Мосцік над вечнасцю (зборнік) - Сяргей Ваганаў Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў «Кнігарня пісьменніка»

Скачать книгу

яшчэ, сядаем на сагрэтую вераснёўскім сонейкам зямлю і пускаем па коле гранёную шклянку на памін і супакой душаў іх бацькоў… І так штогод.

      Унізе патанае ў садах Мар’іна Горка, дзе прайшло пасляваеннае дзяцінства братоў Рэпіных, дзе стаіць яшчэ тая хата, куды з Мінска перабраўся з жонкай Барыс, і родзяць дрэвы, што насадзілі бацькі… Мар’іна Горка, станцыя, калматыя вароніны гнёзды на старых бярозах, пах чыгункі, гудкі паравозаў і дарога – у Маскву, вучыцца міжнароднай журналістыцы… А потым – у Каір. А потым – у Вашынгтон, на доўгія шэсць гадоў… І той нялётны дзень, калі памерла матуля, і ён не паспеў…

      Дзень, з якога пачалося наша сяброўства.

      …Бойкі за мяжой, дзякуй Богу, не адбылося. А недзе ў кастрычніку прагучаў тэлефонны званок, і я пачуў сіплаваты голас Варламава: «Ты знаешь, что у Репина юбилей? Мы тут газету ему делаем, напиши поздравление другу». – «Конечно, напишу. Только на белорусском». – «На каком хочешь…»

      Праз некалькі дзён я пачуў: «Что ты тут навалял?! Ничего понять невозможно…» – «Репин поймет…»

      У мяне няма звычкі друкаваць свае вершы, тым больш прыватныя вершы-віншаванні. Але зараз паспрабую. Ён мне самому падабаецца, той верш. І назва падабаецца – «Карані».

      «Якая восень! Чырванее лес. Прыціх на варце вартаўнікядловец. Такі неперакладны ціхі змест ва ўсім. Такая, Толя, споведзь. Чаму ж, скажы, той стрыт, як ні мані, так вабіць нас? Але ж на сэрцы горка. Мо быццам нейкі цвік у корані, што ёсць і быў спрадвек – Мар’іна Горка… Калі пачуцці прагнуць цішыні, той, што святлом крынічным льецца з небасхілу, не авеню нас цягнуць – карані. Той родны кут, які табе так мілы…»

      Рэпін адгукнуўся сваім вершам на беларускай мове. Там рыфмавалася «Русь – Беларусь»…

      Ён быў цалкам савецкі чалавек, жыў не ў Вялікім княстве Літоўскім, не ў Расійскай імперыі, а ў Савецкім Саюзе, і вельмі балюча ўспрыняў распад дзяржавы, у якой нарадзіўся. Імаверна яшчэ таму, што адчуваў пагрозу быць назаўжды адарваным ад Бацькаўшчыны, нават пахаваным недзе далёка. «Табе добра, – казаў ці то жартам, ці то ўсур’ёз, – пахаваюць побач з бацькамі. А што мне рабіць?»

      Мы не раз спрачаліся з ім наконт тагачасных падзей, якія можна ўжо лічыць гістарычнымі. Але ж ён ніколі не выказваў пагардлівыя адносіны да Беларусі і яе мовы. Дарэчы, ведаў ён мноства моў, ці не восем.

      …Памёр Рэпін на пачатку 2000-х, у красавіку. Ад інсульту, хваробы, якой сцярогся больш за іншыя, бо вельмі страшыўся згубіць памяць. Амаль суткі па ягоным перадсмяротным пажаданні везлі аўтобусам з Масквы ў Мар’іну Горку труну з простых дошак. Да бацькоў, у родны кут.

      Разам з труной прыехаў і Варламаў. Калі хавалі, трымаўся наводдаль, а па дарозе да хаты, дзе ўжо накрыты быў памінальны стол, наблізіўся да мяне.

      «Ты, Сяргей… вось што… прабач мне…»

      Я запытальна паглядзеў яму ў вочы.

      «Ну, за тое… у Амерыцы…»

      Нямая яма, альбо Пра гета ў прайм-тайм

      21 кастрычніка, праз 70 гадоў пасля «канчатковага вырашэння габрэйскага пытання»

Скачать книгу