LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Oktober 1998

      Laatnag by die huis

      Bernard

      Ek is bang, Bernard. Hierdie huis het nog altyd vir my so veilig soos ’n fort gevoel, hoë muur, diefalarm, hond buite in die tuin, man langs my in die bed. Nou’s die man weg en alles word broos en breekbaar. Minette is laas week in haar eie slaapkamer gevange geneem deur ’n inbreker met ’n balaklawa en ’n vuurwapen. Nee, ek kan nie daaroor skryf nie, my keel trek toe van vrees.

      Dalk is jy reg, dalk moet ons die hele sage so gou moontlik agter die rug probeer kry eerder as om die pyn en lyding uit te rek. En tog talm ek, wil ek skreeu hokaai, briek aandraai, nou foeter ons te vinnig teen die bult af. Mens kan mos nie ’n verhouding van vyftien jaar soos ’n verkeersoortreding hanteer nie. Verskyn in die hof, betaal die boete, skeur die kaartjie op. Skeur die huweliksertifikaat op. Fluit-fluit, alles is uit.

      Minette se hande en voete is vasgebind met haar eie springtou – wat sy skaars ’n week vantevore gekoop het omdat sy wou fiks word voor sy met ’n kickboxing-kursus begin. Die kickboxing, het sy gedog, sou haar leer om haarself te verdedig ingeval sy op straat aangeval word. Toe word sy in haar eie bed oorrompel, g’n kans om ’n enkele skop te gee nie, sy kon nie eens skreeu nie, die inbreker het ’n kussingsloop in haar mond geprop en sy’t amper in haar eie kots verstik. Maar sy’s nie verkrag nie, sy’s nie ernstig beseer nie, sy’s nie dood nie. Ons lewe in ’n land waar mens dankbaar is om bloot te bly lewe nadat iemand jou intiemste ruimte binnegedring het.

      Dis nie dat ek jou wil terughê nie, Bernard. Daar is nou eenmaal dinge wat ’n vrou nie kan vergewe nie. Nie eens ter wille van haar kinders nie. Of maak dit my ’n slegte ma om so iets te sê? Vrugtelose vrae, totale tydmors, want jy wil klaarblyklik nooit weer by ons woon nie. Ek sal net eenvoudig moet leer om my vrees te beheer. Die polisie glo hy wou haar verkrag nadat hy gekyk het wat hy in die res van die huis kan steel. “Roof was die hoofmaal,” sê Minette, “en verkragting die poeding. Dis wat my gered het.” Iets het hom onverwags laat vlug voordat hy sy poeding kon opeis, niemand weet wat nie, ’n alarm wat êrens anders afgegaan het, ’n motor wat voor die huis stilgehou het, iets. “’n Wonderwerk,” sê Minette. “Hierdie siniese slet glo weer aan wonderwerke.”

      Maar ék glo nie meer aan wonderwerke nie. Hierdie huis het te groot en gevaarlik geword. Ek weet nie hoe om die kinders te beskerm nie. Ek moet bieg ek voel soms afgunstig as ek dink aan kinderlose egpare wat skei. Dit moet tog seker makliker wees vir hulle? En ander kere dink ek weer dis nog net my kinders wat my aan die gang hou. Dis om hulle onthalwe dat ek soggens opstaan eerder as om heeldag in ’n hulpelose homp te lê en huil. Dan wonder ek hoe op godsaarde enigiemand ’n egskeiding oorleef sonder kinders. Dis net snags terwyl hulle slaap dat ek my kan oorgee aan my emosies, en dan’s ek gewoonlik so pootuit na ek die hele dag lank moes probeer om nie voor hulle oë uitmekaar te val nie dat ek nie eens meer genoeg energie het om te huil nie. Weke laas ’n traan gestort, behalwe wanneer ek uie skil. Begin my nogal bekommer. Gewoonlik laat enige sentimentele toneel uit enige simpel movie my trane vloei, jy weet dit tog, honde wat seerkry, kinders wat verdwaal, moeders wat sterf … En as movies nie werk nie, dan het musiek dit nog altyd vir my gedoen.

      Wel, nie meer nie. Al die Violettas op aarde kan snikkend saam sterf, tutto, tutto fini, or tutto, tutto fini, dis húlle probleem, nie myne nie. Miskien kry elkeen van ons ’n jaarlikse kwota trane, soos eise van ’n mediese fonds, en as jou kwota opgebruik is, moet jy wag tot volgende jaar voor jy weer kan huil. Of siek word.

