LITMIR.BIZ

Скачать книгу

binnen gaat, één die teruggaat. Maar behalve de onze heb ik slechts één set afdrukken gezien."

      Oriken zag er sceptisch uit. "Denk je dat wie hier beneden was niet wegging? Dat ze …wat, hier stierven? Oh! Je bedoelt dat er een andere uitweg moet zijn!"

      "Dat was mijn eerste gok. Maar als er een andere ingang voor deze plaats is, wordt dit niet op de kaart aangegeven. Dat is echter het punt. Kijk." Ze wees naar de andere kant van het puin en Dagra zwaaide de lamp erheen om het gebied te verlichten. "De nummers stoppen hier," zei Jalis somber.

      Het was waar, zag Dagra. Het stof daarachter lag ongestoord. Hij wreef een duim in zijn baard toen een grimmige suggestie zich in zijn hoofd begon te planten. Hij keek naar Jalis met een waarschuwende blik en schudde zijn hoofd. "Zeg het niet."

      "Dit was niet iemand die hierheen kwam", zei ze. "Het was iets dat wegging."

      "Je moest het zeggen, nietwaar?"

      Oriken sloeg zijn armen over elkaar. "Dit wordt alleen maar beter en beter."

      Jalis haalde verontschuldigend zijn schouders op.

      "In godsnaam," gromde Dagra. "We zullen onszelf angst aanjagen voordat we zelfs het verdomde juweel vinden. Laten we gewoon blijven zoeken." Hij drukte zijn lippen op elkaar en bekeek zijn metgezellen terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok.

      Oriken boog zijn hoofd en trok zijn sabel.

      Jalis controleerde de dolken op haar dij en heup, hoewel ze deze in hun omhulsels liet zitten. "Akkoord," zei ze. "Maar weten waar we voor staan, kan ons alleen maar een voordeel opleveren."

      Dagra gromde. "Je zult niet zeggen dat het een voordeel is als ik in mijn broek schijt."

      Ze gingen dieper de grafkamer in en gaven elke alkoof een vluchtige controle terwijl ze passeerden, totdat ze uiteindelijk aan het einde van de crypte kwamen. Vóór hen was een grote rechthoek van graniet in het midden van de muur geplaatst, reikend van de vloer tot hoger dan de kroon van de hoed van Oriken. Een lijn van taillehoge sokkels liep aan weerszijden langs de muur; op elke rustte een verzameling stoffige edelstenen.

      Zijn mond viel open toen hij het middelpunt zag. In het graniet op ooghoogte van Dagra was een prachtig gesneden juweel, twee keer de grootte van zijn vuist. Bij Dyade, hield de oude Cela ons niet voor de gek. En ze overdreef ook niet.

      Een zilveren band omcirkelde de omtrek van het juweel en hield het vast in zijn stenen omhulsel. Zachte roze en groene kleuren flitsten over het veelzijdige oppervlak van het juweel; reflecties van de flikkerende olielamp.

      "Heilige Khariali," fluisterde hij en hij riep de naam van de oergodin van edelstenen en metalen aan.

      "Heilige Khariali, inderdaad," echode Oriken. "Daar is onze baby!"

      "Het is mooi," fluisterde Jalis.

      Dagra zette de lamp op het dichtstbijzijnde voetstuk, duwde de edelstenen opzij en ging toen achteruit. Het was misschien zijn verbeelding, of het kon zijn hoe het licht glinsterde uit de talloze gezichten van het juweel, maar het leek een warmte uit te stralen die op geen enkele manier fysiek was, meer een kalmte die niet de huid maar de ziel raakte. Het is misschien gebruikt als een grafsteen, maar het hoorde niet thuis in deze crypte evenals Dagra zelf. Hij zou het graag meenemen.

      "Ik verwachtte zoiets als een diamant," zei Jalis eerbiedig. Ze deed een stap naar voren om haar vingertop over het hoekige oppervlak te trekken. "Maar dit is niet alleen diamant, of ik ben een visvrouw."

      Ze heeft er recht op, dacht Dagra. Het juweel zorgde ervoor dat de paar kleine diamanten die hij ooit had gezien er zo simpel uitzien als glas.

      In zwaar, sierlijk schrift boven het juweel werden de woorden Lajdie Cunaxa Tjiddarei gegraveerd, samen met de datums 152 en 225. Oude symbolen werden gemengd met oude Himaeran en Middle Sosarran tekst rond het juweel in concentrische cirkels. Dagra vermoedde dat de woorden een gebed of mogelijk een ode aan de dame zouden kunnen zijn.

      "Ze stierf lang voor de verwoesting," merkte Oriken op.

