LITMIR.BIZ

      Балалардан айрылдым бит диеп,

      Йөргәнсеңдер эзләп кайтыр юл.

      Шулчак оҗмах ишеге ачылып китеп,

      Сузылгандыр чакырып ике кул.

      Әти, мәрхүм, шунда каршы чыгып,

      Кочагына алып сөйгәндер.

      «И карчыгым, озак көттерәсең,

      Синсез гаҗәп авыр», – дигәндер.

      Очрашкансыз, беләм: ничә тапкыр

      Төшләремә килеп кердегез,

      Өр-яңа зур машинага утырып,

      Казан урамында йөрдегез.

      Әти үзе йөртә машинаны,

      Син янына кереп чумгансың:

      Чирек гасыр «аеры» торганнан соң,

      Кабат күрешү бәхетен тойгансың…

      Өзгәләнә йөрәк, бәргәләнә –

      Йөзебездә – хәсрәт, күздә – яшь.

      Бар дөньяны басты караңгылык,

      Якты көннәр кинәт үзгәргәч.

      Тирәләтеп йөргән ач үлемнән

      Тоныкланды зәңгәр күзләрең.

      Шул мизгелдә безнең өнне алды

      Йөрәгеңнән чыккан сүзләрең:

      «И балалар, нәни чагыгызда

      Сыендыгыз килеп куеныма.

      Үзем киткәч, сезгә истәлеккә

      Шигырем калыр минем урыныма.

      И балалар, кереп урнаштыгыз

      Сезнең өчен көйгән бәгыремә.

      Мине озаткачтын ядкәр итеп

      Гөл чәчәрсез ялгыз каберемә…»

      Васыятеңне истә тотып, әни,

      Бик күп итеп чәчтек гөлләрне…

      Шул чәчкәләр «исеңә төшереп» торыр

      Тормышыңның матур мизгелләрен,

      Безнең белән булган көннәрне.

      Хуш, әнием, инде тыныч йокла,

      Борчымасын беркем, бернәрсә.

      Төшебезгә кереп хәбәрләр сал,

      Ни дә булса бездән кирәксә!