LITMIR.BIZ

Скачать книгу

alles begin het – die kluitklap op die kis, toe Carina hom aan Erna Pretorius voorgestel het. Die fietse Erna wat deurgaans vir Kelvin vertel het hoe aantreklik hy is, hoe hy sy tyd mors as lektor by die universiteit, hoe lekker hulle twee saam sou kerjakker, hoe hulle ’n saketransaksie moes aangaan, hoe verkeerd sy, Carina, vir hom is.

      En hier sit sy. Vier en dertig jaar oud met net die groot huis waarin Kelvin steeds in elke vertrek teenwoordig is, dit maak nie saak hoe hard sy probeer om sy tekens uit te wis nie.

      Skielik is sy terug in die kamer. Elmien Malan se kamer, die swemmer wat vier maande gelede deur haar kêrel vermoor is. ’n Maand voor die moord het Carina die laaste artikel oor Elmien geskryf. Sy is toe amper beroof nadat sy by haar hek stilgehou het. Sy is aangerand en telkens met ’n wapen deur haar gesig geslaan en Carina moes daaroor verslag doen.

      Sy het twee jaar lank harde misdaadstories gedoen. Hierdie keer het Frans Oberholzer, haar voormalige redakteur by Blitsnuus, gevoel sý moet die storie doen omdat sy al vantevore onderhoude met Elmien gevoer het. Drieuur die oggend kry sy toe die oproep van die koerant se kontakpersoon in die polisie.

      “Carina. Ons het twee uur gelede op Elmien Malan se lyk afgekom in haar huis in Bryanston. Sy is deur haar kêrel vermoor. Ons het hom pas in Fourways in hegtenis geneem. Hy het alles erken.”

      Elmien se kêrel, die sliertige Edwin van wie niemand gehou het nie en met wie Carina eens ook ’n onderhoud moes voer – nou het hý Suid-Afrika se mees belowende swemmer vermoor.

      Toe Carina weer voor Elmien se huis stilhou, het sy reeds geweet dit gaan haar laaste storie wees. Na twee jaar kon sy nie meer met ’n uitdrukkinglose gesig verslag doen oor die misdaad en geweld wat die land daagliks besmet nie. Nog minder kon sy die galgehumor-grappies verwerk wanneer sy daar aankom, soos: “Kon die perd nie na ontbyt selfdood gepleeg het nie? Wie doen dit nou as ons almal nog in die bed is?”

      Sy het met die gang afgestap na waar die polisiefotograaf pas uit die kamer gekom het. Sy onthou die gedempte stemme, die geskokte reaksies om haar, die pad wat die beamptes vir haar gemaak het waar sy mag geloop het.

      Elmien het op haar rug gelê. Bebloed, verrinneweer, asof sy deur mensehande oopgeskeur is. Die bloed en derms oopgesprei vir almal om te sien.

      Toe hardloop Carina uit, word naar in die gang – die eerste keer dat dit gebeur – klim in haar motor en jaag terug na Blitsnuus se kantoor toe.

      Haar kollegas het haar vreemd aangekyk toe sy met die gang af loop na Frans Oberholzer se kantoor toe. Hy was besig om twee joernaliste te roskam wat nie ordentlik navorsing gedoen het voordat hulle ’n storie geskryf het nie. Maar een blik na Carina Human en hulle het woordeloos Frans se deur toegemaak. Sy kon sien hy weet: Sy het die einde van ’n pad bereik.

      Sy het haar linkerskoen uitgetrek en dit op sy tafel geplaas. “Ek gaan hierdie skoen aan die misdaadmuseum skenk.”

      Frans, wat intussen nog twee SMS’e gelees het, het onbegrypend na haar gekyk.

      “Weet jy deur hoeveel bloed en derms dit al geloop het? As die polisie dit ooit in die hande kry en ondersoek, sal hulle dink ek is ’n reeksmoordenaar.” Frans wou nog iets sê, maar sy het haar hand opgehou. “Ek is klaar met harde misdaadstories, baas. Ek bedank.”

      Frans het haar probeer oorreed om weer daaroor na te dink, maar sy was ferm. “Ek gaan van nou af sagter stories by ’n veilige tydskrif doen.”

      Soos gewoonlik was Frans se siniese reaksie: “Jy bedoel opgedoende dollies wat verstaan hoekom Miley Cyrus famous is en wat steeds dink Justin Bieber is ’n alien in drag?”

      “Enigiets, net om weg te kom hiervan.”

      Sy het haar skoen van Frans se lessenaar af opgetel. Daar was ’n kolletjie taai bloed waar sy dit neergesit het. Nog woorde, nog komplimente van Frans, maar sy het nie verder geluister nie.

      “Carina. As jy ooit sou besluit om terug te kom …”

      Toe sy die deur toemaak, kon sy sien hoe Frans na sy lessenaar staar. Die lessenaar waar soveel storiebloed reeds gevloei het. Maar dié slag was dit die ware Jakob.

