LITMIR.BIZ

Скачать книгу

op en dra haar tot onder ’n lamppaal. Die lig wys ’n soet gesiggie onder taai, krullerige haartjies. Die ogies kyk afgetrokke terug na die mense om haar. Sy’s nie bang soos Wolle nie, net … wat? Gewoond om geïgnoreer te word?

      Minute kyk Kotie.

      “Ek sal haar afteken as dit jou dan so worry,” por die vrou. “Die social het gesê sy kan aangeneem word as ek afteken. Ek en Jaap is nie gekerk nie, hy’t nie ’n sê oor haar nie. Dis net ek, en ek is nie snaaks nie.”

      Tjokka begin aan die kind lek toe Kotie haar neersit. Selfs dit maak haar nie bang nie; sy staan effens terug en dan, baie versigtig, sit sy ’n handjie op die hond se kop.

      “Daardie kafee sal papier en ’n skryfding hê.” Die vrou loop weg.

      Jaco neul: “Kóm nou!” Dan nuuskierig: “Is dit ’n rêrige babetjie?”

      “Dis nie ’n baba nie; sy staan dan al self. Sy kan seker loop ook, al is sy so klein.” Gee pad terwyl jy die kans het, sê iets binne-in haar. En tog wil sy hê die vrou moet terugkom en die saak deurvoer. Sy wil – is dit moontlik? – sy wil hierdie kind hê.

      “Kyk.” Uitasem kom die vrou terug en druk ’n vuil stuk papier in Kotie se hand. “Lees dit dat jy kan sien dat ek true en honest die kind vir jou wil gee. Ek vra nie eens geld nie.”

      In die lamplig lees Kotie die groot, skewe letters:

      ek wil nie die kind sorg sy is JAKOBINA PETS laat die dogter se male haar vat vir groot maak.

       G. Pets

      “Watter aaklige naam,” gril Kotie.

      “Gedog dit sal Jaap troos oor dit sy naam is met ’n -ina agter,” brom die vrou. “Ek loop. Gee haar maar vir ’n social as jou ma-hulle nie kans sien nie.”

      Net die tamarisk staan nog daar. Tjokka lek aan die kind; Wolle blaf; Jaco skree.

      Onthou jy, Koot-Poot: Werner se ma het vertel dat daar mense is wat hulle kinders verkoop of weggee. Jy het dit nie geglo nie. Nou staan jy waar jy staan, en jy weet glad nie wat om te doen nie.

      “Vat jy die babetjie saam?” Ongeduldig pluk Jaco aan haar rok.

      “Luister, patat,” kry sy lewe, “hierdie kind is ons twee se geheim, jy moet vir niemand van haar sê nie. Ek moet eers oor alles dink; ek moet alleen dink wat om te doen. Toe, belowe jy sal niks vertel nie.”

      “Nie eens vir Mamma nie?” verneem hy.

      “Niemand. Hoor hier: as jy jou mond hou, kry jy twee van my lagduifies nes julle in daardie huis gaan woon wat jou pa aan die koop is.”

      Sy tel die mensie op. Hoe lig is sy, hoe ver, asof niks haar werklik kan raak nie. Of nee, sy gee maar voor: haar lyfie is boogstyf gespan onder Kotie se hande.

      Vinnig stap Kotie tot by die woonstelgebou waar Jaco bly. Sy staan in die skaduwees en kyk dat die seuntjie veilig aankom en loop dan met lang treë verder. Wolle spring teen haar op en Tjokka stoot hom elke keer weg. Nes hulle is: die klein wolletjie-woeps jaloers, en die grote besorg oor die dingetjie in sy nooi se arms.

      Die maan kyk van bokant die geboue af na haar, motors en busse raas verby totdat sy in die systraat indraai waar hulle huis is. Nou is dit stil, net af en toe sjoesj ’n ryding verby. Een keer skree ’n vent iets vir haar en ry ’n oomblik stadiger, maar sy loop nader aan Tjokka, die ou sien seker die hond en verander van rat om dreunend verder te ry.

      “Jy beskerm my ook,” sê sy vir die vraggie in haar arms. “Die fietas dink ek is ’n ma of iets, so met ’n kind by my.” Geen roering of geluid nie. Sou die dogtertjie slaap? Het sy dalk uit ervaring geleer om te maak of sy nie daar is nie?

      Die baksteenhuis agter die baksteenmuur. “Bly hier,” sê sy vir Tjokka en lê die bondeltjie by sy pote neer, steeds sonder dat die kind reageer. Met Wolle loop sy motorhuis toe. Pa se motor is darem langs Ma s’n; sy kan die hondjie aflaai en die deure toestoot. Die klein swernoot begin vreeslik kef en tjank, nog steeds jaloers, maar sy praat nie met hom nie, gaan net by die kombuisdeur in.

