LITMIR.BIZ

Скачать книгу

nie vrede om hom nie. Hy sien geweld en bloedvergieting.

      “Pa,” sê hy, “vertel my weer van die gedaante wat julle gaan soek het.”

      Hy het die storie al dikwels gehoor, kry nie genoeg daarvan nie.

      “Jy bedoel die storie van jou ma se rosekrans?”

      Milo knik. Dit sal goed wees om weer die storie van vrede te hoor, veral noudat hulle na ’n brug van verraad stap.

      “Het julle haar gesien?” vra hy.

      “Nee,” sê sy pa. “Sy verskyn net aan ses spesifieke kinders. Die eerste twee wat haar gesien het, is Mirjana Dragicevic en Ivanka Ivankovic. Dit was ongeveer sesuur die aand op 24 Junie 1981. Die twee meisies was net buite Medjugorje, by ’n klein heuwel met die naam Podbrdo. Ineens was daar ’n gedaante van ’n pragtige jong vrou met ’n baba in haar arms voor hulle. Op daardie eerste ontmoeting het sy niks gesê nie, hulle net nadergewink, asof sy wou seker maak dat die twee meisies haar sien. Daarna het sy aan nog vier kinders verskyn. Die ses kinders sê hulle sien haar sedertdien gereeld; sy dra boodskappe van vrede aan hulle oor wat hulle aan die wêreld moet versprei. Mense glo dis die gedaante van die Heilige Maagd Maria, daarom noem hulle haar Gospa.”

      “Ek wens ék kan haar sien.”

      “Miskien as hierdie oorlog verby is, sal ons weer na Medjugorje gaan …”

      Hulle stap al langs die noordelike oewer van die rivier af tot die brug in sig kom. Sy pa steek vas, sy hand op Milo se skouer.

      “Net tot hier, Milo. Wag agter die sandsakke by daardie muur, die een met die koeëlmerke.”

      “Pa …”

      “Ja, Milo?”

      Sy pa haal sy bril af, poets dit met ’n wit sakdoek. Milo merk die sweetdruppels op sy pa se voorkop, op sy bolip, sien die trilling van ’n spiertjie in sy wang.

      “Ek sal vir Pa wag.” Hy wou sê bid. Hy wens hy het sy ma se Gospa-snoer geleen.

      “Dankie, Milo. Jy’s ’n dapper seun.”

      “Pa …”

      “Ja?”

      “Pa sál terugkom?”

      “Natuurlik kom ek terug. Moenie bekommerd wees nie, teen donker is ek terug.”

      Milo kan sien sy pa doen sy bes om te glimlag. Hy druk sy skouers ’n oomblik styf vas.

      “Miskien is Ma reg,” sê Milo. “Dat Pa nie op die brug moet gaan nie. Dat dit nie Pa se werk is nie.”

      “Jou ma is reg dat ek geen held is nie, Milo,” troos sy pa. “Ek gaan nie heldedade probeer uithaal nie. Ek gaan net vra dat hulle mooi moet dink voordat hulle die Nasionale Biblioteek bombardeer. Dis al. Ek gaan die digbundel vir hulle wys en sê ons moenie mekaar se kulturele erfenis vernietig nie. As hulle nie wil luister nie, kom ek terug.”

      Milo kyk op, sien oor sy pa se skouer die bord met koeëlgate en die waarskuwing teen sluipskutters: PAZITE, SNAJPER! Die borde is oral in die stad opgerig by plekke wat as gevaarsones beskou word.

      “Hoe laat is dit?” vra Milo, sy oë op die fasades en vensters van die geboue oorkant die rivier.

      “Dis tyd,” sê sy pa. “Dis vyfuur.”

      In sy hand die wit sakdoek waarmee hy die sweet van sy voorkop afvee. Hy loer om die sandsakke in die brug se rigting.

      Milo kyk weer na die geboue oorkant die rivier toe sy pa sy arms om hom sit en hom vasdruk. “Hier’s die boek,” sê hy.

      “A, amper vergeet ek die belangrikste ding.”

      “Die sakdoek is die belangrikste ding,” sê Milo.

