik nie,” stel Anna haar gerus.

      Die twee meisies bespreek die plan nou volledig. Die Drie Muskiete sal kom, en ook Gail Smith – en dan sal hulle nog ’n paar ander meisies ook kry. Hulle moet altesaam omtrent tien wees. Nie net omdat tien paar starende oë vir Apie en Bennie nog banger sal maak nie, maar omdat hulle tien meisies gaan nodig hê om die twee vabonde te vang.

      “Dit sal maklik wees om tien meisies te kry,” sê Anna. “Almal is moeg vir daai twee se getergery. Hulle hou nooit op om ons uit te koggel nie.”

      Die twee seuns gaan elke middag in die modderige rivier net buite Lynnekom swem. Die meisies besluit dit sal die beste plek wees om hulle te vang.

      Saartjie is uiteindelik by Anna weg. Sy stap fluit-fluit terug na die Baumanns se huis toe. Sy is in haar skik. Môre gaan Apie en Bennie ’n les geleer word – een wat hulle nie gou sal vergeet nie!

      Op die sypaadjie naby hul tuinhekkie gaan staan Saartjie stil. Sy kyk na die betonplaveisel en sug omdat sy nou weer moet begin spring. Saartjie dink daaraan dat hierdie simpel gespringery nie nodig sou gewees het as sy ’n fiets gehad het nie. Sy kon dan mos maar net met haar fiets oor die betonblokke gejaag het.

      Saartjie wens deesdae al meer sy het ’n fiets gehad. Lina het een en daar is ’n kans dat Anna ook een gaan kry, so dan moet sý wat Saartjie is mos ook een hê. Dink net hoeveel meer dinge sal sy en haar vriendinne dan kan doen, want hulle sal alles mos baie vinniger kan doen! Saartjie het al baie geskimp en ’n keer of wat selfs reguit gevra ook, maar haar ouers wil nie byt nie.

      Haar ma wys elke keer speels vir Saartjie haar grys hare en vra of haar dogter wil hê sy moet nog méér daarvan kry. Dit is volgens Martha Baumann wat sal gebeur as sy weet haar rabbedoe-meisiekind baljaar op ’n fiets rond. Sy sal haar doodbekommer. Saartjie dink haar ma oordryf. Sy is mos nie meer ’n babatjie nie!

      Saartjie sug. Sy het nog nie ’n fiets nie,

Скачать книгу