      Of miskien is ek bloot nie meer dáár nie. Vanaand aan tafel het dit my weer getref dat ek omtrent die hele maaltyd buite my eie lyf deurbring, asof ek iewers naby die plafon sweef en afkyk op hierdie donkerkopvrou met die dowwe oë en die drie kindertjies wat sit en pasta eet. Ons eet aanmekaar pasta en pizza, fabriekpasta en vrieskaspizza, kan jy glo, ek het geen beginsels meer oor nie. Ek probeer maar net die vitamiene en proteïene skelm inglip, ’n paar ertjies of flentertjies vis saam met die gekoopte pastasous, ’n paar vars tamaties of oorskiethoender op die ontvriesde pizza. As ek dink hoe ek jare lank gesukkel het om vir hulle “interessante” maaltye te berei, hulle aan nuwe smake en geure bloot te stel, die wonderwêreld van kos vir hulle oop te sluit. En al wat hulle eintlik wou hê, aand ná aand ná aand, was fabriekpasta en vrieskaspizza.

      Ek sal vir my ’n ander werk moet soek, nè. Ek kan nie vir Eva se lesers preek oor goeie eetgewoontes as ek my eie gesin met kitskos aan die lewe hou nie. Intussen eet my kinders pasta sonder om te kla, skuif net die vermomde ertjies en vis eenkant toe, en baklei met mekaar. Nicolas en Sebastian baklei oor Gameboy-speletjies, skaatsplanke, krieketspelers, die kwaaiste onderwysers, die mooiste juffrou, die regte manier om jou vurk vas te hou, oor alles en oor niks. Elke keer as een sy mond oopmaak om iets te sê, neem die ander een bloot uit beginsel die teenoorgestelde standpunt in. En as Paula ’n woord probeer inkry, baklei albei saam teen haar.

      Dit het jou tot raserny gedryf, onthou jy? Waar kom die idee vandaan dat dit góéd is vir gesinne om saam aan tafel te sit, wou jy dikwels weet. Waarom kan ons nie soos ’n Amerikaanse gesin met skinkborde voor die TV eet nie? (Dan sal die kinders oor die TV-program baklei, vermoed ek.) Dit moet vir jou ’n hemelse verligting wees om elke aand in vrede saam met A ’n bord kos te geniet. Aan die ander kant, as A die kos moet maak, sal daar nie veel wees om te geniet nie, nè.

      En as julle klaar geëet het, kitskos, wegneem-etes, afgelewerde disse, dalk selfs die odd tuisgemaakte slaai? Sy’s erg oor slaaie, as ek reg onthou het sy dit selfs oorweeg om vegetaries te word, siestog, en jy was nog altyd ’n vleiseter wat enigiets groen in jou bord met effense wantroue bejeën het. Ieder geval, as julle klaar aan julle gesonde blare geknibbel het, wat doen julle dan om die lang aand om te kry? Behalwe seks, bedoel ek nou. Mens kan tog nie élke aand ure lank …

      Of kan mens?!?

      Wat ek wil weet, is of julle soms styf teen mekaar op die rusbank sit om saam na ’n klassieke swart-wit-rolprent te kyk? Ek het gisteraand, vir die eerste keer vandat jy weg is, weer ’n Hitchcock-fliek gekyk. Jou plek op die rusbank was leeg, leeg, leeg, maar ek kon my tog verbeel ek hoor jou stem. Jou brokkies interessante inligting oor Strangers on a Train, soos dat Hitchcock se dogter die rolletjie van die heldin se bebrilde sussie vertolk, die soort trivia wat ’n mens net by ’n maniak soos jy kan leer. En vir ’n verandering het ek nie Hitchcock se gewone blitsige verskyning in sy eie rolprent gemis nie! Die passasier wat met ’n double bass op die trein klim, onthou jy? En soos elke enkele keer wanneer ons daardie video saam gekyk het, het die mallemeuletoneel teen die einde my asem weggeslaan. Die dolle spoed, die opruiende musiek, die vindingryke kamerahoeke. My hart het vinniger geklop, ek het besef ek is nog dáár, ek het darem nog nie heeltemal verdwyn uit my eie lewe nie. Dit het my getroos.

      5 HITCHCOCK-FILMS WAT ’N LEWELOSE VROU WEER LEWEND KAN LAAT VOEL

      Notorious (vir Cary Grant en Ingrid Bergman se soen wat 3 minute duur)

      Vertigo (vir die toneel in die toring, albei kere)

      North by Northwest (vir 2 Amerikaanse monumente, Mount Rushmore en Cary Grant)

      Psycho (vir die storttoneel, natuurlik, en die musiek)

      The Birds (vir die voëls, wat anders)

      Miskien het ek net ’n versadigingspunt met Puccini en Verdi bereik. Dalk is ek oplaas gereed om weer blues te begin luister en outydse movies te kyk. Sonder jou. Fok jou. Ek kán dit op my eie doen.

      Ek gaan hierdie whisky klaar drink, die diefalarm aanskakel, in die bed klim en hoop ons word almal môreoggend lewend wakker. Stadig maar seker sal ek leer om op my eie te fliek, te slaap en te lewe. Skoppend en skreeuend.

      Clara

      From: Clara Brand [[email protected]]

      Sent: Sun 22/11/98 10:30

      To: Griet Swart [[email protected]]

      Subject: Sondag in suburbia (nog een)

      Hallo Griet

      Ek skryf vanoggend vir jou

Скачать книгу