      “Bly agter die sandsakke, Milo. En voor sononder is ek terug.”

      Sy oë volg sy pa agter die muur en sakke uit, die eerste, huiwerige treë brug toe. Geen ander lewende siel op straat nie, maar Milo weet: uit baie vensters word sy pa se bewegings deur vele oë gevolg.

      Sy pa bereik die sypaadjie van die brug. Geen verkeer nie. Sy regterhand met die wit sakdoek is omhoog, die bundel in die ander hand langs sy sy. Hy loop stadig, kyk nie rond nie, sy blik gerig op die straatvlak voor sy voete.

      Dan, ineens, die skerp gesuis van ’n koeël, die plof van die loodpunt wat die beton van die brug tref, ’n skerf uitruk. Milo ken daardie geluid van ’n sluipskietkoeël, al hoor hy nie die klap van die skoot nie. Hy sien hoe sy pa op die brug vassteek, die wit sakdoek wapperend in sy hand.

      ’n Tweede koeël.

      Milo soek vir die flits van ontbrandingsgasse uit die loop van die sluipskietgeweer, al weet hy van die flitsdempers. Maar dan: is dit tog ’n rokie, daar hoog teen die muur van die Visoki Predstavnik-gebou?

      Hy loer weer na sy pa op die brug. Dié staan asof versteen, nou met albei arms omhoog uitgestrek, in die een die digbundel, in die ander die sakdoek.

      Hulle probeer hom net ontsenu, dink Milo. Hy kyk van sy pa af terug na die gebou waar hy meen hy ’n rookdamp gesien het. Weer ’n pof van rook. Nou is hy seker. Weer die suising, die dowwe slag van die koeëlpunt teen die brug.

      Milo tel die vensters. Sewende verdieping, maar die rook is nie by ’n venster nie. Hy weet ook van die gleuwe vir die sluipskutters se lope. Dié sluipskutter skiet met ’n geweer sonder ’n flitsdemper.

      Bly staan, Pa, bid Milo sag. Drie skote al. Iets is verkeerd; dis nie net waarskuwingskote nie. Dan sien hy in die laatmiddagson die skaduwee van die loop teen die muur van die gebou.

      “Pa!” roep hy. “Kom terug!”

      Sy pa kyk om na hom, begin retireer.

      “Hardloop, Pa!”

      Sy pa swaai om, struikel.

      Zing!

      Milo begin tel. Sy pa op ’n skuifeldraffie terug, boek en sakdoek in uitgestrekte hande.

      Zing!

      Agtien tellings tussen die skote.

      Sy pa in ’n halwe tol, laat sak sy arms, gaan sit, kom orent, waggel ’n paar tree, gaan sit weer.

      “Pa!” roep Milo. Noudat sy pa gaan sit het, kan hy hom nie meer op die brug sien van waar hy agter die sandsakke skuil nie.

      “Kom, Pa! Nog net ’n entjie!”

      Zing!

      Milo begin weer tel; vyftien tellings om veilig te wees. Sy bene is dood, sy spiere verlam, in sy longe is geen suurstof nie, in sy skedel rammel sy brein.

      Drie … vier …

      Hy kom op.

      Ses … sewe …

      Agter die sandsakke uit, in die oopte vir die sluipskutter se geweer.

      Nege … tien …

      Hardloop teen die steilte uit na waar die brug begin. Sy pa sit nie, hy lê.

      Twaalf … dertien …

      Sy pa draai sy gesig na Milo toe, sy wang vol stof. “Terug, Milo … gaan terug.” Sy stem is anders, skor.

      Vyftien … sestien …

      Milo skarrel terug soos ’n kat, duik agter die sandsakke in.

      Zing!

      Dié een was vir hom bedoel. Die sluipskutter het nou ook sy posisie gekry.

      Milo hoop sy pa bly net so lê. Hy weet sy pa is ’n duidelike teiken vir die sluipskutter op die sewende verdieping, maar die aandag is nou afgelei. As sy pa nie beweeg nie, sal die sluipskutter sy aandag aan Milo gee. Hy sal wag vir ’n kans, ’n beweging, ’n glimp van ’n liggaamsdeel.

      Dit

Скачать книгу