LITMIR.BIZ

      Яуширмәдән урап искән җилләр

      Тәрәзәмә килеп кагылды:

      Озакладың, бер кайтып күр, диеп,

      Ишегемнән кереп сарылды.

      Ташладым да бөтен эшләремне,

      Чыгып киттем Чистай ягына.

      Әллә нишләп күңел хискә тулды –

      Әллә авылым шулай сагына,

      Әллә үзем аны сагынам.

      Кайтып кердем, өйгә сәлам бирдем,

      Тәрәзләрдә кояш яктысы.

      Бер хәл алгач, чыктым урамнарга –

      Кәефемне төшереп сискәндерде

      Авылымның шактый ят төсе.

      Күперләргә таба төшеп киттем,

      Әйләним дип күлле Дыбрау1 дан.

      Миңа таныш эзләр күреп шулчак,

      Сыгылып төштем, җаным сыкраудан.

      Яр буеның туфрак катламыннан

      Мин аларны озак күзләдем:

      Болар – минекеләр, Илдусныкы бусы,

      Сәрия белән Алсу … эзләре.

      Менә алар, менә ярылып ята –

      Һич шаярмый әйткән сүзләр бу.

      Яр астында йомшак җиргә батып,

      Яшеренеп калган эзләр бу.

      Шуннан киттем ындыр табагына

      (Искә төште студент елларым),

      Алмагачлы күлне карап килдем,

      Ханнар буасын2да буйладым.

      Хисләремне төйнәп, яшьлегемне

      Эзләп киттем инде клубка.

      Ул да башка. Безнең эзләр калган

      Клуб ишелеп төшкән без юкта.

      Чү! Нәрсә бу? Әллә саташаммы? –

      Сыкрауларны өмет каплады:

      Яшь чактагы клуб сәхнәсенә

      Сабыр гына берәү атлады.

      Гыйшкым ич бу, моңлы тавышы белән

      Миңа атап җырын башлады:

      «…Шушындый матур кичләрдә

      Кайда йөрдең, гүзәлем?

      Бары синең өчен генә

      Өзелә бит үзәгем.

      Әйтмәсәм дә аңларсыңмы

      Өзелеп сөйгәнемне?

      Төнбоек чәчәге кебек

      Ач миңа йөрәгеңне».

      Аның шушы җыры йөрәгемдә

      Бөелеп тора гомер буена.

      Үзе әле, исендәдер диеп,

      Кертмәгәндер хәтта уена.

      Яра калды, барыбер калды яра:

      «Кайт» дигәндә, никтер кайтмадым.

      Соңгы тапкыр суырып үпкән эзен

      Иренемдә мәңге сакладым…

      Сыктый-сыктый

Скачать книгу