LITMIR.BIZ

Скачать книгу

na siostrę. Ta stała przy łóżku i zawiązywała fartuch.

      Jak ona tak może? – pomyślała. Poczuła jednocześnie żal i podziw. – Przecież to ja wstałam wcześniej, a tu wyszło zupełnie odwrotnie.

      – Zośka, pospiesz się – ponagliła ją matka. – Co się z tobą dzisiaj dzieje? Jak ty sobie na swoim poradzisz, jak taka ślamazara z ciebie?

      – Już idę, mamo. – Dokończyła zaplatanie warkocza i przepasała się fartuchem.

      Wigilia zawsze odbywała się u nich. Ojciec pochodził z bardzo tradycyjnej rodziny i miał jasne zasady, od których nie było odstępstwa. A już szczególnie gdy chodziło o ważne uroczystości. Wcześniej wieczerzę organizowano w domu jego rodziców, ale staruszkowie nie mieli już sił na przygotowywanie poczęstunku dla licznej rodziny, więc ojciec, jako pierworodny, przejął ten obowiązek.

      – Wszystko musi być, jak należy – mawiał.

      Nie brał udziału w gotowaniu i smażeniu, to nie były w jego pojęciu męskie zajęcia, ale sprawdzał skrupulatnie, czy żona, a potem także córki wykonały zadanie bez zarzutu.

      A było co robić. Ojciec miał sześcioro rodzeństwa i wszyscy wraz z małżonkami i dziećmi przychodzili do nich, żeby wspólnie zasiąść do stołu. Pracowały więc od rana, bo przygotowanie dwunastu dań w takiej ilości, żeby goście się najedli, wymagało naprawdę sporo wysiłku.

      Zofia razem z matką i siostrą uwijały się w kuchni. Nie było czasu na odpoczynek. Podział prac ustalił się już kilka lat wcześniej, więc każda wiedziała, co do niej należy.

      Około dziesiątej w drzwiach stanął ojciec. Pociągnął nosem i z uznaniem skinął głową.

      – Pachnie dobrze – ocenił.

      – Ryby masz? – zapytała matka, ocierając pot z czoła wierzchem dłoni.

      – Pewnie, że mam. Prosto ze stawów, świeżutkie. – Postawił na środku stołu sadzyk wypełniony karpiami. – Będzie z piętnaście – poinformował. – Każdy waży około kilograma, bo takie są najlepsze.

      – Ale po co mi tu żywe przyniosłeś? – Matka natychmiast się zdenerwowała. – Zabierz je ze stołu, bo tu zaraz ciasto będę zagniatała.

      – Za chwilę oprawię, tylko się trochę zagrzeję.

      Zofia wiedziała, że musi się pospieszyć. Jeszcze nie skończyła kroić grzybów, a przecież obieranie ryb było jej obowiązkiem. Potem usmaży je mama, bo umiała to robić najlepiej. Wszyscy chwalili, że są chrupiące i naprawdę pyszne.

      – Dziewczyny, a wy co tak stoicie? – przywołała je do porządku matka. – Półmiski trzeba przetrzeć, cebulę do śledzi pokroić – komenderowała. – A kapusta do farszu gdzie?

      – Jak będę dorosła, to będę wszystko kupować gotowe – powiedziała młodsza z córek. – Po co się tak męczyć…

      – O, widzisz ją! – Ojciec zmarszczył brwi. – Jaka dama! Może jeszcze służącą sobie najmiesz, co?

      – A najmę! – odpowiedziała zadziornie dziewczyna.

      – Dziecko, a gdzie ty takie rzeczy gotowe widziałaś. – Matka pokręciła głową. – I jak by to wyglądało! Najważniejszy posiłek w roku trzeba samemu przygotować.

      Ojciec pokiwał głową na znak, że zgadza się z żoną.

      – Tradycja to święta rzecz – podsumował.

      Zofia zauważyła, że siostra mruknęła coś pod nosem, ale nie odważyła się głośno przeciwstawić. Chociaż po jej minie widać było, że pozostała przy swoim zdaniu.

      – Wystarczy tych grzybów? – zapytała Zofia, żeby zmienić temat. – Bo mnie się widzi, że już więcej nie trzeba.

