LITMIR.BIZ

Скачать книгу

die swaaie en Wolle draf saam en gaan staan lagbek reg om hulle dop te hou. Tjokka ploef verby na die glybaan, sukkel met die trappies boontoe en sjaf tot onder. Dan weer om na die trappies.

      “Wil jy my stoot of gaan jy self swaai?” Jaco klouter op ’n sitplek. Sy wit hare blink toe die straatligte skielik aanknip; Kotie sien hoe sy boepneusie wikkel.

      “Ek sal jou tot by die maan swaai – kyk, daar loer hy oor julle woonstelgebou,” wys sy en begin stoot.

      “Dis volmaan!” skree Jaco. Hy lispel effens, want sy twee voortande is weg.

      “Nee, patat, dis eers môreaand vol-volmaan,” help sy reg. “Dan is hy tweeduisend keer helderder as Venus.”

      “Hoe weet jy?” Hy keer met sy voete, skop stof op en kom tot stilstand. “Leer jy dit in die skool?”

      “Werner het vir my van sy boeke oor sterrekunde geleen,” erken sy onwillig. “Hy stel baie belang, en hy’t my aangesteek.”

      “Ek wil ook van sterre leer!” Jaco ruk aan die swaai se kettings.

      “Volgende jaar as jy skool toe gaan, sal jou juffrou jou eers moet leer spel, o-s os, en laat tel, een en een is twee,” paai Kotie. As hy nou net nie vreeslik kwaad word, soos die laaste tyd dikwels gebeur, en terughol na sy ma nie.

      Jaco gly grond toe, val op sy rug en begin trappel met sy bene. “Dan gaan ek nie skool toe nie. Ek wil van sterre en die maan leer, nie ou simpel een en een nie!”

      “Dalk moet jy maar liewer volgende jaar by die huis bly en jou boetie of sussie oppas,” probeer sy hom kalmeer.

      “Wil nie ’n ou baba in ons woonstel hê nie!” Hy skop na haar. “Sal vir Tjokka kry om hom weg te dra!”

      “Tjokka luister net as ék sê hy moet iets doen.” Sy trek hom met moeite orent en stel voor: “Kom ek vertel jou van Blits.”

      “Kastige perd! Jy’t g’n ’n perd wat jou maan toe kan vat nie!”

      “Maar Jaco, ek het Blits spesiaal uitgedink omdat jý maan-stories wou hoor,” sug sy.

      “Wil na Mamma toe gaan!”

      “Luister eers. Blits is ’n pikswart dier met ’n klein wit bles, dit weet jy mos al, en as hy in die lug spring met my op sy rug, kom daar towerkrag oor ons, sodat ons nie asem nodig het nie. Dan ry ons verby die gasse wat naby die maan saambondel, ons –”

      “Taag!” Hy kry Wolle beet en druk sy gesig woes in die klein hondjie se hare, snuf teen sy maag totdat die Maltese poedeltjie begin tjank. “Ou bangjan – skrik vir als!”

      Kotie trek vir Wolle uit sy arms. “Kom maar hier, ou honne. Die basie moor jou, hmmm? My liefste-iefste ou brakkie, jy moenie so hoenders bang wees vir alles nie.”

      “Jy’t ’n klein hondjie en ’n groot hond,” wys Jaco op sy vingers, “jy’t ’n klomp duiwe by julle huis. Maar jy’t nie ’n hoender nie en ook nie ’n perd nie.”

      “Hoenders is so verskriklik onnosel, man.” Sy troetel die hondjie. “Maar ek het ’n perd, al wil jy nie meer van hom hoor nie. Nou’s hy klaar uitgedink; ek ry baie kere maan toe op hom.”

      Blits galop verby die gasse, deur die litosfeer met die maanbewings en tot by die kraters. Ver op die aarde laat ek Mamaia en Pappadoek agter, hulle word klein, hulle maak nie meer saak nie. Nou is dit net ek en die kraters waaroor Blits met geweldige spronge seil. Hier het meteore geval en nou bly die kraters diep en groot in die grond. Komaan, Blits! Jy is my vurige swart perd en ek is Kootja wat vir die kraters lag.

      Verby Tycho en Aristarchus en Copernicus.

      Geen Mamaia in hierdie bergagtige gebied wat kan vals wees

      of ’n Pappadoek wat te besig is om kraters te sien nie.

