LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      

      Op die toneel

      Dana Snyman

      Human & Rousseau

      “Jy weet self dat as ’n mens, as jy met stories besig is, dik-wels voel áls deel daarvan. Ons het een aand – hoewel ons oor ernstiger sake gepraat het – saamgestem: stories is nodig, ja, maar nodiger nog (om ons te bevry van die vloek van die bietjie ‘letterkunde’ wat ons almal ken) is ‘dokumente’.”

      Abraham de Vries

      Groet

      Pa en die ooms is buite op Ouma se voorstoep toe ek onder die seringboom op die sypaadjie stilhou. Party van hulle sit op die hortjiesbank; ander staan met sigarette in die hand en gesels.

      Ek oorweeg dit vir ’n oomblik om die bakkie weer aan te skakel en te maak dat ek wegkom. Maar hulle het my reeds gewaar: Pa waai in my rigting, dan is daar nog hande. Ek klim uit die bakkie.

      “Wie’t ons hier, sê die mier!” roep een toe ek die hekkie oopstoot. Dis oom Apie, weet ek sommer – lawwe oom Apie met sy flou grappe.

      Niks is meer dieselfde op Ouma se werf nie, alles is nog dieselfde: die kweek spartel steeds uit die tuinpaadjie se barste en die huis se dak is silwer en die stoep is Sunbeam-rooi en van die balke af hang varings in macraméhouers. Onder die peperboom, waar oorle Oupa se GMC-bakkie altyd gestaan het, lê ’n bleek skadukol.

      Hier, in hierdie huis op hierdie dorp in die Karoo, het Oupa en Ouma kom woon nadat Oupa taisis in die myn in Johannesburg gekry het en hy geboard is. Die droë Karoolug was goed vir Oupa se longe, tot hy een valstandlose nag in 1999 in die plaaslike hospitaal dood is.

      Hier lê Ouma nou agter toegetrekte gordyne in een van die agterste kamers met ’n lyf vol siekte.

      Een na die ander draai die ooms in my rigting toe ek nader aan die stoep kom: oom Apie en oom Chain, oom Paal, oom Tiny. Pa en oom Oubaas kom van die bank af orent, maar ou oom Jimmy bly sit, met sy kierie tussen sy knieë.

      Pa wag my op die boonste trappie in. Ons soengroet, dan gaan staan ek op ’n veilige afstand van die ooms af, en sê: “Môre, môre. Hoe gaan dit met Oom-hulle?” Ek lig my regterhand en waai effentjies in hulle rigting, in die hoop dat hulle slegs sal terugwaai, en sal sê: “Nee, dit gaan goed, ou knopkop. En met jou?”

      Maar in ’n familie soos ons s’n werk dit nie só nie. “Kom nader, Krismisvader,” sê oom Apie. “Kom nader.”

      Dan tree oom Tiny vorentoe. “Allawêreld,” sê hy en sit sy linkerhand op my skouer, hier naby die nek. “Ons word nou lekker bles, nè?”

      Ek glo iemand kan my blinddoek en ek is seker ek sal al my ooms kan identifiseer, net op grond van elkeen se handdruk. Oom Tiny, wat al iets in die sestig is, het op sy dag in drie wedstryde op stut vir die ou Stellaland in die Sport Pienaar-reeks gesak. Oom Tiny skud nie net jou hand nie. Eers vat hy jou skouer vas, dan sluk sy tamaai regterhand joune in. Dan drukkkk hy, en laat los.

      “Hoe-uh-h-h …,” snak ek, terwyl ek die gevoel terug in my hand in probeer pomp. “Hoe gaan dit met Oom?”

      “Aanhou, uithou, kophou en bekhou, ou maat,” antwoord hy. “Wat sal dit tog help om te kla?”

      Ek mik na oom Oubaas, want oom Oubaas het ’n sawwe handdruk, maar oom Paal wip tussen my en oom Oubaas in. “Groet jy ’n mens nie?” sê oom Paal, en dan is my hand weerloos in syne. “Julle jafels van die stad hou mos vir julle grand.”

      Oom Paal staan ses voet plus in sy Grasshoppers en hy is so seningrig dit lyk of sy lyf deur kabels aanmekaar gehou word. Oom Paal en oom Tiny, daarvan is ek oortuig, ding stilweg mee oor wie jou hand die hardste kan druk. Met oom Tiny help dit soms om jou hand slap te hou, maar met oom Paal werk dit nie. Oom Paal vang jou hier reg op die kneukels met daardie smal hand van hom. Oom Paal, anders as oom Tiny, los ook nie jou hand dadelik nie. Oom Paal maak eers praatjies, terwyl hy jou hand bewerk. “Ek sien jy ry nog dieselfde ou bakkie,” sê hy en druk en druk my hand.

