LITMIR.BIZ

Скачать книгу

natuurlik saamgaan. Ons het mos nie gesê jy kan nie …”

      “Hoekom het julle dan so agter die heining weggekruip?” wil Muggie weet. “Ek het julle gesien. Ek het al met die ander kant langs in die tuin geloop. Julle koppe het tog uitgesteek, wê!”

      Saartjie en Anna kyk verbaas na mekaar en bars dan uit van die lag. Dit moes vreeslik snaaks gelyk het: Hulle twee wat aan die een kant van die heining suutjies sluip terwyl Muggie aan die ander kant net so suutjies saamsluip en hulle dophou!

      Saartjie en Anna stap vinnig na Lina toe. Muggie draf geselsend saam. Die twee ouer meisie neem egter nie veel notisie van haar nie.

      Lina Rens woon in die laaste huis in Lynnekom. Langs die Rense se erf is daar ’n oop stuk veld en net ’n entjie verder staan die ou plaashuis wat nou al jare lank leeg is – “die spookhuis” soos die kinders dit deesdae noem.

      Dit is juis hieroor wat Saartjie en Anna nou hier by Lina is. Hulle wil hoor of sy dalk gisteraand die spook – of spoke! – se kreungeluide gehoor of miskien vir oom Izak sien weghardloop het. Lina sit op ’n bankie in die tuin wanneer Saartjie, Anna, Muggie en Trienkie daar aankom.

      “Haai!” sê Lina vrolik toe sy die ander gewaar.

      “Haai jouself!” groet hulle ewe opgewek terug.

      Lina is ’n lang, skraal meisie met lang hare wat op haar rug hang. Sy is die een wat altyd effens beswaar maak as Saartjie met ’n voorstel vorendag kom, maar op die ou end speel sy tog saam en ondersteun Saartjie dan entoesiasties.

      Saartjie, Anna en Muggie kom sit almal by Lina op die bankie en dan draai hul koppe in die rigting van die spookhuis.

      “Het jy miskien gisteraand iets snaaks gehoor?” vra Saartjie vir Lina.

      “Nee, wat moes ek gehoor het?”

      “Iets soos iemand wat kreun …”

      “Iemand wat nie van hierdie wêreld is nie,” voeg Anna met ’n skor stem by.

      “Wie’t nou weer die spook gesien?” vra Lina geamuseerd.

      “Oom Izak,” antwoord Saartjie.

      Lina dink ’n oomblik hieroor na en sê dan: “Dit sê nie veel nie. Ons ken mos almal vir oom Izak.”

      “Dis wat ek ook dink,” sê Saartjie en gryp dadelik na die geleentheid om weer te wys hoe geleerd sy is. “Oom Izak is nie ’n betroubare getuie nie. Nog geen betroubare getuies het al die spook gesien nie.”

      Anna vertel nou wat oom Izak gesê het – hoe hy die spook gesien en gedink het dit is tannie Meraai se gees, en hoe hy haar gevra het hoekom sy nie tot rus kan kom nie. Die spook het nie geantwoord nie, maar net kreungeluide gemaak en al nader aan hom gekom. Toe kon oom Izak dit nie meer uithou nie, en hy het weggehardloop.

      Terwyl Anna vertel, sit almal aandagtig na die ou huis in die veld en kyk. Dit word nou sterk skemer.

      Saartjie kyk stip na die spookhuis en sê dan: “Sien julle wat ek sien?” Sy begin lag. Die ander sien dit ook en almal skaterlag.

      Galpil, Gert en Piet kom deur die veld aangeloop. ’n Paar tree agter hulle volg Apie en Bennie. Die seuns loop luilekker, maar wanneer hulle by die spookhuis kom, begin hulle vinniger loop. Hulle vat ook nie hul gewone kortpaadjie deur die huis se erf nie, maar gooi ’n taamlike draai om die plek.

      Die meisies lag heerlik, want dis tog te snaaks om te sien hoe bang die seuns is. Apie en Bennie is glad nie meer agter nie. Hulle hardloop nou heel voor. Nie een waag dit eers om oor sy skouer na die ou huis te loer nie.

      “Hulle is darem maar ’n bang klomp,” sê Saartjie grinnikend.

      Toe die seuns verby Lina-hulle se huis kom, stap hulle weer doodluiters en die meisies hoor hoe hulle grootpraat en sê hulle skrik nie vir spoke nie.