      "Waarschijnlijk de eerste van haar lijn," zei Jalis. "Of de eerste die in elk geval bekend is geworden. Haar positie op het verste bereik van de crypte suggereert dat zij de eerste was die hier werd begraven."

      "Hoe wisten de bouwers hoeveel Chiddaris's er zouden zijn?" Vroeg Oriken. "Alle nissen lijken graven te hebben. Dat is behoorlijk goed gokwerk. "

      "Ik verwacht dat alleen de belangrijke personen een plekje in de familiegraven hebben. De rest was waarschijnlijk bovengronds begraven. Bovendien, als we de eerste paar nissen onder de loep nemen, stel ik me voor dat we zouden ontdekken dat ze niet als zodanig werden beschouwd, maar alleen gereserveerd."

      Dagra gromde. "Het is een schande dat oude Cunaxa hier niet de laatste was die in plaats daarvan werd begraven. We hadden onszelf kunnen besparen om door deze vervloekte gang te moeten lopen."

      "Ik neem aan dat als ze het dichtst bij de ingang was geweest," zei Oriken, "dan zou ze toch niet degene zijn die voor het juweel van de familie moest zorgen?"

      Dagra wierp hem een koude blik toe voordat hij zijn aandacht weer op hun prijs richtte. Hij wees naar een groep gebeeldhouwde symbolen in het schrift rondom het juweel.

      "Hier zijn enkele van die runentekens waar je enthousiast van wordt, Jalis. Zoals die op mijn zwaard." Hij hield het brede blad van de gladius in het licht, wijzend op de verduisterde inscripties die over zijn lengte liepen. "Iets of iets anders, toch?"

      "Antik rukhir." Jalis' Sardayan-accent verleende de oude woorden een mystiek randje, benadrukte de k aan het einde van antik met een scherpe klik van de tong en rolde de r aan het einde van rukhir. Ze boog zich er dichter naar toe om de runen te inspecteren. "De taal van het Umbrische tijdperk blijft me verbazen. Zoveel regionale variaties die volledig gescheiden van elkaar lijken te zijn geëvolueerd en toch herkenbare gemeenschappelijke elementen hebben behouden. We hebben het duizenden jaren geleden, voordat de eerste sloepen het Brandende Kanaal overstaken, en toch was antik rukhir even populair op Himaera als op het vasteland van Sosarran. En het dateert van vóór alle oude stammen."

      Oriken haalde zijn schouders op. "Wie kan het schelen? Ik zei het toen je voor het eerst de runen op het zwaard van Dagra zag. Natuurlijk, het is een interessant wapen, maar waarom zou je helemaal enthousiast worden over een dode taal?"

      "Ik weet niet wat de grootste schat is," zuchtte Jalis met een wrange glimlach. "Het juweel, of uw niet-karakteristieke inzicht."

      "Ik zeg alleen maar dat we het juweel hebben en dat het veel meer waard is dan wat Cela Chiddari ons geeft. Zelfs ik kan dat zien."

      "We zijn het er allemaal over eens dat we een klein fortuin hebben gevonden," zei Dagra, "maar wie heeft de munt om ons te betalen wat het echt waard is? Zeker niemand die ik ken. Vijfhonderd zilverstukken daar valt niet mee te spotten."

      Jalis knikte instemmend en wierp een blik op Oriken. "Bovendien zijn we gebonden aan de code. Zelfs Orik zou de regels van het gilde niet negeren."

      Oriken gaf zijn hoed een korte draai. "Natuurlijk niet. Weg met die gedachte. Maar hebben die regels betrekking op het verwijderen van een waardevol juweel dat is ingebed in een massief stuk graniet? Ik geef er de voorkeur aan het ding in één stuk af te leveren." Dagra haalde zijn schouders op en wierp een blik op Jalis, die haar hoofd schudde. "Ik bedoel," vervolgde Oriken, "het is niet alsof we een hamer en een beitel hebben, toch?"

      Jalis mompelde een vloek. "Achteraf gezien, iets van een overzicht."

      "Dus hoe krijgen we het eruit?"

      "We gebruiken onze messen." Dagra wees naar de wapens in de taille van Jalis. "De jouwe zou het beste zijn voor de taak, meid."

      Jalis lachte. "Je maakt een grapje, ja? Ik zou mijn bladen aan dat juweel niet verpesten, ongeacht wat het waard is." Ze klopte tegen de lange, zwartbladige dolk op haar heup en de slanke, zilveren dolk op haar dij. "Dusklight en Silverspire zijn meer dan alleen wapens of gereedschap. Het zijn kunstwerken en onvervangbaar."

      Dagra zuchtte en omhulde zijn gladius. "Okee. Laat dit aan mij over." Hij wenkte Oriken zich om te draaien. Oriken

Скачать книгу