      Ek voel die sweet op my bolip uitslaan en die woorde in my keel stol.

      “Dis mos die straight six, nè – 2.4 diesel?”

      “U-h-h-h.”

      Hoeveel kilo’s op ’n liter gee sy jou?”

      “U-h-h-h.”

      Oom Paal se foto het iewers in die sewentigs weke lank in Huisgenoot gepryk in ’n advertensie van die Sukses-korrespondensiekollege by wie hy ’n sertifikaat in dieselwerktuigkunde verwerf het.

      Ná oom Paal is oom Oubaas se hand ’n lafenis. “Hoe lykkit, Oom?” vra ek.

      “Arm, maar geduldig, my mater. Arm maar geduldig.”

      Ek kyk na die ooms en wil vra hoe dit met Ouma gaan, maar toe is Uncle Chain op my. Dalk is dit omdat hy lank gelede lid van ’n motorfietsbende was, maar hy glip altyd sy pinkie tussen jou pinkie en ringvinger in wanneer hy jou groet.

      “Howzit, Uncle,” sê ek. “Als fine?”

      “Fyn pikkewyn, my maat. Lekker soos ’n cracker, ek sê. Safe soos ’n duif.”

      Dan gaan staan ek voor ou oom Jimmy, Ouma se enigste oorlewende broer. Oom Jimmy is een van die min mans waarvan ek weet wat nog soms ’n safaripak dra. Of ’n Man-about-Plaas-suit soos Pa dit noem.

      Jou het ek al gesoen, oom Jimmy, dink ek, en toe het jy na Singleton-snuif en Rum and Maple-tabak geruik. Toe ek klein was, moes ’n mens die ooms ook soen.

      “Hallo, Oom.” Oom Jimmy se hande is vol vlekke en are. “Gaan dit nog goed met Oom?”

      “Hoesê?” Oom Jimmy draai sy regteroor in my rigting.

      “Ek sê: Hoe gaan dit met Oom?”

      “Uitstekend, man!” roep hy hopeloos te hard. “Ek moet net keer of dit gaan beter!”

      Seuntjie, Ouma se skiepertjie, draf stywebeen by die voordeur uit en kom ruik aan my broekspype. Ek vryf oor sy kop, kom regop en kyk na die ooms. “Is Ouma al beter?” vra ek. “Hoe gaan dit met haar?”

      Oom Tiny antwoord namens almal. “Met die Here se genade is sy nog met ons,” sê hy. “Die dokters kan niks meer vir haar doen nie. Hulle het haar oopgesny en toe weer net so toegewerk. Jou pa het jou seker gesê.”

      Om die hoek van die huis kom Lizzie Mokoena in ’n pienk uniform en kopdoek gestap. Sy gewaar my en kom staan voor die stoep op die grasperk. Lizzie het destyds saam met Oupa en Ouma uit die stad uit Karoo toe getrek. “Hallo, ou Lizzie,” sê ek. “Hoe gaan dit met jou?”

      “Dit gaan goed met haar,” sê oom Oubaas agter my. “Jy kan mos sien.”

      “Moenie met politiek beginne nie, Oubaas,” betig oom Tiny hom. “Mammie is op haar laaste.”

      Ek stap by die trappie af. Ou Lizzie se hande is warm. “Dis net onse ma daar by die kamer,” sê sy. “Sy is te swak. Die Vader moet ons help.”

      Pa en oom Oubaas sak weer op die bank neer, en die ander ooms klop op hul sakke, op soek na vars sigarette.

      Oom Apie kom staan by my toe ek terug is op die stoep. Hy skud nie my hand nie. Hy druk net sy vuis teen myne, en vra: “Het jy al die een gehoor van die twee boere wat in die veld stap?”

      “Nee, Oom.”

      “Die twee boere stap in die veld. Toe sê die een boer vir die ander een: ‘Dit sal darem snaaks lyk as hier nou ’n blou skaap kom.’ Toe lag die twee boere, want dit sou snaaks gelyk het as daar ’n blou skaap kom.”

      Ek stap by die voordeur in, verby die portret van ’n jong Oupa en Ouma in ’n ovaal raam. Uit die kombuis weerklink gedempte stemme. Ouma se kamerdeur aan die onderpunt van die gang is toe.

      Miskien moet ek eers na Ouma toe gaan, dink ek, maar dan kom tant Breggie, oom Tiny se vrou, by die toilet uit, met die geur van Apple Blossom-lugverfrisser wat haar agtervolg. “My mag,” sê sy toe sy my sien. “Wil jy nou meer?” Sy gooi haar arms oop, en toe is ek weer ses, sewe jaar oud, en tant Breggie druk jou teen haar vas, en jou kop raak weg in haar boesem en die wêreld ruik

Скачать книгу