LITMIR.BIZ

Скачать книгу

gees – of selfs meer as een! – rond? Dan is dit natuurlik ’n heel ander saak!

      Saartjie stap uit die skaduwee in die sonlig na die huis toe. Sy gaan nou ondersoek instel sodat sy vanaand presies weet hoe sy moet loop en waar om die sakdoek wat Galpil moet gaan haal neer te sit.

      Sy stoot die agterdeur wat feitlik nog net ’n paar repies hout is oop en gaan staan in die deur. Sy staar na die skemerte daarbinne en stap dan by die kombuis in. Dis of daar ’n koue klammigheid oor alles hang.

      Saartjie se hart klop vinniger.

      Sy stap deur die kombuis en dan met ’n gang af na die sitkamer toe. Sy is sommer vies vir haarself dat haar hart so bokspring. Hier is mos nie spoke nie – in elk geval nie helder oordag nie!

      In die sitkamer is daar ’n trap wat lei na die boonste verdieping waar die slaapkamers is. Saartjie gaan staan by die voet van die trap. Sy hoor ’n sagte geritsel. Sy byt bang op haar onderlip. Haar hartklop klink nou soos hamerslae in haar ore. Haar oë is groot gerek. Wat maak daardie geluid? Spoke loop mos nie bedags rond nie …

      Skielik glimlag Saartjie. Daar het ’n sagte windjie begin waai en sy besef dis dít wat die repies geskeurde muurpapier so laat ritsel.

      “Ai, dat ek nou so vir koue pampoen skrik,” sê sy hardop vir haarself en vee met die agterkant van haar hand die krul van haar voorkop af weg.

      Saartjie loop op haar tone by die trap op. Sy weet self nie hoekom sy juis saggies moet loop nie, maar nou ja, ’n mens weet nooit nie …

      Toe sy al ’n paar trappe op is, gaan staan sy stil. Dís nou ’n goeie plan, dink sy. Sy sal haar sakdoek in een van die boonste kamers gaan neersit en dan vanaand …

      Saartjie glimlag van oor tot oor. “Mooi dink,” praat sy weer hardop met haarself. Haar voorkop is eintlik op ’n plooi getrek soos wat sy konsentreer.

      Sy sal haar sakdoek in een van die kamers op die vloer gaan neersit. Dan vat sy vanaand ’n sakdoek wat net soos dié een lyk wat sy nou hier by haar het en wys dit vir al die kinders daar by Lina-hulle se huis. Dan stap sy hier na die spookhuis toe en wag ’n rukkie sonder om in te gaan. Dan kom sy terug en vertel vir almal hoe sy by die huis in en met die trap op is en die sakdoek toe in die kamer op die vloer neergesit het. Dan moet Galpil die sakdoek gaan haal – en hy sal natuurlik by die huis moet ingaan.

      Saartjie glimlag tevrede. Dit is nogal ’n oulike plan, maar dan skud sy onwillekeurig haar kop en dink dat dit darem nie regverdig sal wees nie. Sy sal dit nooit oor haar hart kan kry om te jok nie – en dit sal nie eens ’n noodleuentjie wees nie. Nee, sy kan dit nie doen nie.

      En nog iets, dink Saartjie, ek is seker die klomp barbare wat so graag bloedstollende gille wil hoor, sal die sakdoek op een of ander manier merk sodat hulle seker kan wees dit is dieselfde een.

      Saartjie besluit haar goeie plan is nie regtig so goed nie. Sy sal maar net eenvoudig vanaand by die huis moet inkom en die sakdoek in een van die slaapkamers gaan neersit. Dit sal maklik wees, want sy wat Saartjie Baumann is, glo mos nie aan sulke goed soos spoke nie.

      Sy loop verder met die trap op. Kraak-kraak, maak haar voetstappe op die ou houttrap. Dit klink amper soos kreungeluide. Wanneer sy stilstaan, is die gekreun gelukkig darem ook stil.

      Saartjie is amper op die boonste trap wanneer sy skielik botstil gaan staan. Sy hoor iets – en dit is beslis iets vreemds! Dis nie net die geritsel van die muurpapier of die trap se gekraak nie …

      Haar hart bons weer geweldig. Dit voel amper of dit uit haar keel gaan spring. Met haar kop effens skuins luister sy aandagtig. Sy hoor stemme! Dit is mense wat saggies praat. Praat geeste uit die doderyk dan met mekaar? Saartjie vee met die agterkant van haar hand die klein sweetdruppeltjies van haar voorkop af. Sy wil net by die trap afhardloop toe sy ’n manstem duidelik hoor sê: “Môre is ons weg hier, vroutjie.”