      Draai om, Blits, spring weer reg bo-oor Tycho en skud die rooi gloed van jou hoewe af. Ons bly hier tussen die kraters – of nee, jy kry koers berge toe. Hier is die Kaukasus-gebergte … nou kom die Apennyne … die Jura … Spring oor die maan, net ek en jy kan hier galop! Net ek en jy, en dis wonderlik, ons het niemand nodig nie, hier is dit net ons twee. Ons

      is

      alleen.

      “Vat my terug.” Jaco stoot aan haar. “Hêi, los nou die perd en kom!”

      Kotie skud Blits en die maangebergtes van haar af en loop ’n bietjie wankelrig na die glybaan om Tjokka onder in te wag. Hy sal ook ’n nag aanmekaar gly as niemand hom keer nie. “Kom nou, ou grote, ons moet Jaco huis toe neem.”

      Die opsigter wag by die hek. “Ook nie bang nie, hè?” Goedig frommel hy Tjokka se ore. “Niemand sal jou lastig val as hierdie beer by jou is nie.”

      “Dis hoekom Pa gesê het ek kan hom maar kry,” glimlag sy in die donker. “Nag, Oom. Ek het lekker perd gery.”

      “Hû?”

      Maar sy hardloop gou verder en sien Jaco by die robot wag. Sy moet –

      “Wag ’n bietjie,” keer ’n lyf haar voor. Sy skrik en voel-voel na Tjokka. Wolle begin blaf. “Moenie maak of jy my nie sien nie. Het mekaar tog al baie aande hier gesien, stry?”

      “Wat wil jy hê?” Sy hét die mens al dikwels hier onder die tamarisk net buite die park sien sit. Altyd met ’n bottel by haar. Maar dis die eerste keer dat sy praat. Haar stem sleep en die asem wat sy in Kotie se gesig uitblaas, wil haar laat opbring. “Ek het ’n hond hier wat jou sal bespring as jy met my sukkel.”

      “Nog ’n klein keffertjie ook,” mompel die vrou. “Jy’s lief vir diere, right? En vir jou boetie? O, jy kan nie stry nie – ek watch julle al lank.”

      “Wat wil jy hê?” herhaal sy dreigend.

      “Vat hierdie kind,” sê die vrou onverwags en trek iets agter haar rug uit, stoot dit tot teen Kotie. “Ek wil haar nie meer hê nie en ek sien liewer dat jy haar versôre as dat die social haar kom haal. Dán is daar weer hell to pay.”

      “Moet ek jou kínd vat?” Verslae kyk sy af op ’n dingetjie wat in ’n groot bloes toegeknoop is en sonder ’n geluid net staan.

      “Jy hoor my. Moenie dink ek was cruel met haar nie, te never! As haar pa haar wou rondpluk, het ek haar buite loop neersit. Noudat Jaap vort is, bly sy maar in die kamer. ’n Stil sweetheart, sy – eenkant. Sy soek nie moeilikheid nie.”

      “Hoe oud is sy?” Sonder om te weet hoekom, fluister sy.

      “Kort duskant twee, sou ek reken.” Woes pluk die vrou Kotie aan die arm. “Ek wil agter Jaap aan, hy sal terugkom as ek hom sê die kind is weg. As sy nog ’n seun was … Maar hy’t die meisiekind nooit gesmaak nie. Ek ook nie, maar ek het haar net ge-ignore, nie geslaat of so nie. Nou wil ek hê jy moet haar vat.”

      “Mens gee mos nie ’n kind weg nie!” stik Kotie.

      Die vrou stamp die dingetjie voor haar eenkant toe dat sy val. “Moet die social haar dan maar kom haal? As Jaap haar dan nie klaar … Dié slag sal hy haar seermaak, ek sal nie kan keer nie.”

      Uit ’n koue wat oor haar groei, vra Kotie: “As jy hier gesit het saans … waar was sy dan? Ek het haar nog nooit by jou gesien nie.”

      “In die kamer, tog!” Die vrou praat helderder. “Vat haar na jou ma, help jou ma om die kind saam met jou boetie groot te maak. Sy verdien beter, dit dink ek nou al vandat Jaap vort is.” Sy skreeu: “Ek verdien ook beter as om jaarin jaaruit met ’n snotneus opgesaal te sit!”

      Jaco het teruggekom en staan van Kotie na die vreemde vrou na die klein kindjie en kyk. “Wat sê die tannie? Hè, Kotie?”

      “Sommer.” ’n Harde opwinding laat haar vel prik. “As ek haar vat, kla jy my môre by die polisie aan vir kinderdiefstal.”

      “Ek hou my distance van die polisie af, baie dankie. Met Jaap se dinge …” Sy druk haar gesig

Скачать книгу