      Ma is besig om warm melk in koppies te gooi. Sy kyk vinnig op en Kotie sug omdat sy so mooi is met haar donker hare en oë en haar bekwame hande om die potjie se handvatsel gevou. “Haai.”

      “Jy’s baie laat.” Ma roer koffiepoeier by die melk. “Kla Jaco nie as jy hom so lank buite hou nie?”

      Sy antwoord nie. Ma weet nie dat Jaco glad nie meer dol is oor speel-in-die-park nie. Hoe moet sy nou vir Ma van daardie kind vertel? As sy nie van kinders hou nie, die een wat sy hét nie juis onthou as sy nie absoluut móét nie?

      “As Ma iets naby die straat kry,” begin sy nogtans, “iets wat nogal baie werd is, wat sal Ma daarmee doen?”

      “Het jy iets opgetel?” Sy staan nog by die koppies. “Kan ek vir jou ook iets maak om te drink, koffie of Milo?”

      “Ek wil net weet, dis al.”

      “Dit polisie toe neem.” Ma kry ’n skinkbord. “Dis nogal ’n interessante tema vir ’n gesprek oor my vroueprogram. Ek kan ’n paar mense kry om daaroor gedagtes te wissel, ’n sersant betrek om kommentaar te lewer. Die Woensdag-praatjies oor mikrogolfoonde is juis volgende week klaar en ek sal iets in die plek –”

      “Ek wil net weet!” herhaal sy moedeloos en loop.

      Pa is in die studeerkamer, selfs op die Sondagaand. Hy glimlag toe sy inkom en hou sy hand na haar uit. “Hallo. Was jy en Jaco weer park toe?”

      Maar vir hom kan sy ook nie vertel nie – hy is nie meer die pa op wie se knie sy gery het en wie se hare sy deurmekaar gevroetel het terwyl hy saans eet nie. Die laaste jare is hy so besig met die hoenderse ou doktorsgraad, en met sy werk by die Technikon.

      “Wanneer sal Pa klaar wees met daardie ou proefskrif?” moet sy sug.

      “Seker nog ’n jaar of twee, Koot. Dan soek ek ’n Geskiedenis-pos by die Universiteit, dalk kry ons ’n huis naby die kampus en alles is sommer beter.”

      “Hoekom?” As Pa nog harder moet werk, as Ma aangaan met haar wonderlike radioprogram waarvoor sy elke dag ure by die Uitsaaikorporasie moet wees om alles te organiseer – wát kan beter wees?

      “Ander mense bly ook maar besig.” Pa kyk na haar met ’n soort seer in sy oë, asof hy haar hoor dink het.

      “Ja, maar …” Werner se ma wat hom teen haar druk, wat lyk of sy die oom partymaal sal soen.

      Ma bring die koffie in, knik net effens en sit Pa s’n op die lessenaar voor sy weer uitgaan. Niks is verkeerd in hierdie huis nie, en niks is reg nie. Alles is so vals.

      “Bly nog, dan gesels ons ’n bietjie,” nooi Pa toe sy deur toe loop, maar skielik is sy haastig. Sý het daardie kleintjie weggedra, sý moet vir haar sorg.

      Buite lê Tjokka styf langs die lyfie in die verspot groot bloes. Daar is steeds geen roering of geluid nie, maar sy sien ’n handjie oor Tjokka se kop lê …

      Laat sy net eers gou na die duiwe gaan kyk en hulle groet. Sy het hulle met haar sakgeld gekoop, al het Ma beswaar gehad. Pa het die hok laat maak, seker maar bly dis duiwe en nie nog ’n hond nie.

      Die Australiese lagduifies sit opgepof op die stokke en beweeg nie toe sy met hulle praat nie. Sy maak seker dat hulle genoeg water het vir môreoggend en vul die voerbak met saad. Daardie dingetjie by Tjokka is ook ’n soort voëltjie, dink sy meteens – maar verwaarloos, in ’n kamer ingehok behalwe as sy buite neergesit word dat die pa haar nie moet seermaak nie.

      Aan ’n kamer gedink: die kind kan mos in hul buitekamer bly! Kotie hou van die plek. Baiemaal gaan sy sommer daar lees of na bandjies luister, dis vriendelik en stil. Daar’s ’n toilet en ’n wasbak ook. Kort-kort onthou Ma dat sy dit wil verhuur – Oupa se meubels is nog daarin – maar dan vergeet sy weer.

      Gou die sleutel in die gang tussen die ander gaan soek. In die linnekamer vat sy lakens en ’n kussing sodat

Скачать книгу