      Dit was die einde van haar loopbaan as misdaadverslaggewer. Sy het aansoek gedoen om werk by die glanstydskrif Montage, en na ’n kort onderhoud met die redakteur, Gavin Greeff, is sy aangestel.

      En nou doen sy artikels oor wat sepiesterre van mans met borshare dink, of skryf sy tranerige stories oor verlore ma’s wat bid vir hul kinders wat nou by Liewe Jesus is.

      “Liefde is as hy sy Wi-Fi hotspot-sitplek aan jou afstaan,” sê Carina hardop. Dít moet sy aan Agata stuur! Sy giggel. Darem ’n onverwagse skeutjie humor in haar lewe. Dus is sy emosioneel darem nog nie op die put se bodem nie.

      Al is dit laat Saterdagmiddag, lig Carina die hoorbuis van die huistelefoon en skakel ’n huisagent. Sy gaan die huis in die mark sit sonder ’n idee waarheen sy gaan of wat sy met al haar meubels gaan maak. Alles hier is iets van Kelvin, ís Kelvin, herinner haar aan Kelvin. En sy besef nou sy het haarself na vier weke jammer genoeg gekry. Sy moet hier uitkom! Daarom dat sy besluit het om Montage se fotograaf, Mysi, wel na vanaand se prysoorhandiging te vergesel, al wil sy elke snesie wat sy stukkend gehuil het raam.

      Die een of ander skrywer kry ’n prys, en die ongure Gavin het gevra dat hulle foto’s moet neem van bekendes wat daar saamkoek, en ’n paragraaf of twee moet skryf oor die geleentheid. “Onthou, dis nie die bliksem se boek wat reklame moet kry nie, maar wie daar was!” in sy gewone hiëna-stemtoon. “En kyk sommer wie slaap by wie en wie kruip gat by wie.”

      Montage staan bladsye af aan foto’s van glimlaggende geesdriftiges by premières en boekbekendstellings. En indien Gavin dit goedkeur, word die boek of film se naam darem genoem by die geleentheid waar die foto’s geneem is. Indirekte reklame.

      Carina tap ’n bad vol water en week daarin tot dit skemer begin raak. Hulle het gedurig saam gebad. Nou is dit ook daarmee heen.

      Die koudheid van die water laat haar na ’n halfuur uit haar gedagtes opskrik. Sy moet nog besluit wat sy gaan aantrek, maar sy het skaars die energie om uit die bad orent te kom.

      Sy droog af en trek soos ’n zombie haar swart nommertjie aan.

      Haar voordeurklokkie lui. Sy dink momenteel dat dit Kelvin kan wees wat besef het hy het ’n fout gemaak. Kelvin, wat na vier weke sy laaste CD’s kom haal het. Kelvin wat tog wil praat. Kelvin wat altyd net Calvin Kleins gedra het omdat dit soos sy naam klink. (Verdomde egoïs!) Hoeveel het daardie duur onderbroeke haar nie gekos nie. Kon sy ma nie vir hom ’n goedkoper naam gegee het nie?

      Maar nee, dit sal nie hy wees by die voordeur nie. Daarvoor is hy te lafhartig. Hy sal haar nie wil sien of met haar wil praat nie, want hy vermy konfrontasies omdat dit hom buite sy gemaksone neem. En hy is boonop te trots.

      Weer die voordeurklokkie. Sy besef nou dis Mysi Moolman wat haar kom oplaai het.

      Carina drentel na die deur toe. En selfs voordat sy dit oopmaak, weet sy dat Mysi haar immer teenwoordige kamera om haar nek gaan hê.

      “Hierdie rok verdien my, dink jy nie ook so nie?” Mysi draai in die rondte en Carina vrees dat die noupassende rok enige oomblik by haar heupe gaan oopskeur.

      “As jy ’n smartvraat wil wees, ek’s nie op daai memo ge-cc nie. Hierso.”

      Mysi haal ’n boek uit haar handsak en oorhandig dit aan Carina. Die versamelde strokies van Agata. “Pas verskyn, Exclusive Books Hyde Park. Dis beter as daggakoekies op ’n eerstejaarspaartie.”

      Carina neem die boek. Liefde is as jy sy broodkorsies vir hom afsny! staan in die borrel bokant Agata se kop op die voorblad. Dit laat Carina aan die huil raak. Lank en innig soos ’n wolf wat vir die maan tjank.

      “Skoon whiskey of Prozac?” vra Mysi terwyl sy by haar verbyloop.

      “Ek hét altyd sy flippen korsies afgesny!” sê Carina.

      “Kom ek haal jou boeie af, girlfriend,” sê Mysi. “Gee jou oor. Toe. My naam is Mysi, nie Misery nie. En dis net misery

Скачать книгу