      Saartjie is bekend vir hoe skitterend sy mense na-aap. Toe die seuns naby aan hulle kom, sê sy in ’n lae, hol spookstem: “Haai! Waarheen gaan julle?”

      Die seuns steek in hul vier spore vas. Hulle kyk verskrik na mekaar. Dit is nou al amper donker. Apie sê: “Het … het julle gehoor wat ek gehoor het?”

      Die ander knik kop. Hulle het dit ook gehoor. Hulle loer versigtig oor hul skouers, maar dan gewaar hulle die meisies en ontspan.

      Die meisies lag lekker en die seuns kom vies nader.

      Galpil is ’n fris knaap met ’n boskasie hare wat selde gekam word. Sy regte naam is Lodewyk le Fras de Waal, maar baie min mense weet dit. Almal ken hom maar as Galpil. Die Drie Muskiete hou nogal van Galpil en sy twee vriende, Gert en Piet. Hulle ken die seuns al baie lank, want hulle was saam hier op laerskool en is nou ook in dieselfde hoërskool.

      Wat Saartjie egter dwars in die krop steek, is dat Galpil almal voor die voet as “ou perd” of “pêrre” aanspreek.

      Wanneer hulle by die meisies kom, sê Galpil verontwaardig: “Probeer julle pêrre snaaks wees, of iets?”

      Gert, Piet, Apie en Bennie kyk die laggende meisies ook vies aan.

      Toe die gelag bedaar, sê Saartjie: “Nee, ons probeer nie snaaks wees nie. Ons het maar net gelag …”

      “Hoekom?” wil Apie weet en hy maak sisgeluide deur die opening waar sy twee voortande moes gewees het.

      “Omdat julle so bang is. Bang vir iets wat glad nie eers bestaan nie!”

      Die seuns dink hieroor na.

      “Bedoel jy die spook bestaan nie?” vra Galpil verbaas.

      “Presies,” sê Saartjie smalend.

      “Ons het die ding dan gesien – baie meer as net een,” sê Apie verontwaardig en hy wikkel sy sproetneus om te wys hy is nou omgekrap. “En ander kinders het die goete ook gesien – nou nie so baie soos ons nie, maar nogtans – en wat van oom Izak gisteraand? Hy’t ook ’n spook gesien!”

      “So sê hy,” kap Saartjie terug, “en jy en Bennie en die ander klomp sê ook so, maar julle is nie betroubare getuies nie.”

      Apie gluur sy suster kwaai aan.

      “Wat beteken daai betroubare goete waarvan jy praat?”

      “Sy bedoel sy glo julle nie,” antwoord Galpil. “Sy dink julle jok oor die spokery.”

      “Nee, ek sê nie julle jok nie,” verduidelik Saartjie. “Ek sê net julle het julle dit dalk verbeel.”

      Apie kyk verbaas na haar en dan sê hy gegrief: “Dink jy ons is mal dat ons ons sulke goete sal verbeel?”

      Nee, skud Saartjie haar kop, sy dink maar net daar is nie ’n spook in daardie kastige spookhuis nie.

      “Bewys vir ons jy glo nie aan spoke nie,” sê Galpil en wys met ’n vuil voorvinger na haar. “Gaan bietjie een aand alleen daar by daai spookhuis in.”

      Saartjie skrik.

      Almal kyk na haar.

      “As daar nie iets soos spoke is nie, hoef jy mos nie bang te wees nie,” sê Apie en dit lyk of hy die speletjie nou baie geniet. Saartjie het grootgepraat en nou sit sy!

      “Ag wat,” sê Saartjie en gee ’n verleë laggie, “dis nie vir my nodig om te bewys daar’s nie sulke goed soos spoke nie.”

      “Jy’s ook maar lekker bang,” sê Galpil en gryns tevrede.

      “Ek’s níé bang nie!” Saartjie vee met die agterkant van haar hand die weerbarstige krul van haar voorkop af weg. “Maar jý is!”

      Die twee gluur na mekaar en die ander kinders hou hulle belangstellend dop. Dan sê Anna omdat sy dink sy moet Saartjie ondersteun: “Jy ís bang, Galpil. Saartjie sal na die spookhuis toe gaan, maar jy sal nie!”

      Die seuns staan nou

Скачать книгу