      Saartjie byt verward op haar onderlip. Sy draai haar kop nou nog skuinser soos wat sy luister, maar sy hoor nie weer iets nie. Alles is doodstil.

      Praat spoke sowaar Afrikaans? En waarheen gaan hulle môre weg?

      Allerhande gedagtes flits deur Saartjie se brein. Daardie stem klink vir haar glad nie soos ’n spookstem nie – dis nie eens hol of swaar nie. Dis net ’n ou man se krakerige stem.

      Saartjie se oë is groot en haar ore gespits. Sy hoor nou ’n temerige vrouestem: “Ja, ou man, ek sal bly wees om hier weg te kom.”

      Dis mense wat daar praat! Saartjie is oortuig daarvan. As dit spoke was, sou sy beslis nou vir die vale genael het, maar dis nie spoke nie.

      Sy besluit om ondersoek in te stel. Die mense kan haar mos nie opeet nie. Dit klink vir haar na ’n ou man en vrou – en sy wat Saartjie is, het mos net soveel reg as hulle om in hierdie verwaarloosde huis te wees.

      Voetjie vir voetjie stap Saartjie by die trap op. Die boonste trap is egter al só verrot dat die planke met ’n harde gekraak breek toe Saartjie haar voet daarop neersit. Haar voet glip skoon deur die hout.

      “Gonna!” sê Saartjie hardop. Haar pet het afgegly en hang nou oor haar oë. Voor sy van haar verbasing kan herstel en haar voet kan uitkry, word ’n deur voor haar oopgeruk en daar staan ’n bejaarde man en vrou voor haar. Hulle kyk kwaai na haar.

      “Wie’s jy?!” bulder die man.

      Saartjie kyk op. Sy kan niks sien nie. Sy pluk haar pet af en kyk na die kwaai oumense. Haar een been is gebuig onder haar en die ander een sit in die trap vas.

      “Middag, Oom! Middag, Tannie!” Saartjie grinnik verleë. “Ek het bietjie vasgeval …” Saartjie sluk-sluk. Haar oë is pierings.

      “Wat soek jy hier?” Die oubaas se wenkbroue is twee yslike vraagtekens.

      Met ’n soet glimlaggie kyk Saartjie op na hom. Hulle is gelukkig darem nie twee spoke nie!

      “Ek het sommer net hier ingekom om rond te kyk, Oom,” sê sy vriendelik, “en toe het ek geval, Oom weet.”

      “Die arme meisie het miskien seergekry,” sê die gesette vrou en sy waggel nader om Saartjie te kom help.

      Die oom kom nou ook nader. Hy sit sy hande versigtig onder Saartjie se arms en help haar op terwyl die tannie Saartjie se been uit die gat trek.

      Saartjie staan op en trap op die been.

      “Het jy seergekry?” vra die tannie besorg.

      “Nee, Tannie, ek het net so ’n bietjie geskrik toe die trap breek.”

      Saartjie staan effens agter die tannie, weg van die oom wat haar so kwaai aangekyk het. Sy wil buite trefafstand bly. Netnou gee hy haar sommer ’n oorveeg!

      Die oom en tannie kyk na mekaar. Sy lyk bekommerd. Hy lyk vies.

      “Wat’s jou naam?” bulder die oubaas.

      “Saartjie, Oom … Saartjie Baumann.”

      “Woon jy hier op Lynnekom?”

      “Ja, Oom.”

      Saartjie voel nou nie meer so skrikkerig nie. Die tannie is baie vriendelik en die oom lyk nou skielik ook nie meer so kwaai nie. Saartjie besef die oumense het seker net so groot soos sy geskrik toe hulle die lawaai hoor.

      Die tannie kyk vraend na haar man. Dit is of sy wil sê: “Wat gaan ons doen?”

      Die lang, skraal man staan ’n oomblik en dan sê hy vir Saartjie: “Kom saam met ons.”

      Saartjie stap saam. Sy is nou glad nie meer bang nie. Sy ken mos mense. Sy weet sommer dis twee goeie ou mense hierdie. Hulle sal haar nie kwaad aandoen nie. Sy is oortuig daarvan. Sy wonder net wat hulle hier in die spookhuis doen.

      Hulle gaan in by die kamer waaruit die twee oumense so skielik verskyn het toe hulle die lawaai en die harde “Gonna!” gehoor het.

      In die hoek is ’n matras met beddegoed op. Verder is

Скачать книгу