LITMIR.BIZ

      —Kuzum, nasıl paşasın, görmüyor musun? Kocamı

      Sürükleyip duruyorlar…

                                                                                                          – Defol kadın, adamı

      Vurunca öldürürüm ha! Benim şakam yoktur.

      – Çekil hanım, paşa lâf dinlemez! Vurur mu vurur.

      Bilir misin onu! Şevket-meâb Efendim’izin

      Birinci bendesidir…

      – Hay yetişmesin pampin!

      —«Sürün!» demiş, ona Şevketli'nin irâdesi var.

      —Sürüm sürüm sürünün tez zamanda alçaklar!

      Ya sen, zebâni kıyâfetli, gulyabâni paşa!

      İlâhi yumru başın bir geleydi sivri taşa!

      Yılan bakışlı şebek, bir bakın şunun gözüne!

      Kazık boyundan utan …Tû! herif, senin yüzüne!

      Sakın mahallede erkek bırakmayın, götürün.

      Sayıyla vermediler, öyle, posta posta sürün!

      Bakın şu hayduda, durmuş yıkın diyor evimi!

      Torunlarım ya herif, aç kalıp dilensin mi?

      Mahallemizde de çıt yok, ne oldu komşulara?

      Susup da kurtulacak sanki hepsi aklısıra.

      Ayol, yarın da sizin hânümânınız sönecek…

      Ne var sıçan gibi evlerde şimdiden sinecek?

      Yazık sizin gibi erkeklerin kıyâfetine…

      —Yetişti yaygaran artık… Çekil kadın evine!

      Atın şu kaltağı gitsin, tıkın hemen içeri.

      —Paşam, bayıldı kadın.

      —Anlamam o hileleri.

      Demek ki bekleyelim gelsin âlemin keyfi…

      Saat üç oldu, geciktik, omuzlayın herifi.

      Refîk-i ömrü giderken cenâze hâlinde,295

      Serildi, kaldı kadın âşiyân-i lâlinde,296

      Benim de bitti nihâyet tahammülüm, tâbım;

      Boşandı seyl-i dümûum, boşandı a'sâbım.297

      Utandım ağlayarak, ağladım utanmayarak!

      Diyordu sanki o bîçâre karşıdan:

                                                                                                 – Alçak,

      Demin gerekti hamiyyet! Hem ağlamak ne demek ?

      Figân ederse kadın, susturur koşup erkek.

      Eve döndüm, bütün o fâcialar

      Geldi karşımda durdu subha kadar.298

      Döndü dîdemde bin hayâl-i elîm!

      Öttü beynimde bin figân-ı yetîm.

      Ağlasın inlesin de bir mazlûm,

      Olayım seyre sâde ben mahkûm!

      Yalınız ben miyim fakat câni?

      Kim çıkıp «Yapmayın!» demişti, hani?

      Sustu herkes duyunca feryâdı,

      Kimsecikler yerinden oynamadı.

      Sesi hattâ kısıldı Kur'ân'ın,

      Sustu gûyâ sadâsı Mevlâ'nın!

      Sus! O susmaz: nidâ-yı tehdîdi,

      Dinle bak nerden in'ikâs etti:

      Arnavutluk'ta gürleyen toplar

      Geliyor işte pâyitahta kadar!299