      – Jak skończyłaś, to teraz kapustę krój – odparła matka. – A ty już idź z tymi rybami – zwróciła się do męża. – Bo nas w tej kuchni pasterka zastanie.

      Zofia znała ten scenariusz na pamięć. Powtarzał się każdego roku. Te same zdania padały o tej samej porze. I w każdą Wigilię matka denerwowała się, że nie zdążą wszystkiego przygotować na czas. A jednak zawsze się udawało.

      Zasiadały do stołu zmęczone, ale Zofia czuła satysfakcję, gdy patrzyła na biały, sztywno wykrochmalony obrus i pełne jedzenia półmiski. A widok opłatka leżącego na talerzyku wyłożonym haftowaną serwetką zawsze ją wzruszał.

      – Kompot przynieście z przedsionka, już na pewno wystygł. – To polecenie oznaczało koniec przygotowań.

      Może dlatego zapach owocowego suszu zawsze potem kojarzył jej się z ulgą i odpoczynkiem?

      – Idźcie się przebrać, bo goście zaraz będą. – Matka usiadła na taborecie i odgarnęła z czoła mokry od potu kosmyk włosów.

      Zofia widziała, że patrzy z dumą na nakryty stół. W rogu pokoju stała ogromna choinka, którą ojciec przyniósł poprzedniego dnia. Drzewko ustroiła siostra Zofii, bo najlepiej umiała to zrobić.

      – Przynajmniej do czegoś się przyda to twoje zamiłowanie do świecidełek – powiedział kiedyś ojciec i tak już zostało.

      Krysia nie protestowała, bo wieszanie bombek i łańcuchów było jej zdaniem dużo lepsze niż mieszanie w garnkach.

      Dziewczyny wróciły do swojego pokoju i obie opadły na łóżka. Po tylu godzinach stania marzyły tylko o tym, żeby choć chwilę odpocząć.

      – Udało się! – Zofia oparła bolące nogi o wysoki zanóżek drewnianego łóżka.

      – Ja mam dość! – powiedziała siostra. Podłożyła ręce pod głowę i przymknęła oczy.

      – Tylko nie zasypiaj. – Zofia zerknęła na nią czujnie.

      – Przecież nie śpię. Rozmyślam sobie tylko.

      – A o czym? – zainteresowała się Zofia, bo naprawdę lubiła opowieści swojej siostry.

      Będzie mi ich brakowało, kiedy się wyprowadzę – pomyślała. – To przecież już za kilka miesięcy…

      – O tym, jak by to było, gdybyśmy wyjechali na święta gdzieś daleko od tej kuchni, wszystkich ciotek i wujków, od skrobania karpi i lepienia pierogów… – Rozmarzyła się. – Spalibyśmy do południa, a potem można byłoby iść na spacer. A wieczerzę podano by nam na pięknych półmiskach…

      – Spacer przecież będzie – zauważyła Zofia. – Pójdziemy na pasterkę.

      – Zośka, jak ty coś powiesz! – Dziewczyna zezłościła się. – A co to za spacer? Do kościoła i z powrotem. Też mi atrakcja!

      – Ja tam lubię – upierała się Zofia. – Kościół w nocy wygląda tak ładnie. I wszyscy śpiewają kolędy…

      – I masz sople pod nosem – dodała siostra. – Bo jest tak zimno, że nawet myśli zamarzają.

      Zofia nie odpowiedziała, nie chciała się kłócić. Marzenia dziewczyny wybiegały daleko poza Borową i Jagodno, dobrze o tym wiedziała. Jednak jej samej w zupełności wystarczało to, co miała. I wcale nie tęskniła za czymś innym.

      Leżały w ciszy i każda z nich wiedziała, że to ostatnie spokojne chwile tego dnia. Zaraz w domu zrobi się ciasno i gwarno, a one będą musiały pomagać przy wymianie nakryć, zmywaniu i podawaniu kolejnych potraw.

      – Znowu będą zadawać te same pytania. – Zofia usłyszała westchnienie siostry i uśmiechnęła się, bo obie myślały o tym samym.

      –

Скачать книгу